Jones [dżounz] Quincy Delight, junior, *14 III 1933 Chicago, amerykański producent, trębacz, pianista, aranżer, kompozytor muzyki jazzowej, rozrywkowej i filmowej. W 1947 w Seattle rozpoczął naukę gry na trąbce; w 1950 pobierał lekcje u C. Terry’ego; w 1951 uzupełniał wykształcenie muzyczne w Schillinger House (później Berklee School of Music) w Bostonie. W latach 1952–53 grał w orkiestrze L. Hamptona, z którą w 1953 koncertował w Europie; wówczas dokonał pierwszych nagrań firmowanych własnym nazwiskiem, a także aranżował i komponował dla muzyków amerykańskich nagrywających w Szwecji, m.in. C. Browna (w tym czasie powstał jego Stockholm Sweetnin’). W połowie lat 50. prowadził różne orkiestry studyjne, zajmując się również aranżowaniem dla zespołów C. Basie’ego i D. Gillespie’ego. W 1957 przebywał w Paryżu, gdzie pełnił funkcję kierownika muzycznego wytwórni płytowej Barclay; równocześnie studiował kompozycję u N. Boulanger. W 1959 przebywał ponownie w Szwecji, kierując orkiestrą radiową o nazwie All Stars. W 1960 prowadził własny big-band, z którym wykonywał m.in. operę bluesową Free and Easy. W 1964 został wiceprezesem amerykańskiej wytwórni płytowej Mercury (jako pierwszy Afroamerykanin na tak wysokim stanowisku). W latach 60. i 70. pisał muzykę do filmów, seriali (m.in. Korzenie, 1977) i widowisk telewizyjnych, aranżował utwory dla F. Sinatry, S. Vaughan, P. Lee, B. Eckstine’a. Stopniowo odchodził od jazzu i czynnej działalności muzycznej, skupiając się na produkcji albumów wykonawców muzyki pop. W latach 80. stał się jedną z najbardziej wpływowych postacią amerykańskiego przemysłu muzycznego. Jego pozycję ugruntowały produkcje albumów M. Jacksona (Off the Wall, 1979, Thiller, 1982) oraz hitu We Are the World (1985). W 2013 został wprowadzony do Rock and Roll Hall of Fame. Ma na koncie 28 nagród Grammy i siedmiu statuetek Oscara.
Na początku kariery dał się poznać jak wytrawny aranżer i lider big bandów, z którymi kontynuował najlepsze wzory jazzu wielkoorkiestrowego (Basie, Ellington), podejmując jednocześnie próby poszerzenia palety brzmieniowej big bandu poprzez m.in. wprowadzanie nowych instrumentów (m.in. waltorni, fletu, saksofonu sopranowego); z czasem w jego aranżacjach pojawiły się elementy muzyki rockowej, soulowej, folkloru afrykańskiego. Osiągnięcia Jonesa na polu jazzu zostały później nieco przyćmione przez jego sukcesy jako producenta. Jest uważany za jednego z najciekawszych twórców muzyki filmowej. Skomponował muzykę do wielu znanych filmów, m.in. Miraż (Mirage, 1965, reż. E. Dmytryk), Z zimną krwią (In Cold Blood, 1967, reż. R. Brooks, Oscar za muzykę), W upalną noc (In the Heat of the Night, 1967, reż. N. Jewison), John i Mary (John and Mary, 1969, reż. P. Yates), Złoto Mackenny (Mackenna’s Gold, 1969, reż. J.L. Thompson), Kolor purpury (The Color Purple, 1985, reż. S. Spielberg).
