Padlewska Nadzieja, Nadieżda, z d. Bieriestieniew, *17 V 1882 Słuck (gub. mińska), †7 X 1967 Katowice, polska pianistka i pedagog rosyjskiego pochodzenia. W 1908 ukończyła konserwatorium w Petersburgu w klasie Z. Małoziomowej. W latach 1908–10 uzupełniała studia pianistyczne u L. Godowskiego w Berlinie i Wiedniu. Po powrocie do Moskwy poślubiła Leona Padlewskiego, bakteriologa, późniejszego profesora uniwersytetów w Jekatierinosławiu i Poznaniu. Działalność koncertową łączyła z pracą pedagogiczną w Moskwie (1911–14), Jekatierinosławiu (w latach 1919–22 profesor konserwatorium) oraz Poznaniu, gdzie w latach 1922–39 prowadziła prywatną szkołę muzyczną. Dawała recitale, występowała na koncertach w filharmonii i w rozgłośni PR w Poznaniu i Warszawie. W czasie II wojny światowej koncertowała w kawiarni B. Woytowicza w Warszawie. Po śmierci męża (1943) i synów (Jerzego, architekta, oficera kontrwywiadu AK, straconego w 1943 w więzieniu w Berlinie, oraz Romana, poległego w 1944 w Powstaniu Warszawskim) Padlewska wyjechała w 1945 do Katowic, gdzie zajęła się głównie nauczaniem; prowadziła klasy fortepianu w PSM (do 1950), PŚSM (1945–52) i PWSM (1950–59). W repertuarze Padlewskiej miejsce szczególne zajmowały utwory Chopina i kompozytorów rosyjskich; zamykając 50-letnią działalność artystyczną, wykonała na koncercie jubileuszowym w Filharmonii Śląskiej (25 X 1957) Koncert f-moll F. Chopina, a w TVP Sonatę fortepianową A. Głazunowa.
