logotypes-ue_ENG

Josquin des Prés

Biogram i literatura

Josquin Lebloitte dit des Prés, Despres, *ok. 1450, †27 VIII 1521 Condé-sur-l’Escaut (prowincja Hennegau, francuskie Hainaut, obecnie gmina w regionie Hauts-de-France w departamencie Nord) kompozytor i śpiewak, ksiądz. Źródła przekazują różne odmiany jego imienia; w wersji łacińskiej: Jusquinus, Judocus, Jodocus Pratensis, de pratis, de prez, de prezis, desprets; w wersji francuskiej: Josquin, [Jossequin], Josse des Prés, de Pres, Després, Desprez; w wersji włoskiej: Giusquino, [Gosse, Gossequin], Juschino, Juschinus, Justino, Jusquino, Judocho i in. Sam kompozytor używał przypuszczalnie wersji Josquin, będącej zdrobniałą formą popularnego wówczas Josse (łac. Judocus, imię działającego w VII w. w północnej Francji i Flandrii bretońskiego świętego) oraz używanego także przez jego ojca i dziadka przydomka Desprez, który z czasem zastąpił nazwisko rodowe. Taki zapis występuje w formie akrostychu IOSQVIN Des PREZ w części 1. jego motetu Illibata Dei virgo, którego tekst, jak się przypuszcza, jest autorstwa samego Josquina (łączną pisownię Desprez potwierdza list od Josquina i kapituły przy kolegiacie Notre Dame w Condé-sur-l’Escaut do Małgorzaty Austriackiej z 3 V 1508). Źródła włoskie określają pochodzenie kompozytora „de frantia”, „francese”, „gallus”. Sam Josquin również uważał się za Francuza, gdyż w zeznaniu spadkowym wobec radnych miejskich z Condé-sur-l’Escaut, którzy odwiedzili go 23 VIII 1521, a więc na parę dni przed śmiercią, kompozytor stosuje w odniesieniu do siebie termin „aubain” określający cudzoziemca, który nie posiadał obywatelstwa miejskiego, ale mógł dysponować swymi nieruchomościami (prowincja Hainaut, a więc i Condé-sur-l’Escaut, należały w tym czasie do Niderlandów, a tym samym do Świętego Cesarstwa Rzymskiego).

Badacze stwierdzają ostry kontrast pomiędzy powszechną sławą Josquina a wyrywkową znajomością jego danych biograficznych. W połowie lat 90. XX w. nastąpiła drastyczna rewizja jego wczesnej biografii: nowo odkryte dokumenty wskazują, że w ostatnich dekadach XV w. działało w Mediolanie dwóch muzyków o tym samym imieniu. „Josquin”, którego działalność w latach 1459–72 w mediolańskiej katedrze i od 1473 w kapeli książęcej Galeazzo Marii Sforzy w Mediolanie została dobrze udokumentowana przez C. Sartoriego (1956), nie był słynnym później kompozytorem, lecz pochodzącym również z Pikardii śpiewakiem Josquinem de Kessalia („Judocus de Francia/de Alemania/Joschino de Picardia”), który zmarł w 1498. Natomiast kompozytor Josquin był synem Gossarda Lebloitte (dit Desprez) i urodził się w okolicach Saint-Quentin w hrabstwie Vermandois (Pikardia). Zapis testamentowy z 1466 w sprawie przekazania mu nieruchomości przez wujostwo (małżeństwo Gilles Lebloitte dit Desprez i Jacque Banestonne) nastąpił w Condé-sur-l’Escaut, ale brak informacji, czy Josquin był przy tym obecny i w jakim był wówczas wieku. Nie wiadomo też, gdzie zdobył wstępne wykształcenie. W 1466 Josquin („Gossequin de condet”) jest już odnotowany jako śpiewak kapeli w kolegiacie Saint Géry w Cambrai. Jest on także wymieniony, pośród innych muzyków, w motecie Omnium bonorum plena L. Compère’a, powstałym przypuszczalnie w latach 1468–72 dla katedry w Cambrai. W 1475 „Jusquinus Pratensis” został członkiem kapeli na promieniującym bogatym życiem artystycznym dworze prowansalskim Rene Andegaweńskiego (fr. René d’Anjou) w Aix-en-Provence. Po śmierci tego władcy w 1480 Josquin przypuszczalnie dołączył do działającej przy Sainte-Chapelle w Paryżu kapeli króla Francji Ludwika XI; prawdopodobnie motet Misericordias Domini in aeternum cantabo był rodzajem muzycznego testamentu dla zmarłego w 1483 króla. W tym samym roku kompozytor powrócił do Condé-sur-l’Escaut, aby zalegalizować spadek po wujostwie i wyznaczyć prokuratora do administrowania jego posiadłościami. Na ten okres datowane są najwcześniejsze, ale sporządzone w Italii, kopie dzieł Josquina (6 chansons). W połowie lat 80. kompozytor być może przebywał na węgierskim dworze Macieja Korwina, o czym wzmiankuje w 1539 nuncjusz papieski (Király, 1992). Choć żaden inny dokument tego nie potwierdza (mogło to wynikać z błędnej identyfikacji Josquina z „Johannesem de Pratis”, czyli zatrudnionym tam w latach 1481–86 Johannesem Stokemem), na taką możliwość wskazują inne poszlaki (Fallows, 2009).

Od połowy 1484 Josquin przebywał w Italii jako muzyk Ascania Marii Sforzy, wpływowego kardynała pełniącego w Rzymie funkcję dyplomaty księstwa mediolańskiego. Potwierdza to sonet Serafina de’Ciminelli dell’Aquila (Aquilano) dedykowany Josquinowi („Ad Jusquino suo compagno musico d’Ascanio”), który dowodzi służby kompozytora u Ascania w tym samym czasie co poeta (1484–91), jako również weneckie druki frottol O. Petrucciego z 1504 (Frottole libro primo) i 1505 (Frottole libro tertio), w których kompozytor określany jest jako „Josquin Dascanio”. W 1489 Josquin dwukrotnie przebywał wraz ze świtą Ascania na dworze mediolańskim, a później prawdopodobnie towarzyszył kardynałowi, jako legatowi papieskiemu w Avinionie, w jego licznych podróżach do Francji. Dokument z 1489 określa Josquina „cantorem duchalem”, co oznacza, że od jakiegoś czasu pozostawał on nominalnie w służbie młodego księcia Giana Galeazza Sforzy w Mediolanie, choć w rzeczywistości rządy kontrolował tam jego wuj Ludovico il Moro (brat Ascania Marii Sforzy). W tym zapewne okresie Josquin skomponował, charakterystyczne dla tradycji mediolańskiej, trzy tzw. „motetti missales” – złożone z 5–7 części cykle motetowe (Vultum tuum, O domine Jesu Christe oraz Qui velatus facie fuisti), a także kilka pojedynczych motetów (w tym słynny Ave Maria … virgo serena oraz Tu solus qui facis mirabilia); miał też wówczas przypuszczalnie kontakt z kapelmistrzem mediolańskiej katedry F. Gaffuriusem, który go wspomina w jednym z traktatów.

Od połowy 1489 Josquin wymieniony jest w rachunkach kapeli papieskiej – liczącego 20–24 śpiewaków kolegium śpiewaczego powołanego dla ozdabiania nabożeństw w Kaplicy Sykstyńskiej. Od tej pory kompozytor przypuszczalnie dzielił swój czas między prywatnym zespołem muzycznym rezydującego w Rzymie kardynała Ascania a kapelą papieską z okresu pontyfikatu Innocentego VIII i Aleksandra VI. Dla tego kolegium z pewnością skomponował tractus Domine, non secundus oraz wzbogacił hymny Dufaya o nowe części; w tym czasie przypuszczalnie powstał też 5-głosowy motet Illibata Dei virgo nutrix oraz najwcześniej utrwalone w watykańskich rękopisach msze Josquina, w tym słynna Missa L’homme armé super voces musicales. W tym okresie otrzymał wiele beneficjów. Prowadzone w latach 1997–98 prace konserwatorskie w kantatorium Kaplicy Sykstyńskiej ujawniły wyryte na ścianie imiona papieskich śpiewaków, w tym imię „Josquinj” (Pietschmann, 1999), lecz nie ma żadnej pewności, że uczynił to sam kompozytor.

Nie wiadomo, kiedy Josquin opuścił Italię. Od V 1494 do końca 1500 brak jest rachunków kapeli papieskiej, a w dokumentach z 1501 nazwisko kompozytora już nie figuruje; nie można jednak wykluczyć, że pozostał w Rzymie jeszcze przez jakiś czas po 1494. W sierpniu tego samego roku odwiedził Cambrai, jest więc równie prawdopodobne, że kolejne lata spędził już na północy, być może na francuskim dworze królewskim Ludwika XII. Listy Bartolomea de Cavalieri, ambasadora księstwa Ferrary na dworze francuskim, do księcia Ercolego I d’Este potwierdzają pobyt Josquina we Francji w początkach XVI w. W liście z 13 XII 1501 Cavalieri donosił, że kompozytor przebywał w Blois podczas spotkania Ludwika XII z arcyksięciem Filipem Pięknym, że właśnie powrócił z Flandrii, gdzie angażował śpiewaków dla kapeli Ercolego d’Este, oraz że Filip Piękny proponował mu podróż ze swym dworem do Hiszpanii; Josquin nie jest jednak wymieniany w rejestrach kapeli arcyksięcia z tego okresu, nie wiadomo więc, czy odbył tę podróż. W listach Cavalieriego z 13 i 17 IV 1503 są natomiast wzmianki o pobycie kompozytora w Lyonie z dworem Ludwika XII. Teoretyk Glareanus w traktacie Dodekachordon (1547) wymienia go jako czołowego śpiewaka na dworze Ludwika XII, a C. Hémeré w Tabella chronologica (…) S. Quintin (1633) nazywa Josquina „magister symphoniae regiae”. Ponieważ jednak nie ma dokumentów poświadczających stałe zatrudnienie kompozytora w jakimkolwiek ośrodku, należy hipotetycznie przyjąć, że w tym czasie swobodnie świadczył swoje usługi różnym instytucjom.

W 1503 Josquin udał się do Ferrary, by objąć posadę maestro di cappella na dworze księcia Ferrary Ercolego I d’Este po zmarłym w 1497 J. Martinim. Pertraktacje o przejście kompozytora do służby księcia prowadzone były od 1502 za pośrednictwem dworzanina ferraryjskiego Girolama da Sestola, zwanego „Coglia”. Ostatecznie Josquin przybył do Ferrary w połowie IV 1503 i pozostawał tam do IV 1504. Otrzymywał 200 dukatów miesięcznie, był więc najwyżej płatnym muzykiem w historii dworskiej kapeli. Przypuszczalnie w tym czasie (jeśli nie jeszcze w latach 80. XV w., na zlecenie kardynała Ascania Sforzy) Josquin skomponował słynną i wielokrotnie później naśladowaną Missa Hercules dux Ferrarie, z cantus firmus utworzonym z samogłosek imienia księcia Ercolego d’Este i jego tytułu, a także dwutekstowy motet Virgo salutiferi / Ave Maria, wykorzystujący poemat działającego na ferraryjskim dworze poety Ercolego Strozziego, jak również – na specjalne życzenie księcia – monumentalny i kontemplacyjny motet Miserere mei, Deus, nawiązujący do męczeńskiej śmierci G. Savonaroli, z którym książę sympatyzował. Josquin wyjechał z Ferrary z powodu epidemii, która wybuchła w VII 1503, a opuszczone stanowisko objął J. Obrecht, który jednak po kilku miesiącach padł ofiarą zarazy.

Bezpośrednio z Ferrary Josquin udał się do Condé-sur-l’Escaut. Jego nazwisko pojawia się w rejestrach kapituły kolegiaty Notre Dame już 3 V 1504. Pod tą datą figuruje informacja o przyjęciu czterech kanoników do kapituły, wśród nich „messire Josse des pres”. W innym miejscu tego dokumentu Josquin jest dodatkowo określony: „monsieur le prevost…”, co świadczy, że został proboszczem kościoła kolegiackiego; funkcję tę piastował do śmierci. W testamencie przekazał kolegiacie Notre Dame, gdzie został pochowany (kościół ten został całkowicie zniszczony podczas Rewolucji Francuskiej), dom i wszystkie posiadłości, fundując sobie wieczyste wypominki. Polegać miały na odmawianiu Salve Regina podczas wszystkich świąt maryjnych i we wszystkie soboty roku oraz na śpiewaniu przed domem Josquina podczas uroczystych procesji jego własnej kompozycji, 6-głosowego motetu Pater nosterAve Maria. Według ówczesnych przekazów kolegiata Notre Dame w Condé-sur-l’Escaut posiadała najliczniejszy personel w całej prowincji Hainaut: proboszcz, dziekan, skarbnik, 25 kanoników, 18 kapelanów, 16 wikariuszy, inni kapłani oraz 6 chłopców-śpiewaków. Liturgia celebrowana była głównie przez wikariuszy, przeto ci wraz z chłopcami mogli tworzyć chór złożony z 22 śpiewaków i wykonywać polifonię 6-głosową. Późniejszy kronikarz Jacobus Lessabeus zanotował, że sławę muzyki przy tej kolegiacie przewyższała jedynie sława kapel katedry w Cambrai i kolegiaty St Vincent w Soignies. Można przyjąć, że znaczna część dzieł Josquina, które powstały podczas jego 17-letniej działalności w Condé-sur-l’Escaut, była pisana dla kolegium śpiewaczego przy Notre Dame lub wykonywana najpierw przez to kolegium.

Twórczość Josquina była wysoko ceniona zarówno przez współczesnych, jak i przez późniejsze pokolenia. Świadczą o tym liczne wypowiedzi poetów i pisarzy, którzy dedykowali mu swoje utwory (m.in. Serafino dall’Aquila, J. Molinet, G. Cretin, G. Spataro, B. Castiglione, R. Rabelais, P. Ronsard), a także teoretyków muzyki wyrażających się o nim z największym uznaniem (H. Glareanus, F. Gaffurius, Hermann Finck, G. Zarlino); do jego popularności na niemieckim obszarze językowym walnie przyczyniła się entuzjastyczna opinia M. Lutra. Dzieła Josquina wykorzystywane były przez innych kompozytorów jako wzory do parodiowej twórczości mszalnej (A. Brumel, J. Mouton, A. Fevin, Ph. Verdelot, L. Senil, A. Willaert, Th. Crecquillon, N. Gombert, C. Morales, S. Calvisius). Opracowywano je też przez dokomponowywanie głosów (np. Miserere mei, Deus, z sexta vox dodanym przez A. Bidona), a także transkrybowano na różne instrumenty (m.in. dwie polskie tabulatury organowe, Jana z Lublina i z klasztoru Św. Ducha, oraz wydana w Krakowie tabulatura V. Bakwarka) lub przerabiano na różne sposoby (np. anonimowa Missa Pater Patris w zbiorach kapeli rorantystów na Wawelu, będąca przeróbką przypisywanej Josquinowi Missa Mater Patris).

Josquin zyskał sławę w czasie, gdy druk zrewolucjonizował obieg muzyki polifonicznej. Jego kompozycje pojawiały się w najwcześniejszych zbiorach wydawanych drukiem; był też pierwszym w historii muzyki twórcą, któremu poświęcono druki monograficzne – wydane przez O. Petrucciego 3 księgi mszy (1502, 1505, 1514), wszystkie wznawiane jeszcze za życia kompozytora. O tym, jak wielkim powodzeniem cieszyła się aż do końca XVI w. jego muzyka, świadczą liczne przekazy jego (bądź jemu przypisywanych) kompozycji zachowane na terenie różnych krajów, zarówno w rękopisach (w liczbie 360), jak i w drukach (w liczbie 500). Na początku XVI w. stał się kompozytorem znanym niemal w całej Europie, od Portugalii aż po Rzeczpospolitą (tzw. „lwowska księga chórowa” z końca XV w. zawiera fragmenty 2 mszy, L’ami Baudichon i L’homme armé sexti toni), a jego sława utrzymywała się aż do początków XVIII w. (jeszcze w 1690 wspomina go W.C. Prinz, w 1693 A. Berardi, a w 1711 A.A. de Bolsena). Niemal dwie trzecie utworów opatrzonych nazwiskiem kompozytora pochodzi z rękopisów i druków sporządzonych po jego śmierci. Wiele utworów w rzeczywistości nie zostało jednak przez Josquina skomponowanych, a kanon jego autentycznych dzieł stanowi tylko część grupy ponad 340 utworów, które w różnych okresach mu przypisywano. Kłopoty z ustaleniem kanonu wynikają z błędów kopistów bądź jawnych fałszerstw, a w przypadku edycji drukowanych – z chęci zareklamowania druków zawierających w rzeczywistości dzieła kompozytorów mało znanych bądź o nieustalonym autorstwie. Już w pierwszej edycji dzieł Josquina (Werken van Josquin des Près, red. A. Smijers i in., 1921–69, skrót: WW, 54 tomy) pominięto wiele utworów uznanych za nieautentyczne. W najnowszej edycji (Josquin des Prez: New Edition of the Collected Works, 1987–2017, red. W. Elders i in., skrót: NJE, 30 tomów) wydawcy wprowadzili rozróżnienie na dzieła autentyczne, o wątpliwym autorstwie i błędnie przypisane Josquinowi, przy tym 158 uznali za nieautentyczne. Kolejne generacje badaczy twórczości Josquina zgłaszają nadal wątpliwości co do autentyczności szeregu jego dzieł, wskutek czego są one co jakiś czas przesuwane z kategorii „prawdopodobnie” do „prawdopodobnie nie” i odwrotnie. Wykazy dorobku Josquina w najnowszych encyklopediach muzycznych dowodzą ciągłego braku konsensusu zarówno co do utworów uznanych za autentyczne, jak i o atrybucji wątpliwej. J. Noble i J. Dean (New Grove Dictionary of Music and Musicians, hasło „Josquin (Lebloitte dit) des Prez”, 2001/2011) wyliczają 153 dzieła autentyczne, w tym 18 mszy, 7 części mszalnych i 6 innych utworów związanych z liturgią oraz 47 motetów (bądź cykli motetowych) i 75 kompozycji świeckich (i instrumentalnych); pozostałe to dzieła wątpliwe, o atrybucji błędnej lub przypisywane kompozytorowi jedynie hipotetycznie. Podobnie L. Finscher (Die Musik in Geschichte und Gegenwart, 2 ed., 2003, hasło “Josquin Despez”) zalicza do dzieł autentycznych 154 utwory: obok 18 mszy i 8 części mszalnych (w tym problematyczne Credo z Chascun me crie) występują 53 motety (bądź cykle motetowe) i 5 motetów-chanson oraz 63 utwory świeckie i instrumentalne; pozostałe mieszczą się w kategorii dzieł o autorstwie wątpliwym, nieautentycznych lub o atrybucji hipotetycznej. W 2021 dokonano ponownej próby ustalenia kanonu dzieł Josquina (Rodin, 2021). Do grupy podstawowej, mieszczącej utwory o niewątpliwym autorstwie, zaliczono tylko 54 kompozycje: 12 mszy i jedną izolowaną część Credo, 26 motetów oraz 15 dzieł świeckich. W drugiej grupie dzieł, co do których nie ma już całkowitej pewności co do autorstwa, znalazło się 49 kompozycji (6 mszy bądź części mszalnych, 14 motetów oraz 29 dzieł świeckich). W grupie trzeciej pomieszczono 35 dzieł wątpliwych (17 sakralnych i 18 świeckich, w tym dwa utwory włoskojęzyczne), a w czwartej – uznane za nieautentyczne (205 pozycji, w tym 135 przypuszczalnie oraz 70 z pewnością innego twórcy). Jednak nawet gdyby z kanonu dzieł Josquina usunięto wszystkie utwory o autorstwie wątpliwym, artystyczne walory pozostałego dorobku z całą pewnością wystarczyłby, aby uzasadnić niezwykle wysoką współczesną i pośmiertną reputację kompozytora. Obecny stan badań jeszcze nie pozwala na chronologiczne uporządkowanie dzieł Josquina i prześledzenie ewolucji jego stylu kompozytorskiego, choć takie próby są od czasów Ambrosa co pewien czas podejmowane. Nieliczne utwory sakralne mają odniesienia do okoliczności umożliwiających ustalenie miejsca ich powstania i w takich przypadkach można je powiązać z kolejnymi okresami działalności Josquina: Mediolan (ok. 1484–89), Rzym (1489–ok.1494), Ferrara (1503–04) i Condé-sur-l’Escaut (1504–21); nadal jednak trudno jest wypełnić lukę z przełomu XV/XVI w., która jedynie hipotetycznie bywa łączona z pobytem kompozytora na francuskim dworze królewskim.

