Konowalski Benedykt, *21 III 1928 Radom, †27 I 2021 Warszawa, polski kompozytor i dyrygent. W 1952 ukończył prawo na UW, studiował kompozycję u J. Maklakiewicza i T. Szeligowskiego oraz dyrygenturę u S. Wisłockiego w PWSM w Warszawie (dyplomy: 1960 oraz 1964). W latach 1956–72 kierownik muzyczny Centralnego Zespołu Artystycznego Wojska Polskiego w Warszawie. Od 1966 wykładał w PWSM (obecnie Akademia Muzyczna) w Warszawie, od 1987 jako profesor, w latach 1984–87 prorektor. Był współzałożycielem i w latach 1972–92 przewodniczącym kolegium redakcyjnego Agencji Autorskiej w Warszawie. Konowalski dyrygował przeważnie własnymi utworami. Jest laureatem nagrody MKiS (1977, 1987) i Nagrody Prezesa Rady Ministrów I stopnia za twórczość artystyczną oraz za twórczość dla dzieci i młodzieży (1979, 1987). Odznaczony m.in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1980), Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (1986) oraz Srebrnym Medalem „Zasłużony Kulturze – Gloria Artis” (2008).
W muzyce Konowalskiego widoczne są dwie tendencje. Jedną z nich jest nurt twórczości autonomicznej, w której Konowalski wykorzystywał różne współczesne techniki kompozytorskie, unikając jednak rozwiązań radykalnych, sięgając zarazem do zuniwersalizowanych elementów języka dźwiękowego. Charakterystyczne dla twórczości Konowalskiego są także utwory o tematyce historycznej, rocznicowo-okolicznościowej (Victoria Regis, kompozycja napisana w 300. rocznicę Odsieczy Wiedeńskiej, II Symfonia-Requiem poświęcona pamięci ofiar katastrof promów „Heweliusz” i „Estonia”) oraz biblijnej (Zagłada Sodomy i Gomory). Drugi nurt stanowią utwory o charakterze funkcjonalno-użytkowym, liczne kompozycje pisane dla Centralnego Zespołu Artystycznego Wojska Polskiego i innych zespołów, jak sceny baletowe i operetkowe, musicale i utwory sceniczne.
Literatura: Dużo to czy mało? Benedykt Konowalski rozmawia o swojej twórczości z Anetą Świder, „Muzyka 21” 2001 nr 10.
Instrumentalne:
Muzyka na skrzypce solo i instrumenty perkusyjne, 1960, wyd. Warszawa 1973
Uwertura koncertowa, 1962
Fantazja na trąbkę i orkiestrę, 1969
Mini rondo na obój, klarnet i fagot, 1973, wyd. Warszawa 1974
Stimulans na orkiestrę, 1974
Dialogi przekorne na klarnet i marimbafon, 1981, wyd. Warszawa 1982
Brewerie na orkiestrę, 1982, wyd. Warszawa 1982
Dyptyk polski na puzon, 1982, wyd. Warszawa 1983
Victoria Regis, partita na puzon i organy, 1984, wyd. Warszawa 1984, 2. wersja na chór mieszany, puzon i orkiestrę, 1992
Co jest grane na kwintet dęty, 1986, wyd. Warszawa 1986
Diabolo na 3 trąbki i perkusję, 1986, wyd. Warszawa 1986
cykl 9 utworów na 1–48 skrzypiec, 1986–94
Koncert na flet i orkiestrę smyczkową, 1987, wyd. Warszawa 1989
K-2 na skrzypce i organy, 1987, wyd. Warszawa 1988; 2. wersja na skrzypce, organy i orkiestrę, 1988
Panta rei na altówkę i organy, 1988, wyd. Warszawa 1989
Kwintet fortepianowy, 1988, wyd. Warszawa 1990
Koncert podwójny na 2 puzony, perkusję i orkiestrę smyczkową, 1989
Koncert na 4 flety, 1989; 2. wersja na 4 skrzypiec, 1994
Koncert na orkiestrę, 1990
Śmierć na Mont Blanc na wiolonczelę i fortepian, 1990, wyd. Warszawa 1995
Apage satanas na 2 trąbki, róg i puzon, 1990, wyd. Warszawa 1995
Koncert altówkowy, 1991
Życie po życiu na 10 fortepianów, 1991
Tren pamięci Grażyny Bacewicz na skrzypce i orkiestrę, 1992
Zagłada Sodomy i Gomory, symfonia na organy i perkusję, 1992
Yad Vashem na puzon, 1992
I Symfonia organowa „Katedra Notre Dame”, 1992
II Symfonia organowa „Archikatedra św. Jana w Warszawie”, 1993
III Symfonia organowa „Katedra królewska na Wawelu”, 1993
IV Symfonia organowa „Katedra św. Wita w Pradze”, 1993
Koncert na fagot, perkusję i orkiestrę smyczkową, 1993, wyd. Warszawa 1994
