Janotha, Juliusz

Janotha Juliusz, *1819 w Niemczech, †27 VI 1883 Warszawa, polski pianista, kompozytor, pedagog. W 1850 przybył do Polski, gdzie ożenił się z Anną Oleszczyńską (†1886), córką znanego litografa Seweryna, artystką dramatyczną.

Nazwisko Juliusza Janothy pojawiło się w muzycznej prasie polskiej po koncertach 1857–59 z udziałem głównie A. Kątskiego oraz K. Studzińskiego i M. Reszkówny (m.in. w sali Nowej Resursy, w pałacu Augusta Potockiego w Warszawie, w Lublinie, na Wołyniu u K. Lubomirskiego). 4 IV 1869 Janotha wystąpił z M. Kalergis na jednym z koncertów organizowanych na rzecz powstającego Instytutu Muzycznego w Warszawie, grając Rondo na 2 fortepiany Chopina. Jesienią tego roku na wniosek A. Kątskiego Janothę mianowano drugim nauczycielem klasy fortepianu w Instytucie Muzycznym. W latach 1872–73 uczył się u niego I.J. Paderewski, który napisał o nauczycielu: „nic mu nie zawdzięczam, bo mnie haniebnie uczył, jednak mi go żal. Byłem trochę do niego przyzwyczajony” (list do ojca z 4 VÍI 1883). Janotha należał do komisji programowej instytutu, był twórcą programu kursu niższego klasy fortepianu. Pod koniec życia zaczął komponować drobne utwory na fortepian i opracowania znanych oper. W swym repertuarze, oprócz własnych kompozycji, miał m.in. Les contrastes na 2 fortepiany Moschelesa, Medytacje Gounoda, utwory Thalberga, Fantazję Lafonta na temat Niemej z Portici Aubera, Fantazję Kątskiego na temat opery Purytanie Belliniego na skrzypce i fortepian oraz transkrypcje Kullaka z Normy Belliniego, Hommage à Paganini Kątskiego na skrzypce i fortepian i in. W recenzjach z jego koncertów podkreślano piękno wydobycia dźwięku, skromność i dobry smak artystyczny. Janotha był doskonałym akompaniatorem.

Literatura: J. Kleczyński Muzycy zmarli w 1883 roku, „Echo Muzyczne i Teatralne” 1884 nr 22.