Josquin komponował prawie wyłącznie muzykę wokalną, na terenie której zapoczątkował stosowanie nowych zasad technicznych i stylistycznych. Twórczość jego obejmuje podstawowe gatunki muzyki sakralnej tego okresu: mszę i motet, oraz świecką chanson. Trzy kompozycje z tekstem włoskim (dwie z atrybucją wskazującą na służbę u Ascania Sforzy) stanowią margines twórczości i powstały prawdopodobnie w pierwszym okresie włoskim Josquina. Każda z nich reprezentuje inny typ poetycko-muzycznej formy, charakterystycznej dla renesansu włoskiego. Scaramella va alia guerra ma cechy wczesnej villoty: polifoniczne opracowanie popularnej melodii umieszczonej jako cantus firmus w tenorze, prosta faktura, dwa odcinki zakończone kadencjami, pierwszy na stopniu V, drugi – na finalis (modus dorycki). In te, Domine, speravi (dalej tekst włoski, makaroniczny) zbliżona jest do frottoli: zwięzłe 4-głosowe opracowanie o fakturze homorytmicznej, tekst umieszczony w wokalnym superius, pozostałe głosy mają charakter instrumentalny. El grillo è buon cantore jest muzycznym opracowaniem humorystycznego tekstu (odnoszącego się do świerszcza bądź mediolańskiego śpiewaka o tym nazwisku), w którym Josquin wprowadził efekty onomatopeiczne. Z utworów zachowanych bez tekstu na miano oryginalnych dzieł instrumentalnych zasługują tylko 4 kompozycje: La Bernardina, Fortuna d’un gran tempo, Ille fantazies de Josquin oraz Vive le roy.

Cała twórczość Josquina nosi wyraźne znamię jego indywidualności. Odznacza się bogactwem inwencji melodycznych i zróżnicowaniem technik kompozytorskich, niezwykłą przejrzystością architektoniki i dbałością o zrozumiałość tekstu, którą kompozytor osiągał poprzez unikanie rozbudowanych melizmatów i uproszczenie faktury kontrapunktycznej. Czynnikiem determinującym przebieg utworu jest konstrukcja tekstu. Indywidualna koncepcja architektoniki Josquina polega na tym, że kolejne fragmenty: zdania, związki frazeologiczne, czasem pojedyncze słowa, w utworach poetyckich, także wersy lub ich części, otrzymywały odmienne opracowania muzyczne. O przejrzystości formy, a zarazem o jej strukturze decyduje opracowanie wyodrębnionych fragmentów na zasadzie kontrastu. Josquin stosował kontrasty melodyczne, fakturalne (przemienność polifonii imitacyjnej, swobodnej i nota contra notam), metryczno-rytmiczne (przemienność metrum dwu- i trójdzielnego, drobne wartości rytmiczne przeciwstawione większym), a także kontrasty osiągane poprzez wprowadzenie różnych układów głosowych w ramach zestawu przyjętego dla danej kompozycji. To ostatnie zróżnicowanie, szczególnie charakterystyczne dla Josquina, było wynikiem świadomego poszukiwania wartości kolorystycznych, a tym samym wpłynęło na urozmaicenie struktury brzmieniowej jego utworów. Ze szczególnym upodobaniem operował odcinkami 2-głosowymi, zestawiał je ze sobą na sposób antyfonalny, stosując przy tym kontrast rejestrów, lub przeciwstawiał większemu zespołowi głosów. Wyodrębnionym w ten sposób odcinkom powierzał decydującą rolę w kształtowaniu przebiegu polifonicznego; służyły one realizacji nowych rozwiązań w zakresie polifonii imitacyjnej, która w tym okresie stopniowo uzyskiwała przewagę nad innymi technikami. Podstawowym układem w utworach Josquina jest 4-głos, ale pojawia się też 3-głos, zwłaszcza w opracowaniach chansons, oraz 5- i 6-głos. Wprowadzenie piątego głosu w imitację stanowiło centralny problem kompozycyjny pierwszych dwóch dekad XVI w. W ówczesnej praktyce muzycznej 5-głos przyjmowano jako układ 4-głosowy z jednym głosem realizującym cantus firmus lub jako efekt kanonicznego zdwojenia jednego z czterech głosów; takie rozwiązania przeważają w kompozycjach Josquina. Istnieją jednak utwory, jak np. chansons Je ne me puis tenir d’aimer, En non saichant czy Mi larés vous, wskazujące na próbę integrowania głosu piątego, nadania mu równorzędnego znaczenia w polifonicznej strukturze (ich autentyczność bywa wszakże kwestionowana, podobnie jak autentyczność kilku spośród dziewięciu 6-głosowych chansons; Fallows, 2009).

Josquin był zawodowym śpiewakiem i to wpłynęło na kształtowanie linii melodycznych. Melodie opierają się przeważnie na postępach sekundowych, ale występują również skoki interwałowe. Z reguły skoki o kwartę lub kwintę pojawiają się na początku motywów będących wzorem dla imitacji, ale także w toku melodii. Rozłożone trójdźwięki występują najczęściej przy wprowadzaniu ścisłej imitacji 3- i więcej głosowej. Sporadycznie pojawiają się też skoki seksty, oktawy, decymy oraz septymy i nony. W mszach i motetach linie melodyczne są niejednokrotnie szeroko rozpięte, wymagające długiego oddechu. Melodie takie kształtuje Josquin np. przez kilkakrotne osiąganie punktu kulminacyjnego, przez stopniowe dochodzenie do niego lub stosunkowo szybkie jego osiągnięcie i powolne zejście do kadencji. Rozwijając długie frazy, kompozytor stosuje progresje motywów, ich wielokrotne powtórzenia, które niejednokrotnie są modyfikowane za pomocą przesunięć akcentów, rozszerzanie tych motywów lub ich wariacji (np. Pleni sunt caeli z mszy Di dadi [= N’aray je jamais mieulx]). W ramach tak kształtowanych melodii pojawiają się też fragmenty deklamacyjne (wielokrotne powtarzanie poszczególnych dźwięków) wprowadzane dla podkreślenia wartości ekspresyjnych tekstu (motet Tu solus qui facis mirabilia) oraz fragmenty oparte na szybkich przebiegach skalowych (Credo z mszy Hercules dux Ferrarie). Szczególnie wyróżniają się swym kształtem frazy przeznaczone do imitacji. Są to struktury melodyczne na ogół dwuczłonowe, z wyraziście zarysowanym motywem początkowym, z którym kontrastuje następny motyw (Inviolata, integra et casta es, Maria). Pod względem stylistycznym kompozycje Josquina charakteryzuje bogactwo zastosowanych technik, zróżnicowanych nawet w obrębie poszczególnych utworów. Dominującą zasadą kształtowania przebiegu muzycznego u Josquina jest technika imitacyjna. Dążąc do ujednolicenia kompozycji Josquin wprowadził imitację syntaktyczną (tzw. technikę przeimitowaną), to znaczy cały utwór oparł na ciągu imitacji, w których uczestniczyły wszystkie głosy, przy czym poszczególne fragmenty tekstu otrzymywały odmienne opracowanie melodyczne, krótsze lub dłuższe frazy. Kolejne wejścia fraz następowały najczęściej w oktawie lub unisonie, kwincie i kwarcie, rzadziej w innych interwałach. Imitacją syntaktyczną posługiwał się Josquin zwłaszcza w motetach (szczególnie konsekwentnie w Rubum quem viderat Moyses, stanowiącym 3. część O admirabile commercium), w mniejszym stopniu w innych kompozycjach. Stosował przy tym różne rodzaje imitacji: ograniczoną do kilku dźwięków (inicjalną) lub obejmującą dłuższe odcinki melodyczne; imitację, w której kolejne wejścia głosów następują bardzo szybko (stretto) lub w większej odległości czasowej; z udziałem wszystkich głosów lub tylko niektórych; swobodną lub ścisłą. Ten ostatni rodzaj imitacji, tzn. kanon, jest najbardziej charakterystyczny dla Josquina; znamienne są zwłaszcza kanony 2-głosowe, które kompozytor wprowadza na różne sposoby: (1) 2-głosowy kanon powtarzany jest przez inne dwa głosy; (2) dwa głosy prowadzą dwie odrębne, wzajemnie kontrapunktujące się melodie, imitowane ściśle przez kolejną parę głosów (w tym przypadku przy zmianie położenia melodii względem siebie pojawia się kontrapunkt podwójny – np. Gloria z mszy De Beata Virgine); (3) dwa niezależne kanony 2-głosowe współbrzmiące symultanicznie (np. w chansons Baisiez moy i En l’ombre d’ung buissonnet – obie 4-głosowe). W twórczości Josquina występują także kanony 3-głosowe. Msze Ad fugam i Sine nomine są w całości opracowane techniką kanoniczną, natomiast Benedictus (2-głosowe) i Agnus Dei II (3-głosowe) z mszy L’homme armé super voces musicales są przykładami kanonu menzuralnego. Josquin stosował również kanon w odniesieniu do cantus firmus, zwłaszcza w chansons i w niektórych motetach. Zazwyczaj były to kanony 2-głosowe, które decydowały o ukształtowaniu całego utworu i bardzo często wykazywały motywiczną i rytmiczną integrację z pozostałymi głosami (Petite camusette czy Faulte d’argent). Technika cantus firmus występuje w wielu utworach Josquina, często w powiązaniu z techniką imitacyjną. Głosy kontrapunktujące współdziałają wówczas z cantus firmus, przejmując jego fragmenty jako motywy imitacyjne. W niektórych utworach tego typu pojawia się wielotekstowość, gdy cantus firmus oprócz melodii wnosi także własny tekst. Zarówno tekstowi, jak i melodii cytowanego cantus firmus nadaje Josquin na ogół symboliczne znaczenie, uzupełniające lub kontrastujące w stosunku do tematu tekstu podstawowego. Czasem ów cytat pełni funkcję osobistego komentarza kompozytora do treści przedstawionych w wierszu, jak np. w chanson Que vous madame z cantus firmus In pace in id ipsum. Podstawowym i najważniejszym źródłem melodii cantus firmus jest chorał, wykorzystany nie tylko w kompozycjach religijnych, ale także w chansons. Josquin przytacza go w całości lub częściowo, w krótkich lub długich wartościach, cytuje dosłownie lub ze zmianami, ornamentuje lub parafrazuje. Poddaje go też zabiegom charakterystycznym dla techniki polifonicznej, takim jak dyminucja czy augmentacja, opracowuje kanonicznie lub przenosi z głosu do głosu (cantus firmus migrans). Szczególnym przypadkiem jest symultaniczne wprowadzenie dwóch cantus firmi do jednego utworu: w dwutekstowym motecie Alma Redemptoris Mater / Ave Regina caelorum głos najwyższy śpiewa melodię chorałową pierwszej antyfony, natomiast tenor – drugiej. Innym źródłem, z którego Josquin czerpie cantus firmus, są melodie pieśni świeckich, które – podobnie traktowane – tak jak cantus chorałowy stają się podstawą zarówno utworów religijnych (obie msze L’homme armé), jak i chansons. W niektórych kompozycjach stosuje także struktury melodyczne sztucznie uformowane z głosek solmizacyjnych (np. la sol fa re mi w mszy o takim samym tytule, fa re mi re w mszy Faisant regretz) oraz tzw. soggetto cavato (w mszy Hercules dux Ferrarie, w motecie Illibata Dei virgo), które Josquin najczęściej traktuje jako ostinato. Struktury te są wielokrotnie powtarzane w przebiegu utworu, jednak nie zawsze dosłownie. Wzór ostinata czasami ulega modyfikacjom rytmicznym, bywa transponowany do różnych hexachordów lub na kolejne stopnie tego samego hexachordu, przenoszony do różnych głosów, a także poddawany imitacji i opracowywany kanonicznie. Ciekawy przykład ostinatowego kanonu występuje w motecie Ut Phoebi radiis. W 1. części bas i tenor śpiewają w kanonie kolejne stopnie hexachordu w kierunku wznoszącym, przy każdym powtórzeniu o jedną sylabę więcej: ut, ut re, ut re mi, itd., a w 2. części zabieg ten jest powtórzony w kierunku opadającym. Na końcu każdej części alt cytuje cały hexachord w wartościach skróconych. Realizacja tego wzoru jest determinowana tekstem (być może autorstwa Josquina), bowiem kolejne wersy rozpoczynają się sylabami hexachordu: Ut Phoebi radiis, Ut reges Salomon, Ut remi pontum itd. Kompozycje Josquina odznaczają się klarownością brzmienia wynikającą głównie z następowania po sobie pełnych trójdźwięków nie tylko w zwrotach kadencyjnych, ale i w toku utworu. Najwyraźniej przejawia się to we fragmentach i utworach opracowanych homorytmicznie, techniką notra contra notam. Obok kadencji, będących wypadkową melodycznych klauzul poszczególnych głosów, dość często zaobserwować można kadencje o przewadze czynnika harmonicznego i określonym następstwie akordów. Choć w utworach ukształtowanych w oparciu o technikę imitacyjną wszystkie głosy współdziałają w operowaniu materiałem tematycznym, to jednak głosy skrajne odgrywają większą rolę w kształtowaniu brzmienia i tonalności utworu. Josquin często wprowadzał między tymi głosami ruch paralelny w decymach (zauważył to już Gaffurius w Practica musicae, 1496). Stopniowo dokonuje się proces polaryzacji głosów skrajnych: głos najwyższy uzyskuje charakter melodyczny, prymarny, bas natomiast – ze względu na liczne skoki kwart i kwint – staje się jakby podstawą harmoniczną (Credo z mszy De Beata Virgine, chanson N’esse pas ung grant desplaisir). Na charakter brzmienia wpływa też rodzaj dysonansów i sposób ich wprowadzania. Stosunek Josquina do dysonansów musi być rozpatrywany w odniesieniu do ogólnych tendencji panujących na przełomie XV i XVI w. Zmierzały one do standaryzacji i sprecyzowania zasad, które stały się normą tzw. kontrapunktu klasycznego. Przejawem postępu było więc ograniczanie i regulowanie użycia dysonansów, a nie ich emancypacja. W tym właśnie kierunku przebiega rozwój stylu Josquina. Wiele dysonansów, będących wynikiem przypadkowych kolizji głosów, pojawia się często w jego wcześniejszych dziełach, a tylko sporadycznie w późniejszych.

Josquin był pierwszym kompozytorem, który na czołowe miejsce w muzyce religijnej wysunął motet; dawniejsi kompozytorzy (np. Ockeghem) za najważniejszą formę muzyki religijnej uważali mszę. Historycy podkreślają, że Josquin zapoczątkował rozszerzenie zakresu źródeł, z których czerpał teksty do swych motetów, chodzi tu zwłaszcza o wykorzystanie tekstów psalmów i fragmentów ewangelii (Liber generations). Duża większość motetów miała przeznaczenie liturgiczne – ich teksty figurują w księgach liturgicznych XIV–XVI w. Są to teksty z kanonicznych lub wotywnych oficjów (lekcje, responsoria, antyfony maryjne, psalmy, kantyki, hymny) i propriów mszalnych (lekcje, fragmenty ewangelii, sekwencje, tractus) oraz teksty różnych modlitw z mszy i oficjów. W opracowaniu każdego motetu, którego tekst posiada własną melodię chorałową, kompozytor wykorzystał ją jako cantus firmus Niektóre motety z tekstami opartymi na formułach recytacyjnych rozpoczynają się dosłownym lub parafrazowanym przytoczeniem danego tonu (psalmowego lub lekcyjnego), podczas gdy w innych cytowane są jedynie pojedyncze motywy lub frazy odpowiedniego tonu. W kilku motetach Josquin zastosował takie cytaty w charakterze motywów ostinatowych, uwypuklając ich znaczenie symboliczne (Miserere mei, Deus; Domine, Dominas noster). Wybrany pełny „śpiew”, czyli tekst z melodią, traktował Josquin jako materiał „dany”, cantus prius factus. Teksty nieliturgiczne wykorzystane przez Josquina w motetach odnoszą się często do Chrystusa lub Marii; zawierają fragmenty biblijne, które niekiedy stanowią przesłanie wyrażające odczucia kompozytora (Memor esto verbi tui czy Domine, ne projicias me in tempore; autorstwo tego ostatniego bywa jednak podważane). Zdecydowana większość motetów składa się z dwu, trzech bądź czterech części (4-częściowy Planxit autem David, choć jego autentyczność bywa kwestionowana), niektóre ujęte są w większe cykle – charakterystyczne dla ośrodka mediolańskiego „motetti missales”, których kolejne ogniwa stanowiły substytuty części mszalnych (5-częściowy O domine Jesu Christe, 6-częściowy Qui velatus facie fuisti, 7-częściowy Vultum tuum). Wszystkie motety w ramach cyklu są ze sobą ściśle powiązane, zarówno w warstwie tekstowej (z centralnym dla danego cyklu tematem), jak i muzycznej (modus, stosunki metryczne, materiał motywiczny), co dowodzi, że nie powstały jako doraźne kompilacje z wcześniej skomponowanych dzieł, lecz były od początku koncypowane w całości. Mogły być jednak wykorzystywane niezależnie; w niektórych źródłach występują w zmienionej kolejności lub wręcz osobno, jak np. popularne Menta tota – piąta część cyklu motetowego Vultum tuum, w oparciu o którą A. Fevin skomponował mszę. W pierwszym okresie włoskim Josquin nawiązywał do tradycji mediolańskiej nie tylko swymi „motetti missales”, lecz także przez preferowanie wertykalnego typu opracowania (bloki akordowe) o bardzo klarownej formie, z przemiennymi duetami głosów wysokich i niskich, interpolacjami metrum trójdzielnego, symultanicznymi pauzami podkreślającymi składnię tekstu i wyrazistą prezentacją tekstu słownego. W podobnym stylu utrzymana jest msza D’ung aultre amer oraz nowatorski i niezwykle popularny (25 kopii i kilka intawolacji) motet Ave Maria… virgo serena, którym O. Petrucci otwiera swą antologię dzieł motetowych (Motetti A) z 1502.

