Mielczarski Mateusz, *20 IX 1812 Glinnik (k. Łowicza), †18 VII 1868 Warszawa, polski budowniczy organów. Uczeń K. Zakiewicza, w latach 1835–50 działał w Łowiczu, następnie w Warszawie, zyskując opinię najznakomitszego organmistrza tego okresu w Królestwie Polskim. W 1860 otrzymał zagraniczne stypendium rządowe (ostatecznie nie pojechał). W 1859 jako jeden z pierwszych wprowadził na terenie Królestwa Polskiego (organy Kaplicy Bractwa Literackiego katedry św. Jana w Warszawie) miechy korbowe, wiatrownicę stożkową, wiatromierz, przesuwany stroik do języczków oraz wolno stojący stół gry. Zbudował lub przebudował łącznie 126 instrumentów, m.in.: w Łowiczu — kolegiata (1836), kościele Bernardynek (1844), kościele ewangelickim (1846), kościele św. Jana (ok. 1850), w Warszawie — kaplica w Instytucie Szlacheckim (1850), kościele św. Anny (1851), kościele św. Karola Boromeusza (1852), kościele Sakramentek (1853), kaplica Bractwa Literackiego w katedrze (1859), kaplica Grobu Pana Jezusa w pokarmelickim kościele św. Józefa (1861), kościele Reformatów św. Antoniego (1862). Zmarł z powodu wypadku przy budowie organów katedry św. Jana w Warszawie. Uczniami Mielczarskiego byli m.in. S. Przybyłowicz, Józef Szymański, H. Hartman, W. Królikowski.
Literatura: J. Gołos Polskie organy i muzyka organowa, Warszawa 1972, tłum. angielskie The Polish Organ, Warszawa 1992; B. Vogel Instrumenty muzyczne w kulturze Królestwa Polskiego, Kraków 1980; W. Łyjak Organy i organmistrzowie w Łowiczu oraz Szkoła warszawska w aspekcie biograficznym, «Organy i Muzyka Organowa» IV, IX, Gdańsk 1982, 1994; P. Rosiński Zabytkowe organy w województwie kieleckim, Warszawa 1992.