Scherzo warszawskie na 11 instrumentów, 1993
Kain i Abel na skrzypce i puzon, 1994
Koncert skrzypcowy, 1994
II Symfonia-Requiem „Heweliusz” na skrzypce, kontrabas i orkiestrę, 1994
Koncert na róg, perkusję i orkiestrę smyczkową, 1994
III Symfonia „Sykstyńska” w hołdzie papieżowi Janowi Pawłowi II, 1995
IV Symfonia „Bazylika św. Stefana w Budapeszcie”, 1997
VI Sinfonia sacra na wiolonczelę, kontrabas i orkiestrę smyczkową, 1998
VII Symfonia „Tatrzańska”, 1999
VIII Symfonia „Koncertująca” na fortepian, 2 perkusje i orkiestrę smyczkową, 1999
X Symfonia „Ekumeniczna”, 2001
XI Symfonia „Pastoralna”, 2002
Umschlagplatz rok 1943 na puzon, 2002
XII Symfonia „Warszawska”, 2003
II Koncert na orkiestrę, 2003
XVII Symfonia „Polska”, 2007
XX Symfonia „Wawelska”, 2010
Koncert poczwórny na saksofon altowy, trąbkę, 2 perkusje i orkiestrę smyczkową, 2011
Koncert na orkiestrę smyczkową, 2011
XXVIII Symfonia „Archikatedra św. Jana w Warszawie”, 2012
XXXVIII Symfonia „Terra vitae”/„Ziemia – planeta życia”, 2015
VI Kwartet smyczkowy „Cztery twarze Kwartetu Wilanów”, 2015
XXXIX Symfonia „In memoriam”, 2016
Concerto eroico na skrzypce i orkiestrę kameralną, 2016
XLII Symfonia „Dialogi” na 4 perkusje i orkiestrę smyczkową, 2017
XLIII Symfonia „Symfonia uczuć”, 2018
Wokalne, m.in:
Komputery na chór dziecięcy a cappella, sł. J. Holm, 1988, wyd. Warszawa 1989
Pięć pieśni do słów Norwida na trzygłosowy chór żeński, 2001
Wokalno-instrumentalne, m.in:
Dwie pieśni dziecięce na sopran, ksylofon i fortepian, sł. A.A. Milne, tłum. pol. J. Tuwim, 1958, wyd. Kraków 1982
Nike Varsoviensis, oratorium na głosy solowe, chór i orkiestrę, sł. J. Przymanowski, 1981
Po kim biją dzwony ranne, cykl na baryton i zespół kameralny, sł. J. Iwaszkiewicz, 1982, wyd. Warszawa 1983
pieśni na głos i fortepian, m.in. Pieśni przychodzących, sł. A. Grzyb, R. Landowski, J. Stachurski, 1984, wyd. Warszawa 1985
Dramat w końskiej źrenicy na sopran i zespół instrumentalny, sł. R. Bratny, 1985, wyd. Warszawa 1991
I Symfonia-Requiem „Titanic” na chór mieszany i orkiestrę, sł. G. Byron i teksty łac., 1992
Koncert podwójny na mezzosopran lub klarnet, flet i orkiestrę smyczkową, 1992
V Symfonia „Galaktyka Andromedy” na chór żeński i orkiestrę, 1998
Missa brevis na chór mieszany i zespół instrumentalny, 2000
XIII Symfonia „Katharsis” na sopran, alt, chór mieszany i orkiestrę, do tekstów Pitagorasa, Arystotelesa i Platona, 2004
Requiem Varsoviae na sopran, bas, narratora, chór mieszany i orkiestrę, 2005
XVIII Symfonia „Królowa Aztecka – Matka Boża z Gwadelupy” na sopran, skrzypce, kontrabas, 3 perkusje i orkiestrę smyczkową, 2009
Człowieczy los, oratorium na sopran, alt, tenor, bas, chór mieszany i orkiestrę, 2009
XXI Symfonia „Królowa Polski Matka Boska z Jasnej Góry” na sopran, saksofon altowy, trąbkę, chór mieszany, 2 perkusje i orkiestrę smyczkową, tekst liturgiczny, 2011
XXVI Symfonia „Trzy tajemnice” na sopran, baryton i orkiestrę, 2012
XXXIII Symfonia „Witraże” na sopran, alt, baryton i orkiestrę, 2014
Sursum Corda, oratorium na sopran, alt, baryton, narratora, chór mieszany i orkiestrę, 2014
XXXVII Symfonia „Przeznaczenia” na sopran, alt, tenor, bas, chór mieszany i orkiestrę, 2015
XL Symfonia „W poszukiwaniu eliksiru życia” na sopran, tenor, fortepian, chór mieszany i orkiestrę, 2016
XLI Symfonia „Vocalise” na sopran, tenor, baryton, chór chłopięcy, chór mieszany i orkiestrę, 2017
XLIV Symfonia „Pieśni bez słów” na sopran, baryton, chór mieszany i orkiestrę, 2018
Sceniczne:
Czterej pancerni i pies, musical, libretto M. i J. Przymanowscy, 1973, wyst. Gdynia 1973
Czaromistrze, widowisko muzyczne, libr. M. i J. Przymanowscy, 1977, wyst. Warszawa 1979
muzyka teatralna
Inne:
liczne utwory dla Centralnego Zespołu Artystycznego Wojska Polskiego
