Gautier d’Espinal [gotj´Ɛ dƐpin´al], d’Epinal, *Epinal (Wogezy), północno-francuski truwer. Działał w 1. połowie XIII w. Brak bliższych informacji o jego życiu i działalności. Zachowało się 14 jego pieśni (w tym 10 z melodiami), a przypisuje mu się jeszcze 8 dalszych. Utwory te, np. Se par force de merci, Quant je voi l’erbe menue czy Comencement de douce saison bele (autorstwo prawdopodobne), należą do typu hymnicznego. W melodiach Gautier najchętniej wykorzystywał modus miksolidyjski (G). W wielu jego utworach występują częste zmiany planów tonalnych i swobodna (nieregularna) rytmika. Pieśni Gautiera były rozpowszechnione dość szeroko, a niektóre zachowały się w kilku przekazach. Niekiedy służyły też za podstawę dla kontrafaktur, gdyż znane są ich łacińskie wersje.
Edycje: U. Lindelöf, A. Wallensköld Les chansons de Gautier d’Epinal, «Mémoires de la Société Néophilologique de Helsinki» III, 1902.
Literatura: F. Gennrich Grundriss einer Formenlehre des mittelalterlichen Liedes, Halle 1932; H. Petersen Dyggve Personnages historiques figurant dans la poésie lyrique française des XIIe et XIIIe siècles, t. 2: Gautier d’Epinal, «Neuphilologische Mitteilungen» XXXVI, 1935; T. Gérold Histoire de la musique des origines à la fin du XIVe siècle, Paryż 1936.
