Hartker, błogosławiony, †1011 St. Gallen, zakonnik w klasztorze benedyktynów w St. Gallen. Ok. 986 napisał Antiphonale officii monastici, przechowywane do dziś w bibliotece. klasztornej St. Gallen (ms. 390 i 391) i zwane w literaturze muzykologicznej od jego imienia Kodeksem Hartkera. Rękopis o wymiarach 22,2 na 16,7 cm składa się z 2 części. Kodeks ten – wraz z dopisami z XI i XII w. – stanowi jeden z najwcześniejszych zabytków zanotowanych za pomocą tzw. neum saint-galleńskich z dodatkiem oznaczeń literowych. Zawiera m.in.: tonarius, śpiewy de Tempore i de Sanctis (proprium i commune), w tym liczne oficja, historie, antyfony, śpiewy Venite. Jako jedno z najważniejszych źródeł w historii chorału Kodeks Hartkera służył za podstawę przy opracowaniu tzw. edycji watykańskiej antyfonarza Antiphonale sacrosanctae Romanae ecclesiae pro diurnis horis SS. D.N. Pii X. Pontificis Maximi restitutum et editum Romae Typis Polyglottis Vaticanis 1912 (2. wyd. 1919) oraz antyfonarza zakonnego Antiphonale Monasticum pro diurnis horis iuxta votum RR. DD. Abb alum Congregationum confoederatum ordinis Sancti Benedicti a Solesmensibus monachis restitutum. Parisiis-Tornaci-Romae 1934.
Literatura: G. Scherrer Verzeichnis der Handschriften des Stiftsbibliothek von St. Gallen, Halle 1875.
Antiphonaire de l’Office monastique transcrit par H. MSS. Saint-Gall 390–391 (980–1011), faks., wyd. J. Froger, «Paléographie Musicale» seria II, t. 1, Berno 1970
Corpus antiphonalium officii, t. 2, wyd. R.-J. Hesbert, w: Rerum ecclesiasticarum documenta, seria maior, «Fontes» VIII, Rzym 1963 (wyd. tekstu)
M. Huglo Les tonaires. Inventaires, analyse, comparison, Paryż 1971
