Feragut Beltrame, zw. też Feragu, Feraguti, Feragutius, Ferracuti, Ferracutius Bertrand, OSA, francuski lub prowansalski kompozytor. Działał w 1. połowie XV w. we Włoszech. Pochodził prawdopodobnie z Awinionu. W latach 1425–30 był śpiewakiem i kapelmistrzem katedry w Mediolanie, w 1439 śpiewakiem w kościołach S. Maria del Fiore i S. Giovanni we Florencji, w latach 1449–50 członkiem kapeli dworskiej króla René na Sycylii. Być może przebywał również w Vicenzy. Jego kompozycje, obejmujące cztery 3-głosowe części Ordinarium (Gloria, 2 Credo, Sanctus) z 1 lub 2 głosami instrumentalnymi, dwa 3-głosowe motety pieśniowe (Ave Maria gratia plena, Franconum nobilitate i Excelsa civitas Vincencia, napisany w 1409 z okazji intronizacji biskupa Pietro Emilianiego z Vicenzy) z tekstowanym tylko głosem górnym, hymn, Magnificat i 3-głosowe rondo De yre et de dueyl, zachowały się wyłącznie w rękopisach włoskich i reprezentują tradycje francuskiej ars nova. Hymn 3-głosowy Lucis creator optime i również 3-głosowy Magnificat wykazują zastosowanie fauxbourdonu. Stylistycznie kompozycje Feraguta należą do okresu wczesnego Dufaya.
Literatura: J.F.R. i C. Steiner Dufay and his Contemporaries, Londyn 1898, przedr. Amsterdam 1963; H. Besseler Bourdon und Fauxbourdon, Lipsk 1950, 2. wyd. 1974; C. Sartori Matteo da Perugia e Beltrame Feragut, i due primi maestri di cappella del duomo di Milano, „Acta Musicologica” XXVIII, 1956; F.A. D’Accone The Singers of S. Giovanni in Florence During the 15th Century, „Journal of the American Musicological Society” XVI, 1961.