Zgodnie z dotychczasowym stanem badań twórczość mszalna Josquina obejmuje 18 pełnych cykli ordinarium i 7 części mszalnych. Najwięcej kompozycji opartych jest na cantus firmus bądź to liturgicznym, bądź świeckim (pieśni popularne oraz zapożyczenia z twórczości innych kompozytorów). W skomponowanej w późnym okresie mszy De Beata Virgine, cieszącej się największą w dorobku Josquina popularnością (69 przekazów całości mszy bądź jej fragmentów), w sposób swobodny opracował materiał chorałowy, w dwóch innych (La sol fa re mi, Hercules dux Ferrarie) zastosował motywy ostinatowe, w dwóch (Ad fugam, Sine nomine) podstawową rolę odgrywają kanony, jedna msza (przypuszczalnie najpóźniejsza) jest w całości przeimitowana (Pange lingua). Dwie, utrzymane w kontrapunkcie swobodnym, należą do typu missa parodia i ilustrują początkowe stadia rozwoju tej techniki. Msza Malheur me bat oparta jest na 3-głosowej chanson przypisywanej Ockeghemowi lub J. Martiniemu, lecz tylko raz (początek Sanctus) pojawiają się wszystkie trzy głosy modelu równocześnie. Pozostałe zapożyczenia pochodzą z pojedynczych głosów i są wykorzystane w różnych fragmentach mszy. Bardziej konsekwentnie technika parodiowania przeprowadzona została w opartej na 3-głosowym motecie A. Brumela problematycznej mszy Mater Patris, w której Josquin (jeśli faktycznie jest jej autorem) wykorzystał model we wszystkich częściach cyklu, choć nie zawsze we wszystkich głosach. W mszy Fortuna desperata połączył natomiast technikę cantus firmus z techniką parodiowaną. Modelem była 3-głosowa chanson A. Busnois, z której zarówno cantus firmus, jak i pozostałe głosy Josquin wykorzystał bądź jako cantus firmi mszy, bądź też jako ich kontrapunkty. Początek Agnus Dei II tej mszy jest identyczny z początkiem Hosanna mszy Obrechta o takim samym tytule, lecz nie ma takiego fragmentu w chanson Busnois. Josquin ugruntował zasady architektoniczne, które z czasem stały się normą w obrębie cyklu mszalnego: (1) Christe kontrastuje z Kyrie, (2) pierwsze wersety Gloria i Credo pozostawione są zawsze dla intonacji chorałowej, (3) Gloria opracowane jest 2-częściowo (część 2 – Qui tollis), a Credo – 3-częściowo (część 2 – Et incarnatus est, część 3 – Et in spiritum sanctum), (4) ważne słowa Credo: „Et incarnatus est” i „Et homo factus est” są wyróżnione fakturą homorytmiczną, a „Crucifixus etiam pro nobis” charakteryzuje się opracowaniem o wzmożonej ekspresji dramatycznej, (5) w Pleni i w Benedictus następuje redukcja głosów (jeśli msza oparta jest na cantus firmus, to nie pojawia się on w tych częściach), (6) w końcowym Agnus Dei obsada zostaje powiększona przez dodanie jednego lub więcej głosów. Opracowując teksty mszalne, Josquin w mniejszym stopniu wydaje się zwracać uwagę na prawidłową deklamację niż przy opracowywaniu tekstów motetów, choć i w nich zdarza się, że akcentowane sylaby przypadają na krótsze wartości rytmiczne lub umieszczane są w pozycji metrycznie słabszej. Istnieją sugestie (m.in. N. Bridgman), że mogło to wynikać ze sposobu wymawiania łaciny przez Francuzów (nie ma takich niezgodności w chansons, poza tym zjawisko to można zaobserwować również u innych ówczesnych kompozytorów francuskich) oraz z zainteresowania Josquina raczej interpretacją ogólnych treści i nastroju całego tekstu niż poszczególnych słów.

Chansons Josquina wykazują bardzo dużą różnorodność ukształtowań formalnych. Kompozytor opracowywał wiersze prawie wszystkich form i typów tematycznych owych czasów. Potrafił w pełni wykorzystać wszelkie literackie i muzyczne możliwości tkwiące w wybranych tekstach, adaptować muzykę do wymagań tematycznych „na niezliczone mistrzowskie sposoby” (Glareanus). Zwykle wybierał teksty już wcześniej opracowywane przez innych kompozytorów, wykorzystując równocześnie ich melodie jako cantus firmi. Z literackiego punktu widzenia niektóre teksty jego chansons wykazują powiązania z dawniejszymi formes fixes w stylu tzw. Wielkich Retoryków, lecz traktowane są przez kompozytora dość swobodnie. Inne teksty można określić jako „popularne” lub „ludowe”. Są one szczególnie charakterystyczne dla Josquina i odznaczają się swoistymi cechami: (1) tekst w tych wierszach nie był ustalony i często w różnych źródłach przybierał odmienną wersję, zgodnie z charakterem i przeznaczeniem źródła, (2) z wyjątkiem pewnych narracyjnych wierszy poszczególne zwrotki były bardziej niezależne jedna od drugiej niż w czysto literackiej poezji i wybór którejś z nich do śpiewania zależał od wykonawców, (3) teksty różnych wierszy mogły być łączone w jednym opracowaniu muzycznym na zasadzie specyficznych skojarzeń, (4) dokładność rachunku sylab lub struktury zwrotki nie musiała być ściśle przestrzegana w opracowaniu. Najwięcej tekstów ma formę ronda, lecz tylko w La plus des plus Josquin realizuje konsekwentnie ten schemat. Żadna z ballad Josquina nie posiada envoy, a ich tematyka jest zawsze popularna. W Que vous madame połączył kompozytor formę bergerette z łacińskim tekstem In pace in idipsum, który jest responsorium. Niektóre chansons są stroficzne, czasem z refrenem, inne – przekomponowane, na wzór motetów. Większość chansons była po raz pierwszy drukowana długo po śmierci kompozytora. Wiele z nich, zwłaszcza w źródłach proweniencji niemieckiej, zachowało się jako kontrafaktury – w postaci motetów z łacińskim tekstem. Pojawiały się one niejednokrotnie także za życia Josquina i przed ukazaniem się danej chanson w druku. Bardzo często były sygnowane innymi nazwiskami (lub tylko inicjałami) i funkcjonowały jako dzieła innych twórców. Np. chanson Je ne me puis tenir d’aimer zachowała się w źródłach hiszpańskich, niemieckich i wschodnioeuropejskich jako motet z różnymi tekstami i przypisywany różnym kompozytorom (C. de Sermisy, Ph. Verdelot, N. Gombert, L. Zinsmeister). Jako Date siceram moerentibus utwór ten znajduje się też w wielu tabulaturach, m.in. w Tabulaturze Jana z Lublina, gdzie opatrzony jest inicjałami N. C., stąd w polskiej literaturze muzykologicznej był długo uznawany za kompozycję Mikołaja z Krakowa; choć ta chanson została uwzględniona w NJE, nie jest obecnie uważana za dzieło Josquina (Rodin, 2021).

Josquin, najwybitniejszy kompozytor przełomu XV i XVI w., słusznie przez A.P. Coclico został nazwany księciem muzyków (Compendium musices, 1552). Istotną jego zdobyczą jest wykorzystanie sztuki kontrapunktu dla wyrażenia wartości ekspresyjnych tekstu. Kompozycje jego prezentują niemal wszystkie rozwiązania techniczne stosowane w ówczesnej praktyce kompozytorskiej, lecz podczas gdy jego poprzedników, a nawet współczesnych mu (np. Obrecht) interesowały bardziej same problemy techniczne i zawiłości techniki kontrapunktycznej, on sam, korzystając z ich zdobyczy i doskonaląc je, jako pierwszy realizował podstawowy ideał renesansu – imitazione. Szczególną uwagę zwracał na wypracowanie zasad imitacji syntaktycznej oraz walory brzmieniowe, tzn. operowanie różnymi układami głosów. Osiągnięcia Josquina w tym zakresie stały się punktem wyjścia dla następnych generacji: imitacja syntaktyczna stała się dominującą techniką w XVI w., zaś operowanie różnorodnymi układami głosów w ramach tej samej kompozycji stworzyło podwaliny dla rozwoju przyszłej techniki polichóralnej.

