Grigorowicz Jurij Nikołajewicz, *2 I 1927 Leningrad, radziecki tancerz, choreograf i pedagog, mąż N. Biessmiertnowej. Tancerz (1946–61) i choreograf (1962 –64) Teatru Opery i Baletu im. Kirowa w Leningradzie, od 1964 główny choreograf i dyrektor artystyczny baletu w moskiewskim Teatrze Wielkim. Jako choreograf debiutował, wystawiając w Leningradzie z wielkim sukcesem balet Kamienny kwiat (muzyka S. Prokofiew, 1957). Współpracuje często z różnymi scenami w kraju i za granicą (Paryż, Rzym, Ankara). Od 1973 jest profesorem wydziału baletmistrzowskiego w konserwatorium w Leningradzie; w tymże roku otrzymał tytuł Ludowego Artysty ZSRR oraz został wybrany przewodniczącym komitetu tańca International Theatre Institute. Grigorowicz opracował własną teorię kompozycji choreograficznej; w swoich baletach zwraca uwagę nie tylko na integrację tańca z muzyką, lecz także na ogólny kształt sceniczny dzieła. Jego twórczość obejmuje klasyczne balety opracowane w nowej choreografii, np. Śpiąca królewna (1964, 1973), Dziadek do orzechów (1966), Jezioro łabędzie (1969) Czajkowskiego, oraz opracowania oryginalne, najczęściej z własnymi librettami: Legenda o miłości (muzyka A. Mielikow, 1961), Spartakus (muzyka A. Chaczaturian, 1968, Nagroda Leninowska 1970), Iwan Groźny (1975) i Romeo i Julia (1978 ) Prokofiewa.
Literatura: W. Wansłow Balety Grigorowicza i problemy chorieografii, Moskwa 1968.
