Nourrit, Adolphe

Nourrit [nur’i] Adolphe, *3 III 1802 Montpellier, †8 III 1839 Neapol, francuski śpiewak, syn Louisa. Otrzymał staranne wykształcenie ogólne; śpiewu uczył się pod kierunkiem M. Garcíi (ojca). W 1821 zadebiutował w Opéra de Paris jako Pylades w Ifigenii na Taurydzie Glucka, gdzie w 1826 objął po swoim ojcu pozycję pierwszego tenora. Wystąpił w głównych rolach podczas prapremierowych przedstawień Niemej z Portici F. Aubera (1828), Hrabiego Ory (1828) i Wilhelma Tella (1829) Rossiniego, Roberta Diabła (1831) i Hugonotów (1836) G. Meyerbeera oraz Żydówki F. Halévy’ego (1835). Pisał też w tym czasie scenariusze do baletów dla słynnych tancerek – M. Taglioni i F. Elssler oraz przyczynił się do popularyzacji pieśni Schuberta we Francji. Był prawdziwym bożyszczem bywalców Opéra de Paris, kiedy więc w 1836 kierownictwo tej sceny zaangażowało jego rywala G.-L. Dupreza, Adolphe Nourrit w następnym roku odszedł z zespołu tej opery. Zrezygnował też z pracy w konserwatorium, gdzie od 1828 uczył deklamacji; stanowisko to objął później brat Adolphe’a, Auguste Nourrit (1805–53), tenor, dyrektor teatrów operowych w Hadze, Amsterdamie i Brukseli. Adolphe Nourrit śpiewał następnie w Brukseli, Marsylii, Lyonie i Tuluzie, w końcu osiadł w Neapolu. Tam bardzo dobrze przyjęto jego występy w Il Giuramento S. Mercadantego (1838) i Normie Belliniego (1839), jednak Adolphe Nourrit przygnębiony wiadomościami o sukcesach Dupreza popadł w melancholię i podczas ataku choroby (bezpośrednio po świetnym koncercie benefisowym) popełnił samobójstwo wyskakując z okna hotelowego pokoju. Jego ciało przewieziono do Paryża, a uroczysty pogrzeb stał się niemal narodową manifestacją. W Marsylii podczas mszy żałobnej za jego duszę na organach grał F. Chopin. Adolphe Nourrit przeszedł do historii jako jeden z największych śpiewaków operowych epoki romantyzmu.

Literatura: M.L. Quicherat Adolphe Nourrit Sa vie, son talent, son caractère, sa correspondance, 3 t., Paryż 1867; E. Boutet de Monvel Adolphe Nourrit, Paryż 1903.