Literatura: Josquin des Prez: Proceedings of the International Josquin Festival-Conference Held at the Juilliard School at Lincoln Center in New York City, 21–25 June 1971, red. E.E. Lowinsky, Londyn 1976 (zawiera: F. Blume Josquin des Prez. The Man and the Music, H.M. Brown Accidentals and Ornamentation in Sixteenth-century Intabulations of Josquin’s Motets, C. Dahlhaus On the Treatment of Dissonance in the Motets of Josquin des Prez, S. Novack Tonal Tendencies in Josquin’s Use of Harmony, M. Picker Josquiniana in Some Manuscripts at Piacenza, E.H. Sparks Problems of the Authenticity in Josquin’s Motets; W. Elders Plainchant in the Motets, Hymns, and Magnificat of Josquin des Prez, L. Lockwood Josquin at Ferrara, E.E. Lowinsky Ascanio Sforza’s Life: A Key to Josquin’s Biography and an Aid to the Chronology of His Works, J. Noble New Light on Josquin’s Benefices, H. Kellman, Josquin and the Courts of the Netherlands and France: the Evidence of the Sources, W. Kirsch Josquin’s Motets in the German Tradition, B. Jeffery The Literary Texts of Josquin’s Chansons, J. Snížková Josquin in Czech Sources of the Second Half of the Sixteenth, R. Stevenson Josquin in the Music of Spain and Portugal); „Musik-Konzepte” z. 26/27 (poświęcony Josquinowi), Monachium 1982, zawiera także wykaz dzieł, dyskografię i bibliografiię; Proceedings of the International Josquin Symposium Utrecht 1986, red. W. Elders, F.de Haen, Utrecht 1991; The Josquin Companion, red. Richard Sherr, Oxford 2000; Josquin and the Sublime: Proceedings of the International Josquin Symposium at Roosevelt Academy, Middelburg, 12–15 July 2009, red. A. Clement, E. Jas, Turnhout 2011; Die Messen Josquins: eine Einführung, red. Ch. Wiesenfeldt, Würzburg 2020; „Musik-Konzepte”, Sonderband (poświęcony Josquinowi), red. U. Tadday, München 2021; E. van der Straeten La musique aux Pays-Bas avant le XIXe siècle, Bruksela 1867–88, przedruk 1969; E. Motta Musici alla corte degli Sforza, „Archivio Storico Lombardo”, 2. seria, IV, 1887; M. Antonowycz Die Motette „Benedicta es” von Josquin des Prez und die Messen „Super Benedicta” von Willaert, Palestrina, de la Hèle und de Monte, Utrecht 1951; H. Osthoff Besetzung und Klangstruktur in den Werken von Josquin des Prez, „Archiv für Musikwissenschaft” IX, 1952; B. Meier The „Musica reservata” of Adrian Petit Coclico and its Relationship to Josquin, „Musica Disciplina” X, 1956; C. Sartori Josquin des Prés cantore del Duomo di Milano, „Annales Musicologiques” IV, 1956; M. Antonowycz Die Josquin-Ausgabe, „Tijdschrift van de Vereniging voor Nederlandse Muziekgeschiedenis” 19, 1960/61; J.A. Mattfeld Some Relationship Between Texts and Cantus Firmi in the Liturgical Motets of Josquin des Prez, „Journal of the American Musicological Society” XIV, 1961 ; J.M. Chomiński Polifonia Josquina des Prés, w: Historia harmonii i kontrapunktu, t. 2. Kraków 1962; E.E. Lowinsky Tonality and Atonality in Sixteenth-century Music, Berkeley 1962; H. Osthoff Josquin Desprez, 2 t., Tutzing 1962–65 (t. 2 zawiera 10 utworów Josquina); E.H. Sparks Cantus Firmus in Mass and Motet, 1420–1520, Berkeley 1963; C. Titcomb The Josquin Acrostic Reexamined, „Journal of the American Musicological Society” XVI, 1963; M. Antonowycz Zur Autorschaftsfrage der Motetten „Absolve quaesumus Domine” und „Inter natos mulierum”, „Tijdschrift van de Vereniging voor Nederlandse Muziekgeschiedenis” XX, 1966; C. Dahlhaus Zur Akzidentiensetzung in den Motetten Josquin des Prez, w: Musik und Verlag, ks. pamiątkowej K. Vötterlego, Kassel 1968; E.E. Lowinsky The Media Codex of 1518, w: „Monuments of Renaissance Music” III–V, Chicago 1968 (t. 4 – transkrypcje utworów, t. 5 – Faksimile); J. van Benthem Die Chanson „Entréje suis” à 4 von Josquin des Prez und ihre Überlieferung oraz Zur Struktur und Authentizität der Chansons à 5 et 6 von Josquin des Prez, „Tijdschrift van de Vereniging voor Nederlandse Muziekgeschiedenis” XXI, 1970; E. Głuszcz-Zwolińska „Missa Mater Matris” z repertuaru rorantystów wawelskich, „Muzyka” 15/3, 1970; K.H. Yong Sixteenth-Century Printed Instrumental Arrangements of Works by Josquin des Prez: An Inventory „Tijdschrift van de Vereniging voor Nederlandse Muziekgeschiedenis” 22/1, 1971; L. Lockwood Music at Ferrara in the Period of Ercole I d’Este, „Studi musicali”, 1 (1972); E. Stamm Die Vierundzwanzigstimmige kanonische Psalmotette „Qui habitat in adiutorio altissimi” von Josquin des Prez, „Tijdschrift van de Vereniging voor Nederlandse Muziekgeschiedenis” XXII/1, 1971; M. Pickerd A Josquin Parody by Marco Antonio Cavazzoni, „Tijdschrift van de Vereniging voor Nederlandse Muziekgeschiedenis” XXII/3, 1972; E.H. Sparks The Music of Noel Bauldeweyn, „American Musicological Society. Studies and Documents” VI, Nowy Jork 1972; H. Kellman Josquin in Condé. Discoveries and Revisions, „Paper delivered at the annual meeting of the American Musicological Society”, Chicago 1973; L.L. Perkins Mode and Structure in the Masses of Josquin, „Journal of the American Musicological Society” XXVI, 1973; R. Stevenson The Toledo-Manuscript Polyphonic Choirbooks and Some Other Lost or Little Known Flemish Sources, „Fontes Artis Musicae” XX, 1973; L. Lockwood „Messer Gossino” and Josquin Desprez, w: Studies in Renaissance and Baroque Music in Honor of Arthur Mendel, red. R.L. Marshall, Nowy Jork 1974; B. Brzezińska W Kwestii Autorstwa Motetu „Date Siceram Moerentibus”, „Muzyka” 21, 1976; B.J. Blackburn Josquin’s Chansons. Ignored and Lost Sources, „Journal of the American Musicological Society” XXIX, 1976; A. Ghislazoni Josquin Des Prez (Jodocus Pratensis), Frosinone 1976; I. Godt The Restoration of Josquin’s „Ave mundi spes Maria” and some Observations on Restoration, „Tijdschrift van de Vereniging voor Nederlandse Muziekgeschiedenis” XXVI, 1976; M. Antonowycz Criteria for the Determination of Authenticity. A Contribution to the Study of Melodic Style in the Works off Josquin des Prez, „Tijdschrift van de Vereniging voor Nederlandse Muziekgeschiedenis” XXVIII, 1978; Ph.T. Jackson Two Descendants of Josquin’s Hercules Mass, „Music and Letters” LIX, 1978; M. Picker Josquin and J. Lemaire. Four Chansons Re-examined, Florencja 1978; L. Finscher Zum Verhältnis von Imitationstechnik und Textbehandlung im Zeitalter Josquins, w: Renaissance-Studien: Helmuth Osthoff zum 80. Geburtstag, red. L. Finscher, Tutzing 1979 (przedr. w: Geschichte und Geschichten: Ausgewählte Aufsätze zur Musikhistorie, red. L. Finscher, H. Danuser, Mainz 2003); J. van Benthem Fortuna in focus. Concerning „Conflicting” Progressions in Josquin’s „Fortuna dun gran tempo”, „Tijdschrift van de Vereniging voor Nederlandse Muziekgeschiedenis” XXX, 1980; L. Finscher Josquin Desprez „Dominus regnavit” (Psalm XCII), w: Chormusik und Analyse. Beiträge zur Formanalyse und Interpretation mehrstimmiger Vokalmusik, Moguncja 1983, Stuttgart 1983; R.Ch. Sydney Josquin des Prez. A Guide to Research, Nowy Jork 1983; R. Toft Pitch Content and Modal Procedure in Josquin’s „Absalon, Fili mi” oraz T.R. Ward A Newly-discovered Josquin Attribution, „Tijdschrift van de Vereniging voor Nederlandse Muziekgeschiedenis” XXXIII, 1983; W. Kirkendale Circulatio-Tradition, Maria Lactas and Josquin as Musical Orator, „Acta Musicologica” XVI, 1984; J. van Benthem The Scoring of Josquin’s Secular Music, „Tijdschrift van de Vereniging voor Nederlandse Muziekgeschiedenis” XXXV, 1985; W. Elders Josquin’s Gaudeamus Mass. A Case of Number Symbolism, „Studi Musicali” XIV, 1985; D. Fallows The Performing Ensembles in Josquin’s Sacred Music, J. Noble The Function of Josquin’s Motets oraz R. Stewart Voice Types in Josquin’s Music, „Tijdschrift van de Vereniging voor Nederlandse Muziekgeschiedenis” XXXV, 1/2, 1985; H.M. Brown Josquin and the Fifteenth-Century Chanson, „Proceedings of the British Academy” 71, 1985; J. Noble The Function of Josquin’s Motets, „Tijdschrift van de Vereniging voor Nederlandse Muziekgeschiedenis” 35, 1985; L. Lockwood Music in Renaissance Ferrara, 1400–1505: The Creation of a Musical Center in the Fifteenth Century, Nowy Jork, Oxford 1985, 2. wyd. 2009; F. Robin Josquin des Preès au service de Renè d’Anjou, „Revue de musicology” 71, 1985; E. Green La Prononciation du français dans chansons de Josquin des Prez, „Tijdschrift van de Vereniging voor Nederlandse Muziekgeschiedenis” XXXVI, 1986; F. Krummacher Schema und Varietas – zu Josquins Missa „Mahleur me bat” oraz M. Staehelin Luther über Josquin, w: księdze pamiątkowej M. Ruhnkego, Stuttgart 1986; H.M. Brown Josquin and the Fifteenth-Century Chanson. Aspects of Art Lecture, w: „The Proceedings of the British Academy 71”, Londyn 1986; M. Perz The Lvov Fragments. A Sourcefor Works by Dufay, Josquin, Petrus de Domarto, and Petrus de Grudencz in 15th-Century Poland, „Tijdschrift van de Vereniging voor Nederlandse Muziekgeschiedenis” XXXVI, 1986 (wersja pol.: M. Perz Fragmenty lwowskie: źródło dzieł Dufaya, Josquina, Piotra de Domarto i Piotra z Grudziądza w Polsce XV wieku, „Muzyka” 34, 1986; J. Barbier, W. Elders Josquin’s Absolve quaesumus, Domine. A Tribute to Obrecht, „Tijdschrift van de Vereniging voor Nederlandse Muziekgeschiedenis” XXXVII, 1987; J. van Benthem A Waif, a Wedding, and a Worshipped Child: Josquin’s Ut Phebi radiis and the Order of the Golden Fleece, „Tijdschrift van de Vereniging voor Nederlandse Muziekgeschiedenis”, 37 (1987); Ch. Reynolds Musical Evidence of Compositional Planning in the Renaissance. Josquin’s plus nulz regretz, „Journal of the American Musicological Society” XL, 1987; R. Sherr „Illibata Dei Virgo Nutrix” and Josquin’s Roman Style, „Journal of the American Musicological Society” XLI, 1988; J. van Benthem Lazarus versus Absalon. About Fiction and Fact in the Netherlands Motet oraz P. Macey Josquin’s „Little” Ave Maria. A Misplaced Motet from the Vultum tuum cycle?, „Tijdschrift van de Vereniging voor Nederlandse Muziekgeschiedenis” XXXIX, 1989; M. Long Symbol and Ritual in Josquin’s Missa di Dadi, „Journal of the American Musicological Society” XLII, 1989; W.F. Prizer Music at the Court of the Sforza: the Birth and Death of a Musical Center, „Musica Disciplina” 43, 1989; M. Just Josquins Vertonungen der Genealogien nach Matthäus und Lukas, w: Zeichen und Struktur in der Musik der Renaissance, red. K. Hortschansky, Kassel 1989; M. Just Josquins Chanson „Nymphes, Nappés” als Bearbeitung des Invitatoriums „Circumdederunt me” und als Grundlage für Kontrafaktur, Zitat und Nachahmung, „Musikforschung” 43, 1990; J. van Benthem Josquins Motette Huc me sydereo, oder Konstruktivismus als Ausdruck humanistisch geprägter Andacht?, W. Kirsch Zur Rezeption der Motetten Josquin Desprez’ im 19. Jahrhundert, J. Rifkin Motivik – Konstruktion – Humanismus: zu Josquins Motette „Huc me sydereo”, w: Die Motette: Beiträge zu ihrer Gattungsgeschichte, red. H. Schneider, Mainz 1991; J. van Benthem Was „Une mousse de Biscaye” Really Appreciated by L’ami Baudichon?, „Muziek & Wetenschap” 1, 1991; L.F. Bernstein A Canonic Chanson in a German Manuscript: „Faulte d’argent” and Josquin’s Approach to the Chanson for Five Voices, w: Von Isaac bis Bach: Festschrift Martin Just, red. F. Heidlberger, W. Osthoff, R. Wiesend, Kassel 1991; D.E. Freeman On the Origins of the „Pater noster–Ave Maria” of Josquin des Prez, „Musica Disciplina” 45, 1991; P. Macey Josquin’s „Misericordias Domini” and Louis XI, „Early Music” 19, 1991; M. Just Zur Frage der Autorschaft in den Josquin des Prez zugeschriebenen Werken, w: Opera incerta: Echtheitsfragen als Problem musikwissenschaftlicher Gesamtausgaben: Kolloquium Mainz 1988, red. H. Bennwitz, Stuttgart 1991; P. Kiràly Un séjour de Josquin des Prés a lacour de Hongrie?, „Revue de Musicologie” 78, 1992; P. Macey Josquin as Classic: „Qui habitat, Memor esto” and Two Imitations Unmasked, „Journal of the Royal Musical Association” 118, 1993; J. Haar Josquin as Interpreted by a Mid-Sixteenth-Century German Musician, w: Festschrift für Horst Leuchtmann, red. S. Hörner, B. Schmid, Tutzing 1993; L. Matthews, P.A. Merkley Josquin Desprez and his Milanese Patrons, „Journal of Musicology” 12, 1994; M. Just Josquin des Prez: „Missa L’homme armé super voces musicales”, w: Grosse Chorwerke: Werkanalyse in Beispielen, red. S. Helms, R. Schneider, Kassel 1994; L. Matthews, P.A. Merkley Josquin Desprez and His Milanese Patrons, „Journal of Musicology” 12, 1994; J. Noble Another „Regina celi” Attributed to Josquin, w: From Ciconia to Sweelinck: Donum natalicium Willem Elders, red. A. Clement, E. Jas, Amsterdam 1994; R. Sherr A Biographical Miscellany: Josquin, Tinctoris, Obrecht, Brumel, w: Musicologia humana: Studies in Honor of Warren and Ursula Kirkendale, red. S. Gmeinwieser, D. Hiley, J. Riedlbauer, Florence 1994; N. Davison „Absalom fili mi Reconsidered”, „Tijdschrift van de Vereniging voor Nederlandse Muziekgeschiedenis” 46, 1996; J. Roset Josquin des Prez: 1440–1521: prince de la musique, Saint-Quentin 1996; D. Fallows Josquin and Milan, „Plainsong and Medieval Music” 5, 1996; P. Macey Galeazzo Maria Sforza and Musical Patronage in Milan: Compere, Weerbeke and Josquin, „Early Music History” 15, 1996; L.F. Bernstein Josquin’s Chansons as Generic Paradigms, A.M. Cummings Notes on a Josquin Motet and its Sources, J.A. Owens How Josquin became Josquin: Reflections on Historiography and Reception, w: Music in Renaissance Cities and Courts: Studies in Honor of Lewis Lockwood, red. J.A. Owens, A.M. Cummings, Warren, MI, 1997; P. Starr Josquin, Rome, and a Case of Mistaken Identity, „Journal of Musicology” 15/1, 1997; A. Leszczyńska Melodyka niderlandzka w polifonii Josquina, Obrechta i La Rue, Warszawa 1997; A.-E. Ceulemans A Stylistic Investigation of „Missa Une mousse de Biscaye”, in the Light of its Attribution to Josquin des Prez, „Tijdschrift van de Vereniging voor Nederlandse Muziekgeschiedenis” 48, 1998; W. Elders New Light on the Dating of Josquin’s Hercules Mass, „Tijdschrift van de Vereniging voor Nederlandse Muziekgeschiedenis” 48, 1998; M. Just Kontrafacta von Werken Josquins in der Handschrift Leipzig U 49/50, w: Aneignung durch Verwandlung: Aufsätze zur deutschen Musik und Architektur des 16. und 17. Jahrhunderts, red. W. Steude, Laaber 1998; P. Macey Bonfire Songs: Savonarola’s Musical Legacy, Oxford-Nowy Jork 1998; L. Matthews Josquin Desprez and Ascanio Sforza: a Singer in the Cardinal’s Retinue, w: Chant and its Peripheries: Essays in Honour of Terence Bailey, red. B. Gillingham, P. Merkley, Ottawa 1998; L. Matthews, P. Merkley Iudochus de Picardia and Jossequin Lebloitte dit Desprez: the Names of the Singer(s), „Journal of Musicology” 16, 1998; H. Meconi Another Look at Absalon, „Tijdschrift van de Vereniging voor Nederlandse Muziekgeschiedenis” 48, 1998; M. Steib A Study in Style, or Josquin or not Josquin: the „Missa Allez regretz” Question, „Journal of Musicology” 16, 1998; D. Fallows Approaching a New Chronology for Josquin: an Interim Report, „Schweizer Jahrbuch für Musikwissenschaft”, nowa seria, 19, 1999; A. Kirkman From Humanism to Enlightenment: Reinventing Josquin, „Journal of Musicology” 17, 1999; P.A. i L.L.M. Merkley Music and Patronage in the Sforza Court, Turnhout 1999; K. Pietschmann Ein Graffito von Josquin Desprez auf der Cantoria der Sixtinischen Kapelle, „Musikforschung” 52, 1999; R.C. Wegman „And Josquin Laughed …”: Josquin and the Composer’s Anecdote in the Sixteenth Centruy, „Journal of Musicology” 17, 1999; A.-E. Ceulemans Les messes „L’Homme armée” de Josquin des Prez’, „Musurgia” 7, 2000; A. Coeurdevey Josquin des Pres, „Nymphes des bois”: Deploration sur la mort de Johannes Ockeghem: de l’etude des sources a l’analyse, „Musurgia” 7, 2000; S. Czajkowski „Stabat mater” Josquina des Prés w nieznanei kopii wawelskiej z początku XVIII wieku, „Muzyka” 45, 2000; A. Roth Judocus de Kessalia and Judocus de Pratis’, „Recercare” 12, 2000; P.A. Merkley Josquin Desprez in Ferrara, „Journal of Musicology” 18/4, 2001; J. van Benthem „Kommst in die ersten Kreise!”: Josquins Missa L’ami Baudichon-Ihre Originalgestalt und ihre Überlieferung in Petruccis Missarum Josquin Liber Secundus, „Basler Jahrbuch für historische Musikpraxis” 25, 2001; D. Fallows Who Composed „Mille regretz”?, H. Meconi Josquin and Musical Reputation, R. Sherr Josquin’s Red Nose, C.J. Westendorf Josquin in the Early German Baroque: Seth Calvisius’ Parody of „Praeter rerum seriem”, w: Essays on Music and Culture in Honor of Herbert Kellman, red. B. Haggh, Paryż 2001; S.P. Schlagel The „Liber selectarum cantionum” and the „German Josquin Renaissance”, „Journal of Musicology” 19, 2002; K. Kreitner „Ave festiva ferculis” and Josquin’s Spanish Reputation, „Journal of the Royal Musical Association” 128, 2003; E. Ostrem Luther, Josquin and des „fincken gesang”, w: The Arts and the Cultural Heritage of Martin Luther, red. E. Ostrem, J. Fleischer, N.H. Petersen, Kopenhaga 2003; J. Rifkin Munich, Milan, and a Marian Motet: Dating Josquin’s „Ave Maria … virgo serena”, „Journal of the American Musicological Society” 56, 2003; P. Higgins The Apotheosis of Josquin des Prez and Other Mythologies of Musical Genius, „Journal of the American Musicological Society” 57, 2004; P. Urquhart Another Impolitic Observaton on „Absalon, fili mi”, „Journal of Musicology” 21, 2004; M. Hund Fresh Light on Josquin Dascanio’s Enigmatic „El grillo”, „Tijdschrift van de Vereniging voor Nederlandse Muziekgeschiedenis” 56, 2006; J. van Benthem Jak skomponować motet ku czci Dziewicy: Josquin des Prez i jego motet „Illibata Dei virgo nutrix”, „Muzyka” 52, 2007; J. van Benthem O Mater Dei, Memento Mei. Annotations sur les structures symboliques de quatorze motets mariaux de Josquin des Prez, w: Musique, théologie et sacré, d’Oresme à Érasme, red. A. Coeurdevey, P. Vendrix, Ambronay 2008; J. Rodin „When in Rome…”. What Josquin Learned in the Sistine Chapel, „Journal of the American Musicological Society” 61, 2008; R.C. Wegman The other Josquin, „Tijdschrift van de Koninklijke Vereniging voor Nederlandse Muziekgeschiedenis” 58, 2008; D. Fallows Josquin, Turnhout 2009, 2. wyd. 2020; H. Kellman Dad and Granddad Were Cops: Josquin’s Ancestry, J. Milsom Josquin and the Act of Self-Quotation: The Case of „Plusieurs regretz”, J. Thomas „Absalon fili mi”, Josquin, and the French Royal Court: Attribution, Authenticity, Context, and Conjecture, w: Uno gentile et subtile ingenio: Studies in Renaissance Music in Honour of Bonnie J. Blackburn, red. G. Filocamo, M.J. Bloxam, Turnhout 2009; G. McDonald Josquin’s Musical Cricket: El grillo as Humanist Parody, „Acta Musicologica” 81, 2009; J. Rifkin Compere, „Des Pres” and the Choirmasters of Cambrai: „Omnium bonorum plena” Reconsidered, „Acta Musicologica” 81, 2009; J. Rodin A „Most Laudable Competition”? Hearing and Composing the „Beata Virgine” Masses of Josquin and Brumel, „Tijdschrift van de Koninklijke Vereniging voor Nederlandse Muziekgeschiedenis” 59, 2009; J. Rodin When Josquin Became Josquin, „Acta Musicologica” 81, 2009; L. Perkins Josquin’s „Qui habitat” and the Psalm Motets, „Journal of Musicology” 26, 2009; J.P. d’Alvarenga Some Notes on the Reception of Josquin and of Northern Idioms in Portuguese Music and Culture, „Journal of the Alamire Foundation” 2, 2010; P. Urquhart Ad Fugam, De Orto, and a Defense of the Early Josquin, „Tijdschrift van de Koninklijke Vereniging voor Nederlandse Muziekgeschiedenis” 62 (1/2), 2012; J. Rodin Josquin’s Rome: Hearing and Composing in the Sistine Chapel, Oxford, Nowy Jork 2012; R.J. Wieczorek Patronat muzyczny w renesansowych Włoszech (1470–1527). Mediolan, Ferrara, Mantua, Florencja, Rzym, Poznań 2013; E. Jas What other Josquin?, „Early Music History” 33, 2014; J. Rodin Josquin and epistemology, w: The Cambridge history of fifteenth-century music, red. J. Rodin, A.M. Busse Berger, Cambridge 2015; W. Elders Josquin Des Prez and His Musical Legacy: An Introductory Guide, Leuven 2015; M. Meyer Zwischen Kanon und Geschichte. Josquin im Deutschland des 16. Jahrhunderts, Turnhout 2016; A. Tierno Missa Pange lingua: Renaissance of a Renaissance Mass, „Early Music History” 36, 2017; P. Gancarczyk, L. Hlávková The Lviv Fragments and Missa L’homme armé sexti toni. Questions on the Early Josquin Reception in Central Europe, „Tijdschrift van de Koninklijke Vereniging voor Nederlandse Muziekgeschiedenis” 67, 2017; J. Rifkin Milan, Motet Cycles, Josquin: Further Thoughts on a Familiar Topic, w: Motet Cycles between Devotion and Liturgy, red. D.V. Filippi, A. Pavanello, Basel 2019; F. Dessilani Iudochus de Kesselia o de Picardia, canonico di San Giuliano di Gozzano e cantore della cappella ducale sforzesca alla fine del Quattrocento, „Quaderni Cusiani” 6 (2019); J. van Benthem „To Pursue His Own Affairs Elsewhere”: Some Observations and Reflections on Josquin’s „Missa L’homme armé sexti toni”, „Hudební Věda” 57, 2020; J. Milsom Discerning Josquin, J. Rifkin Inside – and outside – Illibata”: composition, context and chronology in a famous Josquin motet, J. Rodin The Josquin canon at 500: with an appendix produced in collaboration with Joshua Rifkin, „Early Music” 49/4, 2021; Josquin Research Project, red. Jesse Rodin, https://www.josqu.in; The Other Josquin: Music Excluded from the New Josquin Edition, red. M. van Berchum, T. Dumitrescu, J. Rodin, R. de Valk, www.cmme.org/database/projects/14.

Edycje i kompozycje

Edycje:

Werken van Josquin De Prés (Missen, Motetten, WW – Wereldlijke Werken, Fragm. Miss. – Fragmenta Missarum, Suppl), 54 z. i suplement, wyd. A. Smijers, od 1957 M. Antonowycz, od 1965 z W. Eldersem, Amsterdam 1922–69

«Das Chorwerk» (Chw), red. F. Blume, Wolfenbüttel od 1922

«Publikationen älterer praktischer und theoretischer Musikwerke herausgegeben von der Gesellschaft fur Musikforschung» (PGfM), 29 t., wyd. F. Commer z R. Schlechtem i R. Eitnerem, Berlin 1873–1905

Collectio operum musicorum batavorum saeculi XV et XVI (Collectio), wyd. F. Commer, Antwerpia od 1840

«Trésor musical», wyd. R.J. van Maldeghem, Bruksela 1865–93, przedruk 1965

«Publikationen älterer Musik» (PäM), 11 t., wyd. T. Kroyer, Lipsk 1926–41

Harmonice musices Odhecaton A (Hewitt-Odhecaton A), opracowania i wyd. H. Hewitt i I. Pope, Cambridge (Massachusetts) 1942

M. Picker The Chanson Albums of Marguerite of Austria (Picker-Chanson Albums), Berkeley 1965

Ottaviano Petrucci Canti B, «Monuments of Renaissance Music» II (MRM II – Canti B), opracowania i wyd. H. Hewitt, Chicago 1967

The Media Codex of 1518, «Monuments of Renaissance Music» III–V (MRM IV – Medici Codex), Chicago 1968

H. Osthoff Josquin Desprez (Osthoff), 2 t., Tutzing 1965

Josquin des Prez: New Edition of the Collected Works (NJE, tom, numer utworu), wyd. W. Elders i in., Utrecht 1987–2017.

Sigla:

druki:
(Rok z cyferką odpowiada porządkowi pozycji w RISM-ie [z wyjątkiem 1549, 1555 i 1560])

1501 Harmonice musices Odhecaton. A, Wenecja 1501 O. Petrucci, 2. wyd. 1503, 3. wyd. 1504

15031 Motetti De passione, De cruce, De sacramento, De Beata Virgine et huius modi. B, Wenecja 1503 O. Petrucci

15041 Motetti C, Wenecja 1504 O. Petrucci

15043 Canti C. N° cento cinquanta, Wenecja 1504 O. Petrucci

15192 Motetti de la corona. Libro tertio, Wenecja 1519 O. Petrucci,  2. wyd. Rzym 1526 G. Pasoti (J. Giunta), 3. wyd. 1527 G. Pasoti et V. Dorico (J. Giunta)

15204 Liber selectarum cantionum quas vulge Mutetas appellant…, Augsburg 1520 Grimm et Wyrsung

15361 La Courone et lefleur des chansons à troys, Wenecja 1536 A. Antico

15371 Novum et insigne opus musicum, sex, quinque, et quatuor vocum…, Norymberga 1537 H. Grapheus

15383 Secundus tomus novi operis musici, sex, quinque et quatuor vocum…, Norymberga 1538 H. Grapheus

15386 Tomus primus psalmorum selectorum à praestantissimis musicis in harmonias quatuor aut quinque vocum redactorum, Norymberga 1538 J. Petreius

15399 Tomus secundus psalmorum selectorum quatuor et quinque vocum, Norymberga 1539 J. Petreius

15407 Selectissimae necnon familiarissimae cantiones…, Augsburg 1540 M. Kriesstein

154515 Le septiesme livre contenant vingt et quatre chansons à cinq et à six parties, composées par feu de bonne mémoire et très excelent en musicque Josquin des Prés…, Antwerpia 1545 T. Susato

15471 H. Glareanus Dodekachordon, Bazylea 1547 H. Petri

1549 Trente sixiesme livre contenant XXX chansons (…) à quatre, cinq et six parties (…) le tout de la composition de feu Josquin des Prez, Paryż 1549 P. Attaingnant

15534 Psalmorum selectorum (…) Tomus primus…, Norymberga 1553 J. Montanus et U. Neuber

1555 Josquini Pratensis, Musici praestantissimi, Moduli ex sacris literis dilecti, et in 4, 5, et 6 voces distincti. Liber primus, Paryż 1555 A. Le Roy et R. Ballard

15584 Novum et insigne opus musicum, sex, quinque, et quatuor vocum…, Norymberga 1558 J. von Berg et U. Neuber

15591 Secunda pars magni operis musici…, Norymberga 1559J. Montanus et U. Neuber

15592 Tertia pars magni operis musici…, Norymberga 1559 J. Montanus et U. Neuber

1560 Livre des Meslanges contenant six vingtz chansons…, Paryż 1560 A. Le Roy et R. Ballard

15722 Mellange de Chansons tant de vieux autheurs que des modernes, a cinq, six, sept, et huict parties, Paryż 1572 A. Le Roy et R. Ballard

rękopisy:

Berlin – Berlin, Deutsche Staatsbibliothek

Bolonia – Bolonia, Civico Museo Bibliográfico Musicale

Bruksela – Bruksela, Bibliothèque Royale

Cortona – Cortona, Bibiiothèqie Comunale, rękopis 95, 96

Drezno – Drezno, Sächsische Landesbibliothek

Florencja – Florencja, Biblioteca Nazionale Centrale

FlorencjaCons. – Florencja, Biblioteca del Conserv. di Música L. Cherubini

FlorencjaLaur. – Florencja, Biblioteca Medicea-Laurenziaña Acquisti e doni 666 (1518)

Gota – Gota, Forschungsbibliothek, Codex A 98

Hradec Králové – Hradec Králové, Museum

Kassel – Kassel, Murchard’sche und Landesbibliothek, Ms. 4’ Mus. 24

Kopenhaga – Kopenhaga, Det Kongeiige Bibl., Gl. kgl. samling

Lipsk – Lipsk, Universitätsbibliothek

Londyn – Londyn, British Library

LondynColl. – Londyn, Royal College of Music, Ms. 1070

Modena – Modena, Archivio Capitolare del Duomo

MonachiumBS – Monachium, Bayerische Staatsbibl.

