Hoeckh [hök], Hockh, Carl, *22 I 1707 Ebersdorf (k. Wiednia), †25 XI 1773 Zerbst, austriacki skrzypek i kompozytor. Początkowo uczył się gry na skrzypcach u ojca, Christopha, oraz śpiewu u F. Dorfmüllera; od 1722 Hoeckh kontynuował studia muzyczne u M. Schadego w Brucku n. Litawą. Prawdopodobnie ok. 1725 został oboistą w orkiestrze pułku hr. F.P. Weilliego, stacjonującego w Temesvär (rum. Timişoara) i Orszowie, gdzie Hoeckh spędził dwa lata. W 1730 wraz z F. Bendą i W. Weidnerem udał się do Warszawy; wkrótce został waltornistą i 2. skrzypkiem kapeli starosty sochaczewskiego F. Szaniawskiego. W 1734 przeniósł się do Zerbst, gdzie w kapeli dworskiej kierowanej przez J.F. Fascha pełnił funkcję koncertmistrza. Pozostał tu do końca życia, zdobywając uznanie jako skrzypek i pedagog; do uczniów Hoeckga należeli m.in. F.W. Rust, J.G. Seyffarth i J.W. Hertel. Komponował utwory orkiestrowe i skrzypcowe, z których wydano jedynie Sieben Parthien na 2 skrzypiec i b.c., Berlin 1761, oraz 2 sonaty na skrzypce i b.c. w Musikalisches Vielerley, Hamburg 1770. Wiele utworów Hoeckha zaginęło (m.in. ok. 10 sinfonii, 17 koncertów skrzypcowych, sonaty skrzypcowe). W bibliotekach Drezna, Berlina i Brukseli zachowały się jednak rękopisy Sinfonii na 2 skrzypiec, 2 oboje, altówkę i b.c., 13 sonat na skrzypce i b.c. oraz 10 Capricetti na skrzypce solo.
Edycje: Parthie II, wyd. E. Schenk, «Hausmusik» CLXX, Wiedeń 1954.
