Igumnow Konstantin Nikołajewicz, *1 V (19 IV) 1873 Lebiediań (gub. tambolska), †24 III 1948 Moskwa, rosyjski pianista i pedagog. W latach 1888–94 uczył się w konserwatorium w Moskwie u A. Silotiego i P. Pabsta (fortepian), S. Taniejewa, A. Areńskiego i M. Ippolitowa-Iwanowa (teoria muzyki i kompozycja) oraz u W. Safonowa (kameralistyka). Jednocześnie w latach 1892–95 odbywał studia na wydziale historyczno-filologicznym uniwersytetu w Moskwie. W 1895 brał udział w międzynarodowym konkursie pianistycznym im. A. Rubinsteina w Berlinie (dyplom honorowy). W latach 1896–98 uczył i koncertował w Moskwie, następnie pracował w Akademii Muzycznej w Tbilisi (1898–99). Po powrocie do Moskwy od 1899 był profesorem w konserwatorium, od 1918 niemal nieprzerwanie kierował wydziałem fortepianowym tej uczelni, a w latach 1924–29 był jej rektorem. W 1940 Igumnow uzyskał stopień doktora sztuk pięknych, a w 1946 – tytuł Ludowego Artysty ZSRR. Grę Igumnowa, pozornie pozbawioną wirtuozerskich efektów, cechowały płynne frazowanie, śpiewność oraz doskonałe operowanie pedałem. W jego repertuarze znajdowały się dzieła literatury klasycznej i romantycznej oraz utwory kompozytorów rosyjskich (zwłaszcza Czajkowskiego, Glinki, Rubinsteina, Ladowa). Był pierwszym wykonawcą I Koncertu fortepianowego Głazunowa, I Sonaty Rachmaninowa, II Sonaty-fantazji op. 19 Skriabina i innych utworów rosyjskich. Jako pedagog stworzył szkołę pianistyczną, z której wywodzą się m.in. N. Orłow, L. Oborin, I. Dobrowen, J. Flier, M. Grinberg, A. Babadżanian.
Literatura: J. Milsztejn Konstantin Nikołajewicz Igumnow, Moskwa 1949, 2. wyd. 1975; D. Rabinowicz Portriety pianistów, Moskwa 1962, 2. wyd. 1970.