MonachiumU – Monachium, Universitätsbibliothek

Norymberga – Norymberga, Germanisches National-Museum, Ms. 83795

Paryż – Paryż, Bibliothèque Nationa

Ratyzbona – Ratyzbona, Proske-Bibliothek

Rzym – Rzym, Biblioteca Apostolica Vaticana

CG – zbiór Capella Giulia

CS – zbiór Capella Sistina

RzymCas. – Rzym, Biblioteca Casanatense, ms. 2856

Rzym Val. – Rzym, Biblioteca Vallicelliana

Sewilla – Sewilla, Archivo Catedral, rękopis 1

St Gall – St Gall, Stiftsbibliothèque

Toledo – Toledo, Archivo Capitular

Ulm – Ulm, Schermar’sche Bibliothek, rękopis 237abcd

Uppsala – Uppsala, Universitetsbibliothek, Vokalmusik

Wiedeń – Wiedeń, Österreichische Nationalbibliothek Musiksammlung

Zwickau – Zwickau, Ratsschulbibliothek

 

Kompozycje:
(rozwiązanie skrótów wydań nowych zob. Edycje)

msze, części mszalne, magnifikaty:

(układ mszy wg zawartości pierwodruków; druki po 1521 i rękopisy podano tylko przy kompozycjach niewydanych za życia Josquina)

Missa L’homme armé super voces musicales, na 4 głosy; źródła: Liber primus missarum Josquin, Wenecja 1502 O. Petrucci, Fossombrone 2. wyd. 1514, 3. wyd. 1516, 4. wyd. Rzym 1526 J. Giunta; wyd. nowe PGfM VI, 1877; Missen I,1926; NJE 6.3.

Missa La solfa re mi, na 4 głosy; źródła: Liber primus missarum Josquin, Wenecja 1502 O. Petrucci, Fossombrone 2. wyd. 1514, 3. wyd. 1516, 4. wyd. Rzym 1526 J. Giunta; wyd. nowe Missen II, 1926; NJE 11.2.

Missa Gaudeamus, na 4 głosy; źródła: Liber primus missarum Josquin, Wenecja 1502 O. Petrucci, Fossombrone 2. wyd. 1514, 3. wyd. 1516, 4. wyd. Rzym 1526 J. Giunta; wyd. nowe Missen III, 1927; NJE 4.2.

Missa Fortuna desperata, na 4 głosy; źródła: Liber primus missarum Josquin, Wenecja 1502 O. Petrucci, Fossombrone 2. wyd. 1514, 3. wyd. 1516, 4. wyd. Rzym 1526 J. Giunta; wyd. nowe Missen IV, 1929; NJE 8.2.

Missa L’homme armé sexti toni, na 4 głosy; źródła: Liber primus missarum Josquin, Wenecja 1502 O. Petrucci, Fossombrone 2. wyd. 1514, 3. wyd. 1516, 4. wyd. Rzym 1526 J. Giunta; wyd. nowe Missen V, 1931; NJE 6.2.

Missa Ave maris Stella, na 4 głosy; źródła: Missarum Josquin liber secundus, Wenecja 1505 O. Petrucci, Fossombrone 2. wyd. 1515, 3. wyd. Rzym 1526 J. Giunta; wyd. nowe Missen VI, 1935; NJE 3.1.

Missa Hercules Dux Ferrarie, na 4 głosy; źródła: Missarum Josquin liber secundus, Wenecja 1505 O. Petrucci, Fossombrone 2. wyd. 1515, 3. wyd. Rzym 1526 J. Giunta; wyd. nowe Missen VII, 1937; NJE 11.1.

Missa Malheur me bat, na 4 głosy; źródła: Missarum Josquin liber secundus, Wenecja 1505 O. Petrucci, Fossombrone 2. wyd. 1515, 3. wyd. Rzym 1526 J. Giunta; wyd. nowe Missen VIII, 1939; NJE 9.1.

Missa L’ami Baudichon, na 4 głosy; źródła: Missarum Josquin liber secundus, Wenecja 1505 O. Petrucci, Fossombrone 2. wyd. 1515, 3. wyd. Rzym 1526 J. Giunta; wyd. nowe Missen IX, 1940; NJE 5.1.

Missa Una musque de Buscaya, na 4 głosy; źródła: Missarum Josquin liber secundus, Wenecja 1505 O. Petrucci, Fossombrone 2. wyd. 1515, 3. wyd. Rzym 1526 J. Giunta; wyd. nowe Missen X, 1948; NJE 5.2.

Missa D’ung aultre amer, na 4 głosy; źródła: Missarum Josquin liber secundus, Wenecja 1505 O. Petrucci, Fossombrone 2. wyd. 1515, 3. wyd. Rzym 1526 J. Giunta; wyd. nowe Missen XI, 1950; NJE 7.3.

Missa Mater Patris, na 4 głosy; źródła: Missarum Josquin liber tertius, Fossombrone 1514 O. Petrucci, 2. wyd. 1516, 3. wyd. Rzym 1526 J. Giunta; wyd. nowe Missen XII, 1950; NJE 10.1.

Missa Faisant regretz, na 4 głosy; źródła: Missarum Josquin liber tertius, Fossombrone 1514 O. Petrucci, 2. wyd. 1516, 3. wyd. Rzym 1526 J. Giunta; wyd. nowe Missen XIII, 1952; NJE 8.1.

Missa Ad fugam, na 4 głosy; źródła: Missarum Josquin liber tertius, Fossombrone 1514 O. Petrucci, 2. wyd. 1516, 3. wyd. Rzym 1526 J. Giunta; wyd. nowe Missen XIV, 1951; NJE 12.1.

Missa Di dadi (= Missa N’auray je jamais), na 4 głosy; źródła: Missarum Josquin liber tertius, Fossombrone 1514 O. Petrucci, 2. wyd. 1516, 3. wyd. Rzym 1526 J. Giunta; wyd. nowe Missen XV, 1951; NJE 9.3.

Missa De Beata Virgine, na 4 głosy; źródła: Missarum Josquin liber tertta, Fossombrone 1514 O. Petrucci, 2. wyd. 1516, 3. wyd. Rzym 1526 J. Giunta; Liber quindecim missarum electarum…, Rzym 1516 A. Antico; wyd. nowe Chw 42, 1936, 2. wyd. 1951; Missen XVI, 1–2, 1952; NJE 3.3.

Missa Sine nomine, na 4 głosy; źródła: Missarum Josquin liber tertta, Fossombrone 1514 O. Petrucci, 2. wyd. 1516, 3. wyd. Rzym 1526 J. Giunta; Liber quindecim missarum electarum…, Rzym 1516 A. Antico; wyd. nowe Missen XVII, 1952; NJE 12.2.

Missa Pange lingua, na 4 głosy; źródła: Missae tredecim quatuor vocum…, Norymberga 1539 H. Grapheus Bruksela Ms IV 922 (ok. 1530–34); Jena, Universitatsbibl., Ms 21 (1521–25), Rzym, CS 16, Pal. lat. 1980–81 i 1982 S Maria Maggiore J.J. III.4 (wszystkie ok. 1513–ok. 1521); Toledo Ms 16 (1542–57); Wiedeń, Ms 4809 (1521 –ok. 1525) i Ms 18832 (ok. 1521–ok. 1525); wyd. nowe Chw 1, 1929, 2. wyd. 1951; Missen XVIII, 1952; NJE 4.3.

Missa Allez regretz (autorstwo kwestionowane), na 4 głosy; źródła: Jena, Universitätsbibi., Ms 21 (1521–25); Stuttgart, Württembergische Landesbibl., Ms 45; wyd. nowe Missen XX, 1956; NJE 7.1.

[Gloria] – Et m terra de Beata Virgine, na 4 głosy; źródła: Fragmenta missarum, Wenecja 1505 O. Petrucci; wyd. nowe Fragm. Miss. I, 1 1956; NJE 13.7.

[Credo] – Patrem super De tous biens, na 4 głosy; źródła: Fragmenta missarum, Wenecja 1505 O. Petrucci; wyd. nowe Fragm. Miss. I, 2, 1956; NJE 13.2.

[Credo] – Patrem Vilayge I, II, III, na 4 głosy; źródła: Fragmenta missarum, Wenecja 1505 O. Petrucci; wyd. nowe Fragm. Miss. I, 3-5, 1956; NJE 13.4-6.

Sanctus de Passione, na 4 głosy; źródła: Fragmenta missarum, Wenecja 1505 O. Petrucci; wyd. nowe Fragm. Miss. I, 7, 1963; NJE 13.9.

Sanctus D’ung aultre amer, na 4 głosy; źródła: Fragmenta missarum, Wenecja 1505 O. Petrucci; wyd. nowe Missen XI (Appendix), 1950; NJE 13.10.

[Credo] – Patrem Chascun me crie (autorstwo kwestionowane), na 4 głosy; źródła: Fragmenta missarum, Wenecja 1505 O. Petrucci; wyd. nowe Fragm. Miss. I, 5, 1963; NJE 13.1.

Magnificat tertii toni, na 4 głosy; źródła: Berlin, Preussischer Kulturbesitz, Mus. Ms 40021 (ok. 1490–1500); wyd. nowe Motetten XXI, 77 1958; NJE 20.1.

Magnificat quartii toni, na 4 głosy; źródła: Lipsk, Ms Thom. 49 (1558); Modena, IV; Rzym, CS44 (ok. 1503–ok. 1513); wyd. nowe Motetten XXI, 78 1958; NJE 20.3.

motety:

Absalon, fili mi (autorstwo kwestionowane), na 4 głosy; źródła: 15407; 15592             ; Londyn, Royal 8 G VII; wyd. nowe: PGfM VI, 1877; Suppl. 5, 1969; Osthoffll, 1965; NJE 14.1.

Absolve, quaesumus, Domine (autorstwo kwestionowane), na 6 głosów, c.f. Requiem aeternam; źródła: Toledo, 21, wyd. nowe Motetten XXIII, 82, 1961; NJE 26.1.

Adjuro vos, ofiliae Syon zob. chanson Plus nulz regretz

Alma Redemptoris Mater, 4-głosowa antyfona, część 2 Tu quae genuisti; źródła: 15192; Florencja, Magl. XIX, 58; wyd. nowe Motetten VIII, 38, 1942; NJE 23.1.

Alma Redemptoris Mater – Ave Regina caelorum, na 4 głosy, 2 antyfony symultaniczne, część 2 Tu quae genuisti-Gaude Virgo gloriosa; źródła: Motetti libro quarto, Wenecja 1502 O. Petrucci Cortona; Florencja, Magl. XIX, 58 i Magi. XIX, 164–167; Mediolan, Archivio della Cappella Musicale del Duomo, Mus N 2267; Paryż, nuov. Acq. Fr. 1817; Rzym, CS 15; Ulm; wyd. nowe Motetten IV, 21, 1924; NJE 23.2.

Ave Maria (…) benedicta tu, 4-głosowa antyfona; źródła: 15041; Bolonia, R 142, wyd. nowe Motetten 1,2, 1922; NJE 23.04.

Ave Maria (…) benedicta tu, na 6 głosów, zob. Pater noster

Ave Maria (…) virgo serena, 4-głosowa sekwencja; źródła: 15471; Motetti A numero trentatre, Wenecja 1502 O. Petrucci; Barcelona, Bibi, de Cataluña, Ms454 j 456; Barcelona, Bibl Orfeó Catalá, 5; Berlin, Mus Ms 40013 i 40021. Florencja, Magl, XIX, 58 i XIX, 164–167; Gota; Lipsk, Ms 1494; Londyn Coll.; Mediolan, Archivio della Cappella Musicale del Duomo, Mus. N 2266; Modena, IX; Monachium BS, Mus. Ms. 19 (1 połowa XVI), Mus. Ms. 3154 (ok. 1520); MonachiumU, 8’ 322–325 i Mus ms. 326; Norymberga; Rzym, CS 42; Segovia, Archivo Catedral, rękopis bez sygnatury; St Gall 463–464; Ulm; Warszawa, Biblioteka Uniwersytecka, rękopis Mus. 58; wyd. nowe Motetten I,1, 1922; «Trésor musical» II, 1866; NJE 23.6.

Ave Maria (…) virgo serena, na 7 (6?) głosów, zob. chanson Adieu mes amours

Ave mundi spes, Maria, 4-głosowa sekwencja, część 2 Ave gemma, coeli, część 3 O castitatis lilium; źródła: Wiedeń, 15941; wyd. nowe Suppl., 15, 1969; NJE 23.10.

Ave nobilissima creatura, 6-głosowa antyfona, częśc 2 Tibi, Domina, gloriosa, c.f. Benedicta tu; źródła: Bolonia, R 142; MonachiumU, 4° Art 401; Toledo, 13; wyd. nowe Motetten XI, 34,1938; NJE 23.11.

Ave Regina caelorum, zob. Alma Redemptoris Mater

Ave virgo sanctissima (autorstwo kwestionowane), na 5 głosów; źródła: 15407, wyd. nowe Osthoff II, 1965; NJE 23.12.

Ave verum corpus natum, 2–3-głosowy trop, część 2 Cujus latus perforatum, część 3 O dulcis, o pie; źródła: Bazylea, Universitätsbibi., FX 22,23,24 (1547); MonachiumU, 8° 322–325; St Gall, 463–464; wyd. nowe Motetten II, 12, 1923; NJE 21.2.

Benedicite omnia opera Domini Domino (autorstwo kwestionowane), 4-głosowy kantyk; źródła: 15371; 15592; Tomus tertius Psalmorum selectorum, quatuor etplurium vocum, Norymberga 1553 J. Montanus et U. Neuber; wyd. nowe Motetten XIII, 53, 1954; NJE 14.2.

Benedicta es, caelorum regina, 6-głosowa sekwencja; źródła: 15204; 15371; 15471; 1555; 15584; Bicinia gallica, latina, germanica ex praestantissimis musicorum monumentis collecta…, Wittenberga 1545 G. Rhau (tylko część 2); Officiorum (utvocant) de Nativitate, Circumdsione Epiphania Domini, et Purificatione etc Tomus primus, Wittenberga 1545 G. Rhau; Liber primus colledorum modulorum (qui moteta vulgo dicuntur)…, Paryż 1553 N. du Chemin et C. Goudimel; Bolonia, R 142; Lejda, Gemeentearchief, Ms. 862; MonachiumBS, Mus. Ms. 260 (tylko część 2) i Ms. 1536; MonachiumU, 4° Art 401; Padwa, Bibi. Capitolare, A 17; Paryż, Res Vma 851; Ratyzbona, B 220–222 (tylko część 2); Rzym, CS 16 i S. Mana Maggiore Cod. 26;       Sewilla; Toledo 18 i 22 (zaginiony); Uppsala i hs 76c; Utrecht, Bibi, der Rijksuniversitet, Lerma; Valladolid, Archivo Musico de la Catedral, 255; wyd. nowe Motetten XI, 46, 1954; NJE 23.13.

Caeli enarrant gloriam Dei (autorstwo kwestionowane), na 4 głosy, częśc 2 Lex Domini, immaculata, część 3 Delicta quis intelligit; źródła: 15386; 15534; Kassel; wyd. nowe Motetten XV, 61, 1955; NJE 15.7.

Christum ducem, zob. Qui velatus

Christus mortuus est pro nobis (autorstwo kwestionowane), na 6 głosów, c.f. Circumdederunt me; źródła: Thesauri musici tomus tertius…, Norymberga 1564 J. Montanus et U. Neuber Zwickau, ms. LXXIII; wyd. nowe Collectie VIII; Motetten XXIV, 87,1963; NJE 19.1.

Date siceram moerentibus, zob. chanson Je ne me puis tenir d’aimer

Delevi ut nubem, zob. chanson Faulte d’argent

De profundis clamavi, na 5 głosów, Psalm CXXIX; źródła: Motetti libro secondo, Wenecja 1521 A. Antico; Drezno, Mus. Ms. I/D/3; Kassel; wyd. nowe Chw 57, 1956; Motetten XXIV, 90, 1963; NJE 15.13.

De profundis clamavi, na 4 głosy (autorstwo kwestionowane), Psalm CXXIX; źródła: 15204; 15399; 15471; Motetti libro primo, Wenecja 1521 A. Antico; Motetti et carmina Gallica, bez miejsca wydania (ok. 1530); Drezno, I/D/6; Kassel; Ratyzbona, C 120; St Gall, 463–464; Wieden, 15941; wyd. nowe Chw 33, 1935, 2. wyd. 1951; PGfM VI, 1877; Motetten VII, 47, 1954; NJE 15.11.

Descendi in ortum meum (autorstwo kwestionowane), na 4 głosy; źródła: Londyn, Royal 8 G VII; Rzym, Pal. Lat. 1976–79; Wiedeń 15941; wyd. nowe Suppl. 6, 1969; Osthoffll, 1965; NJE 14.3.

Domine, Dominus noster (autorstwo kwestionowane), na 5 głosów, Psalm VIII; źródła: 15534 Drezno, Grimma 59a; Halle, Universitätsbibi. Ms. Ed. 1147, Appendix; Kassel; wyd. nowe Chw 64, 1957; Motetten XXIV, 89,1963; NJE 16.4.

Domine, exaudi orationem meam, na 4 głosy, część 2 Memor fui dierum antiquarum, część 3 Spiritus tuus bonus; źródła: Tomus tertius Psalmorum selectorum…, Norymberga 1553 J. Montanus et U. Neuber; Kassel; wyd. nowe Chw 64, 1957; Motetten XXV, 92 1964; NJE 16.5.

Domine, ne in furore tuo arguas me, na 4 głosy, Psalm XXXVII, część 2 Turbatus est a furore; źródła: 15386; 15534; Bolonia, Q 20; Drezno, I/D/6; Heilbronn, Gymnasialbibl. Ms. XCII, 3-XCVI, 3; wyd. nowe CollectioVI; Motetten XV, 59,1955; NJE 16.7.

Domine, ne in furore tuo arguas me, na 4 głosy, Psalm XXXVII, część 2 Cor meum turbatur est; źródła: 15192; 15386; 15534; Hradec Krälove, II A 21; Kassel; Londyn, Add. 19583; Modena, Bibi. Estense, a F 2.29; Paryż, nouv. acq fr 4379; Ratyzbona, C 120; Zwickau, ms. LXXXI, 2; wyd. nowe Motetten VIII, 39, 1942; NJE 16.6.

