Malko Stefan, *2 IX 1872 Michałów, †20 VI 1945 Częstochowa, polski budowniczy instrumentów dętych i lutnik. Usunięty z wilczym biletem (za opór przeciw rusyfikacji) z gimnazjum w Warszawie, został tamże ok. 1888 uczniem wytwórni instrumentów dętych A. Wernitza i 28 VII 1890 uzyskał dyplom czeladnika. Od 1896 pracował w Częstochowie u lutnika F. Chojnowskiego, od 1897 jako jego zięć i współwłaściciel firmy, a po śmierci teścia (1903) jako jej właściciel (p.n. S. J. M., Fabryka Instrumentów Muzycznych). 25 IV 1909 uzyskał dyplom mistrza cechu ślusarzy. W latach 1906–12 jego wspólnikiem był brat Ignacy (firma S. I. Malko). Zakład produkował głównie instrumenty dęte blaszane, a także drewniane, strunowe, perkusyjne i mechaniczne. Nagrodzony na wystawach w Częstochowie w 1926, Poznaniu w 1929 i Wystawie Ruchomej w 1930, zatrudniał w okresie międzywojennym do 10 pracowników. Malko skonstruował m.in. własny model mechanizmu wentylowego oraz ustnika. Po śmierci Malki zakład prowadziły żona i córki, od 1982 wnuk Stefan Menc. Instrumenty Malki zachowały się m.in. w Muzeum Instrumentów Muzycznych w Poznaniu (6-klapowy flet piccolo, trąbki wentylowe, „jazz violino”), Muzeum Górnośląskim w Bytomiu i klasztorze na Jasnej Górze w Częstochowie.
Literatura: B. Vogel Firma Malko w Częstochowie, „Ruch Muzyczny” 1989 nr 7.
