Homma Martina, *27 XII 1956 Berlin, niemiecka muzykolog. W 1976 ukończyła naukę w klasie organów Landeskirchenmusikschule w Dusseldorfie, a w latach 1983–87 studiowała grę na fortepianie i teorię muzyki w Hochschule für Musik w Kolonii oraz germanistykę i pedagogikę na uniwersytecie w Kolonii, gdzie słuchała również wykładów z filozofii i slawistyki. W latach 1982–86 uczestniczyła w Międzynarodowych Kursach Wakacyjnych Nowej Muzyki w Darmstadcie, co przesądziło o jej zainteresowaniach muzyką współczesną. W 1985 i 1986 brała udział w kursach kompozytorskich Międzynarodowego Towarzystwa Muzyki Współczesnej (pod kier. L. Andriessena, M. Kopelenta i W. Lutosławskiego). W 1983/84 oraz 1987/88 dwukrotnie przebywała na stypendiach Deutscher Akademischer Austauschdienst (DAAD) oraz rządu polskiego: najpierw w Akademii Muzycznej w Krakowie, a następnie na Uniwersytecie Warszawskim. W trakcie tych pobytów studiowała polską muzykę współczesną ze szczególnym uwzględnieniem twórczości Lutosławskiego, pod którego prywatną opieką zgłębiała problematykę źródłową, techniczno-kompozytorską i estetyczną jego twórczości. W 1995 otrzymała na wydziale filozoficznym uniwersytetu w Kolonii stopień dra na podstawie rozprawy W. Lutosławski: Zwölfton-Harmonik, Formbildung, „aleatorischer Kontrapunkt”, przygotowanej pod kier. D. Kämpera. W latach 1995–2006 współpracowała z Fundacją Paula Sachera w Bazylei w związku z katalogowaniem szkiców kompozytorskich Lutosławskiego. Wykładała historię i teorię muzyki XX w. m.in. w Hochschule für Musik w Kolonii (1985–87), a jako profesor wizytujący także na uniwersytecie w Siegen (1998/99) oraz w University of Chicago (2002). Wielokrotnie nagradzana: w 2000 otrzymała w University of Southern California „Wilk Book Prize” za badania nad muzyką polską, w 2004 nagrodę Związku Kompozytorów Polskich, a w 2005 i 2013 medale Towarzystwa im. W. Lutosławskiego.
Zainteresowania badawcze Hommy obejmują problematykę historii muzyki XIX i XX wieku, ze szczególnym uwzględnieniem muzyki współczesnej Europy Środkowo-Wschodniej, metodologii analizy dzieła muzycznego oraz muzycznych gender studies. Trzonem twórczości naukowej Hommy jest jednak obszerny zbiór prac poświęconych kompozytorom polskim XX wieku, szczególnie W. Lutosławskiemu. Głównym dokonaniem naukowo-badawczym Hommy jest fundamentalna monografia W. Lutosławski. Zwölfton-Harmonik, Formbildung, „aleatorischer Kontrapunkt”. Studien zum Gesamtwerk unter Einbeziehung der Skizzen. Książka ta była pierwszą rozprawą, w której badania nad dorobkiem kompozytorskim Lutosławskiego zostały kompleksowo i wszechstronnie przeprowadzone. Obok problematyki techniczno-kompozytorskiej (technika organizacji wysokości dźwięku, kontrapunkt aleatotyczny, forma muzyczna), Homma zajmowała się w niej zagadnieniami analizy kompozytorskich szkiców oraz problematyką recepcji. Szczególnie nowatorskie i oryginalne na tle ówczesnego stanu badań było wskazanie na ewolucję procedur dwunastotonowych Lutosławskiego, który oficjalnie odżegnywał się od związków z koncepcją A. Schönberga.