Domine, ne projicias me in tempore, na 4 głosy, część 2 Sed tibi soli; źródła: 15386; Tomus secundus Psalmorum selectorum…, Norymberga 1553 J. Montanus et U. Neuber; Heilbronn, Gymnasialbibl., Ms XCII, 3-XCVI, 3; Kraków, BJ 40031 (dawniej Staatsbibi. Berlin); wyd. nowe Motetten XVI, 64,1955; NJE 16.9.

Domine, non secundum peccata nostra, 2- i 4-głosowy tractus, część 2 Domine, memineris iniqunatum nostram, część 3 Quia pauperes, część 4 Adjuva nos, Deus; źródła: 15031; 15471; Diphona amoena et florida, Norymberga 1569 Erasmus Rothenbucherus; Barcelona, Bibi. Orfeó Catalá 5; Berlm, Mus Ms 40013; MonachiumU, 8° 322–325; Norymberga; Rzym, Archivio di S. Pietro, B 80; Rzym, CS 35; St Gall, 463–464; wyd. nowe Motetten II, 13, 1923; NJE 16.10.

Dominus regnavit (autorstwo kwestionowane), na 4 głosy, część 2 Mirabiles elationes maris; źródła: 15399; Tomuss ecundus Psalmorum selectorum…, Norymberga 1553 J. Montanus et U. Neuber; Lipsk, Thom. 51; wyd. nowe Motetten IV, 41, 1955; NJE 17.1.

Dulces exuviae (autorstwo kwestionowane), na 4 głosy; źródła: 15592; Londyn, Royal 8 G VII; wyd. nowe Chw 54, 1956; WW V, 51, 1968; NJE 28.11.

Ecce Maria genuit, na 4 głosy, zob. O admirabile commercium

Ecce tu pulchra es, amica mea, na 4 głosy, Pieśń nad pieśniami; źródła: Liber primus missarum Josquin, Wenecja 1502 O. Petrucci, Fomsombrone 2. wyd. 1514, 3. wyd. 1516, Rzym 41526 J. Giunta; Bolonia, R 142 i Q 19; Cortona; Florencja, Magl. XIX, 58; Sewilla; Ulm; Werona, Bibl. Capitolare, Cod. Mus. DCCLVIII; wyd. nowe Motetten VI, 30, 1936; Chw 18, [1931] 2. wyd. 1950; NJE 14.6.

Ego sum ipse qui deleo, zob. chanson Tenez moy en vos bras

Factum est autem, na 4 głosy, (genealogie) Ewangelia wg św. Łukasza, część 2 Qui fuit Heli, część 3 Qui fui Obed; źródła: 15041; Londyn Coll.; wyd. nowe Motetten III, 16, 1924; NJE 19.3.

Fama, malum qua non aliud (autorstwo kwestionowane), na 4 głosy; źródła: Londyn, Royal 8 G VII; St Gall, 463–464; wyd. nowe WWV, 50, 1968; NJE 28.15.

Gaude virgo, Mater Christi, na 4 głosy; źródła: Motetti libro quarto, Wenecja 1505 O. Petrucci; A. Wilphlingseder Erotemata musices practicae…, Norymberga 1563 Ch. Heussler Bruksela, 9126; Ulm; wyd. nowe Motetten IV, 23, 1924; NJE 24.2.

Germinavit radix Jesse, zob. O admirabile commercium

Haec dicit Dominus, zob. chanson Nymphes, nappés

Homo quidam fecit coenam magnam, 5-głosowe responsorium, część 2 Venite, comedite panem meum; źródła: Motetti a cinque libro primo, Wenecja [1508] O. Petrucci; Londyn Coli.; Rzym, CS 42; Toledo, 22 (zaginiony); Zwickau, ms. LXXIII (przed 1547); wyd. nowe Motetten I, 9, 1922; NJE 19.4.

Honor, decus, imperium, 4-głosowy, 2 strofa hymnu Nardi Maria pistici; źródła: Rzym, CS 15; wyd. nowe Osthorff II, 1965; Suppl 2, 1969; NJE 26.7

Huc me sydereo, 6-głosowa antyfona, c.f. Plangent eum, część 2 Felle, sitim magni regis; źródła: 15192; 15371; 15383; 1555; Bolonia, R 142; Bruksela, 9126; Budapeszt, Országos Széchényi Könyvtára, Bártfa Mus. pr. 6; Florencja, Magi. XIX, 58; Kopenhaga, 1872; LondynColl.; Ratyzbona, A.R. 893; Rzym, CS 45; wyd. nowe Motetten VI, 32, 1936; NJE 21.5.

Illibata Dei virgo nutrix, na 5 głosów, część 2 Ave virginum decus hominum; źródła: Motetti a cinque libro primo, Wenecja [1508] O. Petrucci; Rzym, CS 15; wyd. nowe Motetten V, 27, 1925; NJE 24.3.

In amara crucis ara, na 4 głosy, zob. Qui velatus

In exitu Israel de Egypto, na 4 głosy Psalm CXIIIa, część 2 Deus autem noster in caelo, część 3 Dominus memor fait nostri; źródła: 15371; 15592; Drezno, Mus. Ms. I/D/6; Kassel; Rzym, CS 38; Toledo, 22 (zaginiony); Wiedeń, 15941; wyd. nowe Motetten XII, 51, 1954; NJE 17.4.

In illo tempore assumpsit Jesus, na 4 głosy; źródła: Rzym, CS 38; Toledo, 13; wyd. nowe Motetten XXII, 79, 1959; NJE 26.6.

Iniquos odio habui (autorstwo kwestionowane), na 4 głosy (zachowany tylko tenor, c.f., z tekstem Verbum tuum): źródła: Bolonia, R 142; wyd. nowe Suppl. 17, 1969; NJE 17.6.

In principio erat verbum, na 4 głosy, Ewangelia wg św. Jana, część 2 Fuit homo missus, część 3 Et verbum caro factum est; źródła: 15383; Evangelia dominicorum et festorum dierum musicis numeris pulcherrime comprehensa et ornata…, Norymberga 1554 J. Montanus et U. Neuber; Modena, IX; MonachiumBS, Mus. Ms. 10; Ratyzbona, A. R. 840 i A. R. 940/941; Rzym, CS 38; Toledo, 17 i 22 (zaginiony); Wiedeń, 15941; wyd. nowe Motetten XIV, 56, 1954; NJE 19.8.

In te, Domine, speravi, zob. inne kompozycje In te, Domine, speravi

Intemerata Virgo, zob. Vultum tuum

Inviolata, integra et castra es, Maria, 5-głosowa sekwencja, część 2 Nostra ut pura pectora sint, część 3 O benigna, o regina; źródła: 15204; 15383; 1555; 15591; Motetti de la corona. Libro quarto, Wenecja 1519 O. Petrucci, 2. wyd. Rzym 1526 J. Giunta; Motetti libro primo, Wenecja 1521 A. Antico; Barcelona, Bibl. de Cataluña, 681; FlorencjaLaur.; Londyn, Add. 19583; Modena, IX; MonachiumU, 326; Paryż, nouv. acq. fr. 4599; Ratyzbona, A. R. 891–892 i C 120; Rzym, CS 24; Sewilla; St Gall, 463–464; Toledo, 10; wyd. nowe PGfM VI, 1877; Motetten X, 42, 1950; NJE 24.4.

Jubilate Deo omnis terra (autorstwo kwestionowane), na 4 głosy, część 2 Laudate nomen; źródła: 15399; Drezno, Mus. Ms. 1/D/6; Wiedeń, Supp. Mus. 15500; wyd. nowe Motetten XVII, 66, 1955; NJE 17.7.

Lauda Syon, zob. chanson Je ne me puis tenir

Laudate, pueri, Dominum, na 4 głosy, Psalm CXII, część 2 Ut collocet eum Dominus; źródła: 15399; Tomus secundum Psalmorum selectorum…, Norymberga 1553 J. Montanus et U. Neuber; Kassel; Werona, Bibl. Capitolare, Cod. Mus. DCLX; wyd. nowe Motetten XVIII, 68, 1956; NJE 17.11.

Lectio actuum apostolorum (autorstwo kwestionowane), na 5 głosów, Dzieje apostolskie, c.f. Dum complerentur, część 2 Facta autem hoc voce; źródła: 15204; Motetti de la corona. Libro quarto, Wenecja 1519 O. Petrucci, 2. wyd. Rzym 1526 J. Giunta; MonachiumU, 4° Art. 401; Rzym, CS 423; wyd. nowe Motetten IX, 41, 1950; NJE 19.12.

Levavi oculos meos in montes (autorstwo kwestionowane), na 4 głosy Psalm CXX, część 2 Dominas custodit te; źródła: 15399; wyd. nowe Motetten XVIII, 70, 1956; NJE 17.13.

Liber generationis Jesu Christi, na 4 głosy Ewangelia wg św. Mateusza, część 2 Salomon autem genuit, część 3 Et post transmigrationem Babylonis; źródła: 15041; 15383; 15471; 1555; 15592; Cortona; Drezno, Mus. Ms. I/D/506; Florencja, Magl. XIX, 58 i XIX, 107; LondynColl.; MonachiumBS, Mus. Ms. 10; Paryż, nouv. acq. fr. 1817; Rzym, CS 42; Toledo, 22 (zaginiony); Uppsala, i hs 76c; Motetten III,15, 1924; NJE 19.13.

Magnus es tu, Domine (prima pars istnieje w dwóch wersjach: a – zachowane anonimowo oraz przypisywane H. Finckowi i Josquinowi, b – zawsze z imieniem Josquina; secunda pars we wszystkich źródłach jednakowa) na 4 głosy, część 2 Tu pauper um refugium; źródła: a) – 15041 (anonimowe); 15383 (H. Finck); Ratyzbona, Ms. B 211–215 („Josquin, alii H.F.”) b) – 15471; MonachiumU, Ms. 8° 322–325; St Gall, 463–464; Wiedeń, Supp. Mus. 15500; wyd. nowe Motetten III, 19,1924; NJE 21.6.

Memor esto verbi tui servo tuo, na 4 głosy, część 2 Portio mea, Domine; źródła: 15399; 15592; Motetti de la Corona. Libro primo, Fossombrone 1514 O. Petrucci, 2. wyd. Rzym 1526 G.G. Pasoti et V. Dorico (J. Giunta); Bolonia, R 142; Florencja Magl. XIX, 58; Kassel; LondynColl.; Modena, IV; MonachiumBS, Mus. Ms. 19; MonachiumU, 8’ 322–25; Rzym, CS 16; St Gall, 463–64, wyd. nowe Motetten VI, 31,1936; NJE 17.14.

Mente tota, zob. Vultum tuum

Mirabilia testimonia tua, Domine, na 4 głosy, część 2 Justus es, Domine; źródła: 15399, Tomus tertius Psalmorum selectorum…, Norymberga 1553 J. Montanus et U. Neuber; wyd. nowe Motetten XVIII, 69,1956; NJE 18.1.

Miserator et misericors Dominus, zob. chanson Se congié prens

Miserere mei, Deus, na 5 głosów, część 2 Auditui meo dabis, część 3 Domine, labia mea aperies; źródła: 15192; 15204; 15371; 15383; 15534; 15591; Motetti libro primo, Wenecja 1521 A. Antico; Drezno, Mus. Ms. I/D/3 i Grimma 59a; Florencja Laur; Kassel; Londyn, Add 19583; Modena, Bibl. Estense, a F 2.29; MonachiumBS, Mus. Ms. 10;MonachiumU, Ms. 327; wyd. nowe Motetten VIII 37, 1942; MRM IV – Medici Codex; NJE 18.3.

Misericordias Domini in aeternum cantabo, na 4 głosy, Psalm LXXXVIII, część 2 Quoniam est Dominus suavis, część 3 Miserere nostri Domine; źródła: 15371; 15592; Motetti de la corona. Libro quarto, Wenecja 1519 O. Petrucci Rzym 21526 G. Pasotti et V. Dorico Q. Giunta); Cortona; Florencja, Magl. XIX, 58; wyd. nowe Motetten X, 43, 1950; NJE 18.4.

Missus est Gabriel Angelus, na 4 głosy; źródła: 15041; Augsburg, Staats- und Stadtbibl., Ms. 142a; Bolonia, R 142; Bruksela, 9126; Cortona; Florencja, Magl. XIX, 58 i XIX, 164–67; Londyn, Royal 8G VII; ryż, nouv. acq. fr. 1817; Rzym, CS 63; Toledo, Ulm; Uppsala, i hs 76c; wyd. nowe Motetten III, 17, 1924; NJE 20.7.

Mittit ad Virginem, 4-głosowa sekwencja, część 2 Accede nuncia; źródła: 15041; 1555; LondynColl.; Rzym, CS 46; wyd. nowe Motetten I, 3, 1922; NJE 24.6.

Monstra te esse matrem, na 4 głosy (wersy 4, 6, 7 hymnu Ave maris Stella), źródła: Rzym, CS 15, wyd. nowe Suppl. 1, 1969; Osthoffll, 1965; NJE 23.9.

Nardi Maria pistici, zob. Honor, decus, imperium,

O admirabile commercium, 4-głosowy cykl pięciu antyfon: 1. O admirabile commercium, 2. Quando natus est, 3. Rubum quem viderat Moyses 4. Germinavit radix Jesse, 5. Ecce Maria genuit; źródła: 15383; Motetti libro primo, Wenecja 1521 A. Antico; Liber primus missarum Carpentras, Awinion 1532; J. de Channay (tylko antyfony 1., 2., 5.)Cambridge, Magdalene College, Ms. Pepys 1760; Florencja, Magl. XIX, 58; FlorencjaLaur; Rzym, CS 46; wyd. nowe Motetten I, 5–9, 1922; MRM IV – Medici Codex; NJE 21.7.

O bone et dulcís Domine Jesu, na 4 głosy, c.f. (tenor) Pater noster, c.f. (bas, odcinek 1.) Ave Maria, c.f. (bas, odcinek 2.) Benedicta tu in mulieribus; źródła: Werona, Bibi. Capitolare, 758; wyd. nowe Motetten III, 18, 1924; NJE 21.8.

O bone et dulcissime Jesu, na 4 głosy, część 2 Si ego commisi per quod dannare me debes; źródła: 15399; Motetti et carmina Gallica, bez miejsca wydania [ok. 1530]; Tomus tertius Psalmorum selectorum…, Norymberga 1553 J. Montanus et U. Neuber; Bolonia, Archivio Musicale della Basilica di S. Petronío, A 31; MonachiumBS, Mus. Ms. 41; Rzym, CS 45; St Gall 463–464; wyd. nowe Chw 57, 1956; Motetten XXV, 96, 1964; NJE 21.9.

O Domine Jesu Christe, pasyjny motet 5-częściowy. Wszystkie rozpoczynają się tymi samymi słowami, na 4 głosy; źródła: 1503; wyd. nowe Motetten II, 10, 1923; NJE 22.1.

O Jesu fili David, zob. chanson Comment peult avoir joye

O Maria nullam, zob. Vultum tuum

O Maria, virgo sanctisstma, zob. chanson Se congie prens

O mater Dei et hominis, zob. Tu solus quifacis mirabilia

O virgo genitrix, zob. chanson Plusieurs regretz

O virgo prudentissima, na 6 głosów, c.f. Beata mater (antyfona), część 2 Audi, audi virgo puerpera; źródła: 15204; 15383; 15584; Lejda, Gemeentearchief, Ms. 862; MonachiumBS, Mus. Ms. 1536; MonachiumU, 4° Art. 401; Rzym, CS 24; wyd. nowe Motetten XI, 45,1954; NJE 24.9.

O virgo virginum, 6-głosowa antyfona, cz. 2 Filiae Jerusalem; źródła: 1555; Bolonia, R 142; Rzym, CG XII-4, El, CS 46 i S. Maria Maggiore Cod. 26; wyd. nowe Chw 57, 1956; Motetten XXIII, 83, 1961; NJE 24.10.

Paratum cor meum, Deus (autorstwo kwestionowane), na 4 głosy, częśc 2 Salvum fac dextera tua, część 3 In Idumaeam extendam; źródła: 15399; 1555; Cortona; Florencja, Magl. XIX, 164–167; wyd. nowe Motetten XVII, 67, 1955; NJE 18.5.

Pater noster, qui es in caelis, na 6 głosów, część 2 Ave Maria (…) benedicta tu (antyfona); źródła: 15371; 1555. 15584; Berlin, Mus. Ms. 40043; Drezno, Cod. Glashütte V; Gotha; Hradec Králové, II A 22a; Kopenhaga, 1872;              Lipsk, Thom. 49; Modena IX; MonachiumBS, Mus. Ms. 12 i 1536; MonachiumU, 4° Art. 401; Norymberga; Padwa, Bibl. Capitolare, 17; Rzym, CS 55; Rzym, Bibi. Vallicelliana S. Borr E. II, 55–60; Saragossa, Bibi. Capitular de la Seo, 17; Sewilla; Toledo, 1& Utrecht, Bibl. der Rijksuniversiteit, Lerma; Valladolid, Archivo Musico de la Catedral, 6 i rękopis bez sygnatury; wyd. nowe: Motetten XII, 50,1954; NJE 20.9.

Pauper sum ego, zob. chanson Cepauvre mendiant

Petite et accipietís, zob. chanson Petite camusette

Planxit autem David, na 4 głosy, część 2 Montes Gelboe, część 3 Sagitta Jonathae, część 4 Doleo super te; źródła: 15041; 15471; 1555; Drezno, Mus. Ms. I/D/506; Florencja, Magl. XIX, 58;                Rzym,CS 38; St Gall, 463–464; wyd. nowe Motetten III, 20, 1924; NJE 14,9.

Praeter rerum seriem, 6-głosowa sekwencja, część 2 Virtus sancti Spiritu; źródła: 15192; 15204; 15371; 1555; 15584; Bolonia, R 142; Budapeszt, Országos Széchényi Könyvtára, Bártfa Mus. 2; Drezno, Cod Glashüte 5 i Grimma 57; Florencja, Archivio Capitolare del Duomo, 11; Gota; Kopenhaga, 1872; MonachiumU 4’ Art. 401; Ratyzbona, C 120; Rokycany, Archiv Dèkanstvi v Rokycanech, Ms. A V 22ab; Rzym, Lat. 11953; Rzym Bibl. Vallicelliana, S. Borr. E II 55–60; Sewilla; St Gall, 463–464; Toledo, 22 (zaginiony); Uppsala, i ks 76b; Wrocław, Bibl. Miejska, rękopis 11; Wrocław, Bibl. Uniwersytecka, rękopis. Brieg K. 40 i 52; Zwickau, ms. XCIV, I; wyd. nowe Motetten VII, 33, 1938; NJE 24.11.

Quando natus est, zob. O admirabile commercium

Qui habitat in adjutorio altissimi, na 4 głosy, Psalm XC, część 2 Non accedet ad te malum; źródła: 15371; 1555; 15592; Cambrai, Bibl. De la Ville, ms. 125–128; Drezno, Grimma 57; Grota; Hradec Králové, II A 21; Kassel; MonachiumBS, Mus. Ms. 10; Ratyzbona, A. R. 863–870, A. R. 940–941; Rzym, CS 38; Toledo 22 (zaginiony); Wiedeń, Ms. 15941; Zwickau, ms., XLI, 73; wyd. nowe Motetten XIII, 52, 1954; NJE 18.7.

