Jargoń, Jan

Jargoń Jan Paweł, *23 VI 1928 Pawłów (obecnie w granicach Zabrza), †31 X 1995 Kraków, polski organista i kompozytor. W latach 1947–52 studiował w PWSM w Krakowie u B. Rutkowskiego (organy), a w latach 1950–56 u S. Wiechowicza (kompozycja). Po uzyskaniu I nagrody na Ogólnopolskim Konkursie Bachowskim (1950) rozpoczął pracę artystyczną i pedagogiczną w PŚSM w Bytomiu i PLM w Krakowie (od 1954), ucząc harmonii, kontrapunktu, gry na organach i improwizacji. W 1959 ukazał się w PWM opracowany przez niego zbiór Wybrane utwory dawnych mistrzów na skrzypce i organy. W tym samym roku wyjechał na tournée do ZSRR i odtąd koncertował w większości krajów europejskich, propagując muzykę polską. Dokonał wielu nagrań radiowych dla rozgłośni polskich i zagranicznych oraz nagrań płytowych. Był jurorem krajowych i międzynarodowych konkursów (im. J.S. Bacha w Lipsku oraz w Norymberdze i Pradze). Od 1963 działał jako pedagog w PWSM (obecnie Akademia Muzyczna) w Krakowie; w 1969 dziekan wydziału instrumentalnego, w latach 1972–75 prorektor, w 1976 kierownik katedry organów, w 1982 mianowany profesorem nadzwyczajnym; wykształcił wielu organistów (W. Kłaput, M. Merunowicz, M. Semeniuk-Podraza, J. Serafin, M. Wolak).

Jargoń był inicjatorem i współtwórcą pracowni organów przy Pracowni Konserwacji Zabytków w Krakowie, od 1972 był jej stałym konsultantem naukowym. Stworzył wiele projektów założeń brzmieniowych nowo budowanych organów, współpracując z zakładami budowy organów W. Truszczyńskiego (Warszawa), R. v. Beckeratha (Hamburg), E. Hammera (Hanower), Schule Orgelbau (Poczdam), Orgelbau G. Hradecky (Krems) i in. Otrzymał m.in. Nagrodę Ministra Kultury i Sztuki I i II stopnia (1971, 1974, 1982), Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1973), nagrodę m. Krakowa (1974), tytuł Zasłużonego Nauczyciela PRL (1985).