King [kyƞ] B.B., właściwie Riley B. King, *16 IX 1925 Itta Bena (Missisipi), †14 V 2015 Las Vegas, amerykański gitarzysta i wokalista bluesowy. Mając 14 lat, zaczął grać na gitarze; w 1947 wyjechał do Memphis, gdzie prowadził własne trio, a wkrótce podjął pracę prezentera w lokalnej rozgłośni radiowej, zyskując przydomek „The Beale Street Blues Boy”, skrócony później do „B.B.”. Popularność przyniosło mu nagranie Three O’Clock in the Morning (1950). Od tego momentu regularnie nagrywał płyty i podróżował po całym świecie z własnym zespołem. W Polsce wystąpił w 1987 podczas Jazz Jamboree.
Styl gry na gitarze King kształtował zarówno pod wpływem muzyków jazzowych, zwłaszcza C. Christiana i D. Reinhardta, jak i bluesmenów – B. White’a, M. Watersa i T-B. Walkera. Używał gitary elektrycznej marki Gibson (nazwał ją „Lucille”) i wzmacniacza Fendera, uzyskując charakterystyczne ciepłe brzmienie. Jako wokalistę Kinga wyróżniał wysoki, mocny głos, którego barwa w połączeniu z bogatą melizmatyką wykazywała wpływy muzyki gospel. King należy do ścisłego grona największych wykonawców bluesa w historii tego gatunku. Wywarł duży wpływ na innych bluesmenów, a także na muzyków rockowych lat 60., m.in. E. Claptona i M. Bloomfielda.
Literatura: Ch. Keil Urban Blues, Chicago 1966; Ch. Sawyer B.B. King, „Jazz Forum” 1980 nr 67.