Qui habitat in adjutorio altissimi, na 24 głosy (autorstwo kwestionowane), Psalm XC; źródła: Tomus tertius psalmorum selectorum quatuor et quinque, et quidam plurium vocum, Norymberga 1542 J. Petreius; Cantiones triginta selectissimae…, Norymberga 1568 U. Neuber; Heilbronn, Gymnasialbibl., Ms.IV, 2t V, 2; Kassel; wyd. nowe E. Stam Die vierundzwanzigstimmige kanonische Psalmmotette qui habitat in adiutorio altissimi von Josquin des Prez, TVer XII, 1971/72; NJE 18.8.

Qui velatus facie fuisti, na 4 głosy, część 2 Hora qui dusctus tertia, część 3 In filagellis potum fellis, część 4 In amara crucis ara, część 5 Qui jacuisti mortuus, część 6 Christum ducem; źródła: 15031; Motetti de la Corona. Libro primo, Fossombrone 1514 O. Petrucci, 2. wyd. Rzym 1526 G. G. Pasoti et V. Dorico [J. Giunta] (tylko część 6); Wrocław, Bibl. Uniwersytecka, rękopis 428 (tylko część 4); wyd. nowe Motetten I, 4, 1922 (część 6); Motetten II, 11, 1923 (części 1–5); NJE 22,3.

Regina caeli (autorstwo kwestionowane), 4-głosowa antyfona, część 2 Resurrexit; źródła: 1555; Bolonia, Q 20; wyd. nowe Suppl. 3, 1969; NJE 25.2.

Respie in me, zob. chanson Je ne me puis tenir

Responde mihi (autorstwo kwestionowane), na 4 głosy; źródła: Concentus octo, sex, quinque et quatuor vocum…, Augsburg 1545 Ph. Ulhard Lejda, Museum Lakenhal, Ms. 423; wyd. nowe Motetten XX, 75, 1957; NJE 14.12.

Rubum quem viderat Moyses, zob. O admirabile commercium

Salve Regina, 4-głosowa antyfona; źródła: Drezno, Mus. Ms I/D/506; Rzym, CS 142; Werona, Bibl. Capirolare 759; wyd. nowe Motetten XXV 95, 1964; NJE 25.4.

Salve Regina, 5-głosowa antyfona, część 2 Eia ergo, advocata nostra, część 3 Et Jesum, benedictum; źródła: 1555; Motetti libro quarto, Wenecja 1521 A. Antico; Liber duodecimas XVII musicales ad virginam Christi param salutationes habet…, Paryż 1535 P. Attaingnant Barcelona, Bibi, de Cataluña, 681; Barcelona, Bibi. Orfeó Catalá, 7; Coimbra, Bibi. General de la Universidad, Mus. n°. 48; Modena, IX; MonachiumBS, Mus. Ms. 34; Rzym, CS 24; Saragossa, Bibi. Capitular de la Seo, 17; Sewilla; Wiedeń, 15941; wyd. nowe Motetten XI, 48, 1954; NJE 25.5.

Salve, sancta facies (autorstwo kwestionowane), na 4 głosy; źródła: Bolonia, Q 20; Mediolan, Archivio della Cappella Musicale del Duomo, Mus. N. 2267; wyd. nowe Suppl. 4, 1969; NJE 22.4.

Sana me, Domine, zob. chanson Plusieurs regretz

Sancta Dei Genitrix, zob. Vultum tuum

Scimus quoniam diligentibus Deum, zob. inne kompozycje De tous bien playne (na 4 głosy)

Sic Deus dilexit mundum (autorstwo kwestionowane), 6-głosowe responsorium, c.f. Circumdederunt me; źródła: Thesauri musici tomus tertius…, Norymberga 1564 J. Montanus et U. Neuber; Zwickau, ms. LXXIII; wyd. nowe Collectio VIII; Motetten XXIV, 86, 1963; NJE 20.13.

Stabat mater dolorosa, 5-głosowa sekwencja, c.f. Comme femme desconfortée, część 2 Eia Mater, fons amoris; źródła: 15192; 15204; 15383; 1555; 15591; Modulationes aliquot quatuor vocum selectissimae, quas vulgo modetas vocant…, Norymberga 1538 J. Petreius; G. Faber Musices practicae erotematum libri II…, Bazylea 1553 H. Petri; Liber primus selectorum modulorum (qui moteta vulgo dicuntur)…, Paryż 1553 N. du Chemin et C. Goudimel [Bruksela 215/216 i 9126; Florencja, Magl. XIX, 58; Hradec Králové, II A 26a,b i II A 41 App.; Kopenhaga, 1872 i 1873; LondynColl.; MonachiumBS, Mus. Ms. 19; MonachiumU, 327 i 4° Art. 401; Ratyzbona, A. R. 891–892; Rokycany, Archiv Dékanstvi v Rokycanech, A V 22a, b; Rzym, CG XII, 4, Lat. 11953, Chigiana C. VIII, 234; Toledo, 10; Uppsala, i hs 76c; Valladolid, Archive Musico de la Catedral, 16 i 17; Wrocław, Bibi. Miejska, 11; Zwickau, ms. XXXIII, 34; wyd. nowe Motetten VIII, 36, 1942; NJE 25.9.

Stetit autem Salomon (autorstwo kwestionowane), na 4 głosy, część 2 Benedic, Domine; źródła: Modulationes aliquot quatuor vocum selectissimae, quas vulgo modetas vocant…, Norymberga 1538 J. Petreius Ratyzbona, A. R. 888; wyd. nowe: Motetten XV, 58, 1955; NJE 14.14.

Tu lumen, tu splendor Patris (= Sanctus mszy D’ung aultre amer) na 4 głosy; źródła: Fragmenta missarum, Wenecja 1505 O. Petrucci; wyd. nowe Missen XI, (Appendix), 1950; NJE 13.10.

Tu solus qui facis mirabilia, na 4 głosy, część 2 Nobis esset fallacia – D’ung aultre amer; źródła: 15031; Missarum Josquin liber secundus, Wenecja 1505 O. Petrucci, Fossombrone 2. wyd. 1515, 3. wyd.  Rzym 1526; J. Giunta; Laude libro secondo, Wenecja 1508 O. Petrucci (z tekstem O mater dei et hominis); Florencja, Panciatichi 27; Modena, IV; Rzym, CS 41; St Gall, 463–464; Waszyngton, Library of Congress, Music Division, 2.1.M.6 (z tekstem O mater dei et hominis); wyd. nowe Motetten II, 14, 1923; Missen XI, 1950; K. Jeppesen Die mehristimmige Laude um 1500, Lipsk 1935 (z tekstem O mater Dei); NJE 22.5.

Usquequo, Domine, oblivisceris me in finem, na 4 głosy, Psalm XII,  część 2 Oculos meos; źródła: 15386; 15534; Drezno, Mus. Ms. I/D/501; Heilbronn, Gymnasialbibliothek, Ms. XCII, 3–XCVI, 3; wyd. nowe Motetten XV, 60, 1955; NJE 18.12.

Ut Phoebi radiis, na 4 głosy, część 2 Latius in numerum canit; źródła: 15193; Motetti libro quarto Wenecja 1505 O. Petrucci Ulm; wyd. nowe Motetten IV, 22, 1924; NJE 25.10.

Venite ad me omnes, zob. chanson En non saichant

Veni, Sancte Spiritus (autorstwo kwestionowane), na 6 głosów, część 2 O lux beatissima; źródła: 15371; 1555; 15584; Berlin, Mus. Ms. 40013; Bolonia, R 142; Drezno, Glashütte V, Grimma 55 i Pirna VIII; Gota; Hradec Králové, II A 22a; MonachiumBS, Mus. Ms. 1536; Norymberga; Ratyzbona, A. R. 879; Stuttgart, Württembergische Landesbibl., Cod. Mus. 36; Uppsala, i hs 76b; wyd. nowe Chw 18, [1931] 2. wyd. 1950; Motetten XII, 49, 1954; NJE 26.18.

Victime paschali laudes, 4-głosowa sekwencja, część 2 Die nobis, Maria; źródła: 15471; Motetti A numero trentatre, Wenecja 1502 O. Petrucci; MonachiumU, 8’ 322–325; St Gall, 463–464 i 530; wyd. nowe Motetten V, 25, 1925; NJE 22.6.

Videte omnes populi, zob. chanson Nimphes, nappés

Vidi speciosam, zob. chanson Tenez moy en voz bras

Virgo prudentissima, 4-głosowa antyfona; źródła: 15371; 15383; 15592; Motetti A numer o trentatre, Wenecja 1502 O. Petrucci; Drezno, Mus. Ms. I/D/6; Hradec Králové, II A 7; MonachiumU, 8° 322–325; St Gall, 463–464 i 530; wyd. nowe Motetten V 25, 1925; NJE 25.12.

Virgo salutiferi, na 5 głosów, c.f. Ave Maria, gratia plena, część 2 Tu potis es primae, część 3 Nunc, caeli Regina; źródła: 15192; 15591; Liber quartus XXIX. musicales (…) modulos habet…, Paryż 1534 P. Attaingnant; FlorencjaLaur; Londyn Coli.; MonachiumU, 4° Art. 401; Rzym, CS 16 i 42; wyd. nowe Motetten VII, 35, 1938; MRM IV – Medici Codex; NJE 25.13.

Vultum tuum deprecabuntur, na 4 głosy, częśc 2 Sanda Dei Genitrix, część 3 Intemerata Virgo, część 4 O Maria nullam tam gravem, część 5 Mente tota, część 6 Ora pro nobis, Virgo, część 7 Christe, fili Dei; źródła: 15599 (część 5); Motetti libro quarto, Wenecja 1505 O. Petrucci; Barcelona, Bibl. de Cataluña, 454 (część 3 i 4); Berlin, Mus. Ms. 40021 (część 5); Mediolan, Archivio della Cappella Musicale del Duomo, Mus. N. 2266 (części 3–6); MonachiumBS, Mus. Ms. 19 (część 5); Padwa, Bibl. Capitolare A 17 (części 1–3, 5, 7); Ratyzbona, C 120 (część 5); Rzym, CS 26 (część 5); Segovia, Archive Catedral, rękopis bez sygnatury (część 3); St Gall, 530 (część 5 – anonim.); Ulm (części 2–6 – anonim.); wyd. nowe Motetten IV, 24, 1924; NJE 25.14.

chansons:

Adieu mes amours on m’atent – Adieu mes amours, à Dieu vous command, na 4 głosy; źródła: 1501; [Lieder zu 3 et 4 Stimmen] Frankfurt n. Menem [ok. 1535] Ch. Egenolff; Bolonia, Q 17 i Q 18; Florencja, Banco Rari 229, Magl. XIX, 107 i XIX, 178; Florencja, Bibl. Riccardiana 2794; MonachiumBS, Mus. Ms. 1516; Paryż, Res Vm7 504; Ratyzbona, C 120; Rzym, CG XIII.27; RzymCas.; St Gall, 462 i 463; Waszyngton, Library of Congress, Music Division, 2.I.M.6; wyd. nowe WW IV, 35, 1965; Hewitt-Odhecaton A; NJE 28.3.

[Adieu mes amours] (w Bolonii zachowany tylko superius, z tekstem Ave Maria z inskrypcją: ,Josquin a 7”, w Piacenzy – tenor II i bas I, bez tekstu, z tytułem Ave Maria a 6. Tekst Ave Maria wykazuje niezgodność z muzyką; ze względu na znaną melodię uważa się, że jest to kontrafaktura zaginionej chanson), na 7 (6) głosów; źródła: Bolonia, R 142; Piacenza, Archivio del Duomo, 2 rękopisy bez sygnatury; wyd. nowe M. Picker Josquiniana in Some Manuscripts at Piacenza, w: Josquin des P…, księdze kongresowej Nowy Jork 1971, red. E.E. Lowinsky, Londyn 1976, s. 249–251; NJE 30.1.

Allegés moy, na 6 głosów; źródła: 15407; 154515; 1549; 15722; Hamburg, Staats- und UniversitâtsbibL, III, 12–16; Kopenhaga, 1872; wyd. nowe WW II, 14, 1924; NJE 30.2.

Basiez moy, ma doulce amye, na 4 głosy; źródła: Canti B. numero cinquanta, Wenecja 1502 O. Petrucci 2. wyd. 1503; Motetti novi e chanzoni fiándose a quatre sopra doi, Wenecja 1520 A. Antico; Bruksela, IV 90/Tournai 94; Paryż, Rés Vm7 504; wyd. nowe WW II, 20a, 1924; NJE 28.4.

Belle, pour l’amour de vous, na 4 głosy; źródła: Bruksela, 11239; Florencja, Magl. XIX, 178; wyd. nowe Picker-Chanson Albums; NJE 28.5.

Bergerette savoyenne, na 4 głosy; źródła: 1501; Florencja, Magl. XIX, 107; Segovia, Archivo Catedral, rękopis bez sygnatury; wyd. nowe WW IV, 36, 1965; Hewitt-Odhecaton A; NJE 28.6.

Ce pouvre mendiant, na 3 głosy, c.f. Pauper sum ego; źródła: Bruksela, 228; Florencja Cons., Basevi 2439 (z incipitem tekstowym Fortuna d’estrange plummaige); Londyn, Add. 35 087 (tekst Pauper sum ego we wszystkich głosach); wyd. nowe WW IV, 46, 1965; Osthoff II, 1965; Picker-Chanson Albums; NJE 27.5.

Comment peult avoir joye, na 4 głosy; źródła: 15471 (z tekstem O Jesu fili David); Canti B. numero cinquanta, Wenecja 1502 O. Petrucci, 2. wyd. 1503; Quinquagena carminum, Moguncja 1513 P. Schöffer; [Zbiór pieśni] Frankfurt n. Menem [ok. 1533] Ch. Egenolff; Bolonia Q 17; Florencja, Magl. XIX, 178; Paryż, Rés7 504/I; Rzym CG XIII, 27; wyd. nowe: WW V, 56, 1968; Hewitt-Odhecaton A; Chw 80, 1934; NJE 28.7.

Cueur langoreulx, na 5 głosów, źródła: 154515; 1549; 15722; wyd. nowe WW I, 1, 1923; NJE 29.2.

Cueurs desolez (autorstwo kwestionowane), na 5 głosów, c.f. Plorans ploravit in node; źródła: 1549; wyd. nowe Chw  3, 1929; WW III, 28, 1925; NJE 29.3.

Douleur me bat, na 5 głosów; źródła: 154515; 1549; Wiedeń, 18746; wyd. nowe WW II, 18, 1924; NJE 29.4.

Du mien amant, na 5 głosów, Residuum: Or au facteur; źródła: 154515; 1549; Wiedeń, 18746; wyd. nowe WW II, 23, 1924; NJE 29.5.

En l’ombre [A l’ombre] d’ung buissonnet, na 3 głosy; źródła: 15361; Second livre de chansons a trois parties composé par plusieurs autheurs, Paryż 1578 A. Le Roy et R Ballard Paryż, f. fr. 1597; St Gall 461; wyd. nowe WW V, 61, 1968; NJE 27.2.

En l’ombre d’ung buissonet (autorstwo kwestionowane), na 4 głosy; źródła: 15043; Motetti novi e chanzoni franciose a quatre sopra doi, Wenecja 1520 A. Antico; FlorencjaCons., Basevi 2442; MonachiumBS, Mus. Ms. 1516; Paryż, f. fr. 2245; RzymCas.; wyd. nowe WW V, 59 1968; NJE 28.13.

En l’ombre d’ung buissonet, na 3 głosy; źródła: 15361; [Zbiór pieśni] Frankfurt n. Menem [ca 1533], Ch. Egenolff; Il terzo libro delle muse, Wenecja 1562 G. Scotto; Second livre de chansons a trois parties composé par plusieurs autheurs, Paryż 1578 A. Le Roy et R. Ballard; Bolonia, Q 17; Bruksela, IV 90/Tournai 94; Londyn, Add. 35087; wyd. nowe WW V, 60, 1968; NJE 27.7.

En non saichant (autorstwo kwestionowane), na 5 głosów; źródła: 154515; 1549; Lipsk, Thom. 49–50 (z tekstem Venite ad me omnes); wyd. nowe WW I, 9, 1923; Chw 3, 1929; NJE 29.6.

Entrée suis en grant pensée, na 3 głosy; źródła: Florencja, Bibi. Riccardiana, 2794; wyd. nowe WW V, 58, 1968; J. van Benthem Josquin’s Three-part Chansons rustiques. A Critique of the Readings in Manuscripts and Prints w: Josquin des P…, księdze kongresowej Nowy Jork 1971, red. E.E. Lowinsky, Londyn 1976, s. 432–434; NJE 27.8.

Entrée je suis en grant pensée, na 4 głosy; źródła: Gassenhauerlin und Reutterliedlin, Frankfurt n. Menem [ok 1535] Ch. Egenolff; Reutterliedlin, Frankfurt n. Menem 1535; Ch. Egenolff; (w obu z tekstem In minen zinn); Augsburg, Staats- und Stadtbibl.           Codex Ms. 142a; Bazylea, Universitatsbibl. Ms. F.X.1–4; Bruksela, 228; Cortona; Florencja, Magl. XIX, 164–167; FlorencjaCons., 178; Paryż, Basevi 2439 (początek tekstu: Par vous je suis); MonachiumU, 328–331; Paryż, nouv. acq. fr. 1817; Wiedeń, 18810; wyd. nowe PGfMVI, 1877; Osthoff II, 1965; Picker – Chanson Albums; WW V, 57, 1968; NJE 28.14.

Faulte d’argent, na 5 głosów; źródła: 154515; 1549; 1560;             15722; Augsburg, Statts- und Stadtbibl., Codex Ms. 142a; FlorencjaCons., Basevi 2442; Kopenhaga 1873; Lipsk, Tnom. 49 (z tekstem Delevi ut nubem); Uppsala, i hs 76c; wyd. nowe WW II, 15, 1924; NJE 29.7.

Fortuna d’estrange plummaige, zob. Ce pauvre mendiant

Incessament livre suis à martire, na 5 głosów; źródła: 154515; 1549; Wiedeń, 18746; wyd. nowe WW I, 6, 1923; Chw 3, 1929; NJE 29.8.

J’ay bien cause lamentar (autorstwo kwestionowane), na 6 głosów; źródła: 15407; Hamburg, Staatsbibl. Rękopis bez sygnatury; wyd. nowe WW III, 33, 1925; NJE 30.5.

Je me complains de mon amy, na 5 głosów; źródła: 154515; 1549; 15722; MonachiumBS, Mus. Ms. 1508; Wiedeń, 18746; wyd. nowe WW I, 11, 1923; NJE 29.10.

Je ne me puis tenir d’aimer, na 5 głosów; źródła: 1549; 1560; 15722; Londyn, Add. 29247; MonachiumBS, Mus. Ms. 1508; z tekstem Datesiceram moerentibus; Budapeszt, Országos Széchényi Könyvtára, Bártfa 23 (ok. 1550); MonachiumU, Mus. Ms. 326 (1543, jako autor L. Zinsmeister); Ratyzbona, A. R. 1018 (1562, anonim.) i B. 211–215 (ok. 1543, anonim.); Wrocław, Bibl. Miejska, Ms. 12 (zaginione, ok. 1600, autor „incertus”. E. Bohn Die musikalischen Handschriften des XVI und XVII Jahrhunders in der Stadtbibliothek zu Breslau Wrocław 1890 przypisał utwór Ph. Verdelotowi); Intawolacje z tytułem Date siceram moerentibus: S. Ochsenkun Tabulaturbuch auff Lauten…, Heidelberg 1558, (jako autor – Claudin [de Sermisy]); W. Heckel Discant Lautten Buch Strasburg 1562; Ch. Müller (anonim.); Kraków PAN, rękopis 1716 (Tabulatura organowa Jana z Lublina, utwór sygnowany N.C. z datą 1542); z tytułem Lauda Syon; M. de Fuenllana Libro de musica para vilhuela, intitulado Orphenica lyra…, Sewillal554 M.de Montesdoca (jako autor – N. Gombert); z tytułem Respice in me, Deus; A. Mudarra Très libros de musica en cifra para vilhuela…, Sewilla 1546 J. de Leon (N. Gombert); wyd. nowe WWIII, 31, 1925; NJE 29.11.

