Iwanow, Lew

Iwanow [~nˊow] Lew, *18 II 1834 Moskwa, †11 XII 1901 Petersburg, rosyjski tancerz, baletmistrz, choreograf i pedagog. Rozpoczął naukę tańca w Moskwie, a ukończył w 1852 w cesarskiej szkole baletowej w Petersburgu, gdzie uczył się pod kierunkiem A. Pimenowa, P. Frédérica i J. Petipy. Przyjęty do baletu Teatru Maryjskiego w Petersburgu, został wkrótce solistą; od 1869 – był pierwszym tancerzem i wykonawcą ról mimicznych; w 1893 zrezygnował z występów. Ważniejsze role: Febus i Frollo (Esmeralda, muzyka C. Pugni), Solor (Bajaderka, muzyka L. Minkus), Colin (La fille mal gardée, muzyka P. Hertel), Konrad (Korsarz, muzyka A. Adam), Walenty (Faust, muzyka C. Pugni). W 1858 rozpoczął nauczanie w cesarskiej szkole baletowej. Od 1882 był reżyserem baletu, wznawiając dawne pozycje repertuarowe i opracowując wstawki operowe; w 1885 awansował na stanowisko drugiego choreografa zespołu i rozpoczął samodzielną twórczość. Zdominowany przez osobowość M. Petipy, nie miał wielkiego pola do popisu. Do najwybitniejszych jego dzieł należały Dziadek do orzechów (1892, muzyka P. Czajkowski) oraz „białe” akty (II, IV) Jeziora łabędziego (1895, muzyka P. Czajkowski). Był bardzo muzykalny, formę i nastrój swej choreografii podporządkowywał muzyce. Owa muzykalność połączona z bogatą wyobraźnią i subtelnym wnikaniem w nastrój kompozycji stanowiły nowość w ówczesnej choreografii, toteż jego sposób tworzenia stał się inspiracją dla M. Fokina, twórcy nowoczesnej choreografii. Dziś uważa się Iwanowa za prekursora baletu symfonicznego. Zmarł w czasie pracy nad Sylwią (muzyka L. Delibes), którą opracowywał z P. Gerdtem.

Literatura: Lew Iwanow Moi maleńkije wospominanija, „Pietierburgskaja Gazieta” z 13 XII 1901.