Geering Arnold, *14 V 1902 Bazylea, †16 XII 1982 Vevey, szwajcarski muzykolog. Studiował na uniwersytecie w Bazylei muzykologię (u K. Nefa, J. Handschina i W. Meriana), a także filologię niemiecką i angielską. W tamtejszym konserwatorium uzyskał dyplom pedagoga w zakresie wokalistyki (1925). Wykształcenie wokalistyczne uzupełniał w Zurychu (u A. Cairati), a następnie podjął działalność koncertową. W 1931 uzyskał doktorat, a w 1947 habilitację na uniwersytecie w Bazylei. Prowadził naukę śpiewu w Schola Cantorum Basiliensis; w latach 1944–50 działał głównie jako pedagog. W 1950 objął katedrę muzykologii na uniwersytecie w Bernie. W latach 1948–51 pełnił funkcje sekretarza Międzynarodowego Towarzystwa Muzykologicznego, w 1949–63 dyrektora Schweizerisches Volksliedarchiv w Bazylei, w 1961–69 przewodniczącego Schweizerische Geisteswissenschaftliche Gesellschaft w Bernie.
Głównym kierunkiem zainteresowań Geeringa była problematyka historii muzyki w Szwajcarii i krajach niemieckiego obszaru językowego w epokach średniowiecza i renesansu. Spośród prac poświęconych muzyce okresu reformacji na szczególną uwagę zasługuje studium Die Vokalmusik in der Schweiz…, w którym autor omawia praktykę wokalną XVI-wiecznej Szwajcarii oraz życie i spuściznę trzech najważniejszych ówczesnych kompozytorów szwajcarskich (B. Francka, J. Wannenmachera, C. Adlera), wykorzystując nieznany dotychczas materiał źródłowy. Duże znaczenie ma ponadto edycja pieśni L. Senfla, a także prace biograficzne i artykuły, w których autor na podstawie badania form zapisu muzycznego, dokumentów archiwalnych, uwag wydawców dzieł wokalnych i instrumentalnych renesansu oraz tekstów teoretycznych podejmuje kwestie wykonawcze (np. Textierung und Besetzung in L. Senfls Liedern). Ważną sferę poszukiwań Geeringa stanowi również problematyka średniowiecznej polifonii retrospektywnej, zaprezentowana m.in. w rozprawie Die Organa und mehrstimmigen Conductus…, zawierającej szczegółowy opis wielogłosowości powstałej poza głównymi centrami rozwoju muzyki średniowiecza.
Literatura: Festschrift Arnold Geering zum 70. Geburtstag, red. V. Ravizza, Berno 1972 (zawiera pełny wykaz prac Geeringa).
Die Vokalmusik in der Schweiz zur Zeit der Reformation, „Schweizerisches Jahrbuch für Musikwissenschaft” VI, 1933 (dysertacja doktorska)
Die Organa und mehrstimmigen Conductus in den Handschriften des deutschen Sprachgebietes vom 13. bis 16. Jahrhundert, «Publikationen der Schweizerischen Musikforschenden Gesellschaft» seria II t. 1, Berno 1952 (praca habilitacyjna)
artykuły:
Homer Herpol und Manfred Barbarini Lupus, w: księga pamiatkowa K. Nefa, Zurych 1933
Textierung und Besetzung in L. Senfls Liedern, „Archiv für Musikforschung” IV, 1939
Geschichte der Musik in der Schweiz von der Reformation zur Romantik, w: Schweizer Musikbuch, Zurych 1939
Die Nibelungenmelodie in der Trierer Marienklage, w: księga IV kongresu Międzynarodowego Towarzystwa Muzykologicznego w Bazylei 1949
Vom speziellen Beitrag der Schweiz zur allgemeinen Musikforschung, „Die Musikforschung” III, 1950
Retrospektive mehrstimmige Musik in französischen Handschriften des Mittelalters, w: księga pamiątkowa H. Anglèsa, t. 1, Barcelona 1958–61
Calvin und die Musik, w: Calvin-Studien, Neukirchen 1960
Eine tütsche Musica des figurierten Gesangs 1491, w: księga pamiątkowa K.G. Fellerera, Ratyzbona 1962
G.F. Händels französische Kantate, w: Musicae scientiae collectanea, księga pamiątkowa K.G. Fellerera, Kolonia 1973
wydania:
L. Senfl Deutsche Lieder, 4 cz., oraz Instrumental-Carmina. Lieder in Bearbeitungen für Geigen, Orgel und Laute, w: L. Senfl Sämtliche Werke, t. II, IV, V, VI oraz VII, z W. Altweggiem, Wolfenbüttel 1938 (przedr. 1962), 1940 (przedr. 1962), 1949, 1961, 1960
Eine tütsche Musica, wyd. faksymile, Berno 1964
Das Liederbuch des Johannes Heer von Glarus, z H. Trümphym, «Schweizerische Musikdenkmäler» V, Bazylea 1967