La belle se siet au pied de la tour, na 3 głosy; źródła: 15361; Osthoff II, 1965; WW V, 62, 1968; NJE 27.20.

La déploration de Johannes Okeghem, zob. Nymphes de bois

L’amye à tous (autorstwo kwestionowane), na 5 głosów, c.f. Je ne vis oncques la pareille; źródła: 1649, wyd. nowe WW III, 25, 1925; NJE 28.13.

La plus des plus, na 3 głosy; źródła: 1501; Trium vocum carmina a diversis musicis composita, Norymberga 1538 H. Formschneider; Paryż, Rés Vm7 504 /III/; Zwickau, ms. LXXVIII; wyd. nowe Hewitt-Odhecaton A; WW IV, 45, 1965; NJE 27.22.

L’homme armé (autorstwo kwestionowane), na 4 głosy; źródła: Canti B numero cinquanta, Wenecja 1502 O. Petrucci; Quinquagena carminum, Moguncja 1513 P. Schöffer; wyd. nowe MRM II – Canti B; WW V, 55, 1968; NJE 28.23.

Ma bouche rit, na 6 głosów, Residuum: ten sam tekst; źródła: 154515; 1549; Uppsala, i hs 76b; wyd. nowe WW II, 19, 1924; NJE 29.14.

Mi larés vous tousjours languir (autorstwo kwestionowane), na 5 głosów; źródła: 15407; wyd. nowe WW III, 34, 1925; NJE 29.15.

Mille regretz, na 4 głosy; źródła: 1549; Vingt et sept chansons musicales a quatre parties…, Paryż 1533 P. Attaingnant; L’unziesme livre contenant vingt et neuf chansons amoureuses a quatre parties propices a tous instrumentz…, Antwerpia 1549 T. Susato; Bazylea, Universitätsbibl. F. IX. 59–62; Berlin, Mus. Ms. 40194; Gdańsk, Biblioteka PAN, 4003; Wiedeń 18746; wyd. nowe WW III, 24, 1925; Chw 3, 1929; NJE 28.25.

Mon mari m’a diffamée, na 3 głosy; źródła: Second livre de chansons a  trois parties compose par plusieurs autheurs, Paryż 1578 A. Le Roy et R. Ballard; Bruksela, IV 90/Tournai 94; Londyn, Add. 35087; wyd. nowe J. van Benthem Josquin’s Three-part Chansons rustiques. A Critique of the Readings in Manuscripts and Prints, w Josquin des P…, księdze kongresowej Nowy Jork 1971, red. E.E. Lowinsky, Londyn 1976, s. 444–445; NJE 27.27.

N’esse pas ung grant desplaisir, na 5 głosów; źródła: 15407; 154515; 1549; 1560; 15722; Le cinquiesme livre contenant trente et deux chansons a cinq et a six parties…, Antwerpia 1544 T. Susato; Halle, Universitätsbibl., Ed. 1147; Kopenhaga, 1872 i 1873; wyd. nowe WWI, 8,1923; NJE 29.17.

Nimphes, nappés, na 6 głosów, c.f. Circumdederunt me; źródła: 154515; 1549; z tekstem Haec dicit Dominas; 15371; 15584; z tekstem Videte omnes populi: Bolonia, R 142; wyd. nowe PGfM VI, 1877; WW II, 21, 1924; NJE 30.6.

Nymphes de bois (La déploration de J. Ockeghem), na 5 głosów, c.f. Requiem aeternam; źródła: 154515; Motetti a cinque libro primo, Wenecja 1508 O. Petrucci; FlorencjaLaur; wyd. nowe WW II, 22, 1924; MRM IV – Medici Codex; NJE 29.18.

Parfons regretz, na 5 głosów; źródła: 154515; 1549; 15722; Wiedeń, 18746; wyd. nowe WW I, 3, 1923; NJE 29.19.

Par vous je suis, zob. Entrée suis, na 4 głosy

Petite camusette, na 6 głosów; źródła: 154515; 1549; 1560; Bolonia, R 142; Kopenhaga, 1873; Lipsk, Thom. 49 (z tekstem Petite et accipietis); Rzym, Pal. lat. 1980–81; wyd. nowe Collectio VII; WW II, 17, 1924; NJE 30.7.

Plaine de dueil, na 5 głosów; źródła: 154515; 1549; Bruksela, 228 (anonim.); Wiedeń, 18746 (anonim. bez tekstu); wyd. nowe WW I, 4, 1923;  Chw 3, 1929; NJE 29.20.

Plusieurs regretz, na 5 głosów, c.f. Circumdederunt me; źródła: 154515; 1549; 15591 (z tekstem O virgo genitrix); 1560; Halle, Universitätsbibl., Ed 1147 (anonim. bez tekstu); Kopenhaga, 1848; Lipsk, Thom. 49 (z tekstem Sana me, Domine); Wiedeń, 18746 (anonim. bez tekstu); Uppsala, i hs 76b; wyd. nowe PGfM VI, 1877; WW I, 7, 1924; Chw 3, 1929; NJE 29.21.

Plus n’estes ma maistresse (autorstwo kwestionowane), na 4 głosy; źródła: 1549; wyd. nowe WW III, 30, 1925; NJE 28.27.

Plus nulz regretz, na 4 głosy; źródła: 15407; 1549; Augsburg, Staats- und Stadtbibl. 18; Bazylea, Univ.-Bibl., F.X. 1–4; Bolonia, R 142 (z tekstem Adiuro vos); Bruksela, 228 i IV 90/Tournai 90; Florencja, Magl. XIX, 117, 164–167; FlorencjaCons., Basevi 2442; Londyn, App. 41–44; MonachiumBS 1508 i 1516; Paryż, Rés Vm7 504; Rat4yzbona C.120; Rzym, Lat. 11953; Uppsala, i hs 76c; wyd. nowe WW III, 29, 1925;               Picker-Chansons Albums; Josquin des P…, księga kongresu Nowy Jork 1971, red. E.E. Lowinsky,     Londyn 1976, s. 675–679; NJE 28.28.

Pour souhaitter je ne demande mieulx, na 6 głosów; źródła: 154515; 1549; Kopenhaga, 1873; wyd. nowe WW I, 10, 1923; NJE 30.8.

Quant je vous voy, na 3 głosy; źródła 15361; G. Rhau Tricinia, Wittenberga 1542; G. Rhau; Londyn Add. 35087, wyd. nowe WW V, 65, 1968; NJE 27.32.

Que vous ma dame, na 3 głosy, c.f. In pace in idipsum; źródła: 15043; G. Rhau Tricinia, Wittenberga 1542; G. Rhau; Bolonia Q 17; Bruksela 11239; Florencja, Banco Rari 229 i Magl. XIX 178; Londyn, Royal 20 A XVI; Paryż, f. fr. 1597; Rzym, CG XIII, 27; Rzymcas.; Segovia Archivo Catedral, rękopis bez sygnatury; St Gall, 463; Warszawa, Biblioteka Uniwersytecka, rękopis mus. 58; Waszyngton, Library of Congress, Music Division 2.I.M.6; wyd. nowe WW IV, 47, 1965; NJE 27.33.

Qui belles amours, na 4 głosy; źródła: MonachiumU, 328–331 (z tekstem Ach unfal, was zichstu mich); Wiedeń 18810; NJE 28.29.

Regretz sans fin, na 6 głosów; źródła: 154515; 1549; wyd. nowe WW I, 5, 1923; NJE 30.9.

Se congié prens, na 6 głosów; źródła: 154515; 1549; 1560; Bolonia, R 142 (z tekstem O Maria, virgo sanctissima), A 71; Lipsk, Thom. 49 (z tekstem Miserator et misericors); Rzym, Pal. Lat. 1980–81; St Gall, 463–64; wyd. nowe WW I, 12, 1923; NJE 30.10.

Si j’avoye Marion, hélas (Si jeusse marion helas) (autorstwo kwestionowane), na 3 głosy; źródła: 15361 Cambridge, Magdalene College, Pepys 1760; Londyn, Harley 5242; wyd. nowe WWV, 63, 1968; NJE 27.35.

Si j’ay perdu mon amy, na 3 głosy; źródła: 15361; Second livre de chansons a trois parties composé par plusieurs autheurs, Paryż 1578 A. Le Roy et R. Ballard; Paryż, f. fr. 1597; St Gall, 461; wyd. nowe WWV, 64, 1968; NJE 28.32.

Tenez moy en voz bras (autorstwo kwestionowane), na 6 głosów; źródła: 154515; 1549; 1560; 15722; Bolonia, R 142 (z tekstem Vidi speciosam); Lipsk, Thom. 49 (z tekstem Ego sum ipse qui dele delco); MonachiumBS, Mus. Ms. 1508; Norymberga (anonim., z tekstem Ego sum ipse); wyd. nowe WW II, 13, 1924; NJE 30.12.

Una musque de Buscaya, na 4 głosy; źródła: 15043; Bolonia, Q 17 i Q 18; Cortona; Florencja, Banco Rari 229 i Magl. XIX, 178; Paryż, nouv. acq. fr. 1817 i 4379 (bez tekstu); Rzym, CG XIII, 27; Rzym Cas.; Sewilla, Bibl. Capitular, Colombina 5-1-43; wyd. nowe WW IV, 37, 1965; NJE 28.36.

inne kompozycje:

Ach unfal, was zichstu, zob. chanson Qui belles amours

A la mort, na 3 głosy (utwór religijny ku czci NMP), c.f. Monstra te esse Matrem; źródła: FlorencjaCons., Basevi 2439; NJE 27.1.

A l’eure que je vous p.x., na 4 głosy (zachowany bez tekstu); źródła: 15043; wyd. nowe WW IV, 41, 1965; NJE 28.1.

Cela sans plus, na 3 głosy (zachowany bez tekstu): źródła: 1501; Paryż, Rés Vm7 540 /III/; St Gall, 461; Werona, Bibl. Capitolare, Cod. 757; Zwickau, Mus. ms. LXXVIII; wyd. nowe WW IV, 44, 1965; Hewitt-Odhecaton A; NJE 27.3.

De tous biens playne, na 3 głosy (kanon bez tekstu); źródła: Motetti A numero trentatre, Wenecja 1502 O. Petrucci; wyd. nowe Osthoff II, 1965; NJE 27.6.

De tous biens playne, na 4 głosy (zachowany bez tekstu); źródła: 1501; 15471; Drezno,Mus.Ms.I/D/505 (z tekstem Scimus quoniam diligentibus Deum); wyd. nowe WW IV, 49b, 1965; Hawitt-Odhecaton A; NJE 28.9.

El grillo è buon cantore, na 4 głosy (zachowany bez tekstu); źródła: Frottole libro tertio, Wenecja 1505 O. Petrucci; wyd. nowe WW V, 53, 1968; NJE 28.12.

Fortuna d’un gran tempo (zachowany bez tekstu), na 3 głosy; źródła: 1501; [Zbiór pieśni], Frankfurt n. Menem [ok. 1533] Ch. Egenolff; Florencja, Panciatichi 27; Paryż, Rés Vm7 504 /III/; wyd. nowe Suppl. 13 i 13a, 1969; Hewitt-Odhecaton A; NJE 27.12.

Hélas, madame (autorstwo kwestionowane), na 3 głosy (zachowany bez tekstu); źródła: Florencja, Banco Rari 229 (z dodanym altem, anonimowym), Magl. XIX, 178; Florencja, Bibl. Riccardiana, Codex 2356; Paryż, nouv. acq. fr. 4379 (z dodanym altem, anonimowym); Sewilla, Bibi. Capitular, Colombina 5-1-43; wyd. nowe Suppl. 11, 1969; NJE 27.13.

Ile fantazies de Joskin (zachowane bez tekstu); WW IV, 43, 1965; 27.15.

In minem zinn (In meinem Sinn), zob. chanson Entrée suis en grant pensée

In te, Domine, speravi, per trovar pieta (autorstwo kwestionowane), na 4 głosy; źródła: Frottole libro primo, Wenecja 1504 O. Petrucci; Symphoniae iucunde (…) quatuor vocum…,Wittenberga 1538; G. Rhau (z tekstem łacińskim In te Domine, speravi, non confundar in aeternum); Bolonia, Q17 (bez tekstu); Florencja, Banco Rari 337, Panciatichi 27; FlorencjaCons., Basevi 2441; Madryt Palacio Real, Bibl, [rękopis] 1335 (dawniej 2-I-5 Cancionero de Palacio); Paryż Rés Vm7 676; St Gall, 463–464; wyd. nowe PäM VIII, 1935; H. Angles La Música en la Corte de los Reyes Católicos, t. 2 Polifonia profana, MMEsp V, Barcelona 1947; Le Frottole nell’ edizione principe di Ottaviano Petrucci, wyd. G. Cesari i R. Monterosso, Cremona 1954; Symphoniae jucundae, w: G. Rhau, Musikdrucke III, wyd. H. Albrecht, Kassel 1959 (z tekstem łacnińskim) ; NJE 28.18.

Je me complains, na 3 głosy (zachowane bez tekstu); źródła: Florencja, Magl. XIX, 178; NJE 29.10.

Je n’ose plus, na 3 głosy (zachowane bez tekstu); źródła: Florencja, Magl. XIX, 178; wyd. nowe Osthoff II, 1965; NJE 27.19.

Je sey bien dire, na 4 głosy (zachowane bez tekstu); źródła: 15043; wyd. nowe WW IV, 38, 1965; NJE 28.20.

La Bernardina (zachowane bez tekstu), na 3 głosy; źródła: 15043; Trium vocum carmina a diversis musicis composita, Norymberga 1538 H. Formschneider; Bolonia, Q 18; MonachiumBS, Mus. Ms. 1516; wyd. nowe WW IV, 42, 1965; NJE 27.21.

La villain, na 4 głosy (zachowane bez tekstu); źródła: Augsburg, Staats- und Stadtbibl. Ms. 142a; NJE 28.22.

Recordans de my segnora (= Se congié prens), na 4 głosy; źródła: Florencja, Magl. XIX, 178; Rzym, CG XIII, 27; wyd. nowe WW IV, 39, 1965; NJE 28.31.

Scaramella va alla guerra, na 4 głosy; źródła: Florencja, Banco Rari 229 i 337 oraz Magl. XIX 164–167; wyd. nowe WW V, 54, 1968; NJE 28.30.            

Vive le roy, na 4 głosy głosy (zachowane bez tekstu); źródła: 15043; wyd. nowe WW IV, 40, 1965; NJE 28.36.

Inne utwory przypisywane w źródłach Josquinowi, ewentualnie zachowane anonimowo aktualnie kwestionowane ze względu na małą wiarygodność źródeł lub cechy stylistyczne:

msze, części mszalne, magnificaty:

Missa Mon seul plaisir, na 4 głosy(?) (zachowany tylko tenor i bas)

Gloria de Beata Virgine, na 3 głosy

Credo, na 4 głosy, wyd. Fragm. Miss. II, 6, 1963

Magnificat septimi toni, na 4 głosy

Magnificat, na 4głosy

motety:

Alleluia, Laudate Dominum, na 4 głosy

Ave festiva ferculis (Ave festiva corporis), na 4 głosy

Ave maris Stella, na 4 głosy (zachowany tylko alt), wyd. Motetten XXV, 95, 1964

Ave sanctissima virgo, kanon na 5 głosów

Ave verum corpus natum, na 5 głosów, wyd. Motetten XXII, 80, 1959

Beati quorum remissae sunt, na 5 głosów, wyd. Motetten XVI, 62, 1955

Benedicta sit Sancta Trinitas, na 4 głosy

Caelorum decus Maria, na 9 głosów

Cantate Domino canticum novum, na 5 głosów, wyd. Collectio VII, Motetten XIX, 72, 1957

Clamavi. Ad Dominum cum tribularer, na 4 głosy

De profundis clamavi, na 4 głosy, wyd. Motetten XXV, 91, 1964

Domine, quis habitabit in tabernaculo tuo, na 4 głosy

Fecit potentiam, na 2 głosy (zachowany tylko w wersji tabulatorowej)

Illumina oculos meos, na 4 głosy

In Domino confido, na 4 głosy, wyd. Motetten XIX, 73, 1957

In illo tempore stetit Jesus, na 6 głosów, wyd. PGfM VI, 1877, Motetten XIV, 55, 1954

In pace in idipsum, na 4 głosy

Inter natos mulierum, na 6 głosów, wyd. Motetten XXIII, 84, 1961

Inviolata, integra et casta es, Maria, na 12 głosów, wyd. Suppl. 10, 1969

Nesciens Mater Virgo virum, na 5 głosów, wyd. Motetten XIX, 71, 1957

Nunc dimittis servum tuum, na 4 głosy, wyd. Motetten XXV, 93, 1964

O dulcís amica, na 6 głosów

Obsecrote, domina (zachowany tylko w wersji tabulaturowej)

Omnia post (zach. tylko w wersji tabulaturowej)

Pange lingua, na 4 głosy, wyd. RdEDM XXI, 1942

Petre, tu pastor omnium

Propter peccata quae peccastis, zob. La Spagna

Quis regis Israel, intende, na 5 głosów, wyd. Motetten XVI, 63, 1955

Recordare virgo mater, na 4 głosy, wyd. Suppl. 8, 1969

Responsum acceperat Simeon, na 6 głosów, wyd. Chw 23, 1933, 2. wyd. 1950, Motetten XXIII, 85, 1961

Te Deum laudamus, na 4 głosy

Verbum bonum et suave, na 5 głosów

utwory świeckie:

Cela ne plus, na 3 głosy

Fortuna disperata, na 3 głosy, wyd. WW IV, 48b, 1965

Je ris et si ay larme, na 4 głosy, wyd. Suppl. 12, 1969

La Spagna, na 5 głosów (zachowany też z tekstem Propter peccata), wyd. WW V, 52, 1968

Ma dame helas, na 3 głosy, wyd. Hewitt-Odhecaton A

Si j’ay perdu mon amy, na 4 głosy, wyd. F.J. Giesbert Ein altes Spielbuch, Moguncja 1936

Tant vous aime, bergeronette, na 4 głosy

Vivrai-je tousjours en telle paine, na 4 głosy, wyd. «Trésor musical» XIV, 1878

Vous l’arez, s’il vous plaist, madame, na 6 głosów, wyd. WW II, 16, 1924

Vous ne l’aurez pas si je puis, na 6 głosów, wyd. WW I, 2, 1923

Vrai dieu d’amours

Ponadto istnieje bardzo wiele utworów, które w różnych źródłach są przypisane Josquinowi oraz innym autorom, kwestionowanych jako dzieła Josquina. Zob. też edycje dzieł pominietych w NJE: The Other Josquin: Music Excluded from the New Josquin Edition, red. M. van Berchum, T. Dumitrescu, J. Rodin, R. de Valk, www.cmme.org/database/projects/14, dostęp: 22.03.2023