Witold Lutosławski. Zwölfton-Harmonik, Formbildung, „aleatorischer Kontrapunkt”. Studien zum Gesamtwerk unter Einbeziehung der Skizzen, praca doktorska, Kolonia 1996
Horizontal – Vertikal. Zur Organisation der Tonhöhe bei Witold Lutosławski oraz Materialien zur Arbeit von Witold Lutosławski, „Neuland-Jahrbuch” V, 1985
Witold Lutosławski. Mi-parti, „Melos” XLVII, 1985 nr 3
Composing Myself – Composing My Style. O „arbor cosmica” Andrzeja Panufnika, w: Muzyka źle obecna, red. K. Tarnawska-Kaczorowska, Warszawa 1989
„Vogelperspektive” und „Schlüsselideen”. Über einige Aspekte der Kompositionstechnik Lutosławskis anhand kompositorischer Skizzen, «Musik-Konzepte» z. 71/72/73, red. H.-K. Metzger i R. Riehm, Monachium 1991
Zwölftonharmonik und Präkomposition des Materials. Überlegungen zu Konkretisierungsgraden im Kompositionsprozess von Witold Lutosławskis Cellokonzert, w: Zwölf Komponisten des 20. Jahrhunderts, red. F. Meyer, Winterthur 1993
O przestrzeni muzycznej w harmonice dwunastotonowej Witolda Lutosławskiego, „Muzyka” Warszawa 1995nr 1/2
Klangfarbe und Harmonik in der Musik Witold Lutosławskis, w: Warschauer Herbst und Neue Polnische Musik. Rückblicke – Ausblicke, red. V. Kalisch, Essen 1998
Klangschichten und bildliche Lnspirationen: über Augustyn Blochs Kompositionen 1953–1986, w: Augustyn Bloch. Ein Komponistenleben in Polen, red. D. Gojowy, Kolonia 1999
Studia Lutosławskiego nad seriami dwunastotonowymi, w: Estetyka i styl twórczości Witolda Lutosławskiego, red. Z. Skowron, Kraków 2000
„Aleatorischer Kontrapunkt”, „matière première”, Harmonik und Rhythmik. Zum Entstehungsprozess von Witold Lutosławskis „Trois poèmes d’Henri Michaux” für zwanzigstimmigen Chor und Orchester (1961–1963), „Musiktheorie” XIV, 1999 nr 1
The Twelve-Tone-Chord – Towards a New Definition of Twelve-Tone-Music? Considering Early 12-Tone-Chords (since 1911) and Discussing Theoretical Implications of 12-Tone-Chord-Music by D. Milhaud, N. Obuchov and W. Lutosławski, w: Witold Lutosławski. Człowiek i dzieło w perspektywie kultury muzycznej XX wieku, red. J. Astriab, M. Jabłoński i J. Stęszewski, Poznań 1999
Witold Lutosławski’s „Trois poèmes d’Henri Michaux”. The Sketches and the Work, „Polish Music Journal” III/2, 2000 (wyd. internetowe)
Lutosławskis Studies in Twelve-Tone-Rows, w: Lutosławski Studies, red. Z. Skowron, Oksford 2001
„Sozialistischer Realismus” und „11. September”? Über Reaktionen und Überreaktionen auf Krzysztof Pendereckis Klavierkonzert (2002), w: K. Penderecki. Musik im Kontext, red. H. Loos iS. Keym, Lipsk 2006
Unerhörtes Pathos. Witold Lutosławski: III. Sinfonie, „MusikTexte” nr 13, 1986
Verklingen ins Nichts. Später Nachruf auf T. Sikorski (1939–1988), „MusikTexte” nr 30, 1989
Nostalgie des Aufbruchs? W. Lutosławskis Klavierkonzert – ein Spätwerk, „MusikTexte” nr 42, 1991
Das Minimale und das Absolute. Die Musik H.M. Góreckis von der Mitte der sechziger Jahre bis 1985, „MusikTexte” nr 44, 1992
Gleichzeitigkeit des Ungleichartigen. W. Lutosławskis Vierte Sinfonie – Synthese seines Schaffens, „MusikTexte” nr 54, 1994
Tiefenschärfe einer Fata Morgana. P. Szymańskis Surkonventionalismus, „MusikTexte” nr 109, 2006
liczne hasła poświęcone kompozytorom polskim w: Komponisten der Gegenwart, red. H.-W. Heister i W.-W. Sparrer, Monachium 1992 i następne (m.in. Bloch, Krauze, Lutosławski, Panufnik, Szymański) oraz w: Kammermusikfuhrer, red. I. Allihn, Stuttgart 1998 (Bacewicz, Baird, Lutosławski i Meyer)
redakcje:
Frau Musica (nova). Komponieren heute – composing today, Sinzig 2000
Krzysztof Meyer. Ein Komponistenportrait, z M. Jabłońskim, Kolonia-Poznań 1998
