Elert Piotr, *Frombork †1653 Warszawa, polski muzyk (wiolista, śpiewak), kompozytor i drukarz. Pochodził z Fromborka na Warmii. Należał do dworu królewicza Jana Kazimierza jako muzyk co najmniej od 1633; w 1638 towarzyszył mu w niefortunnej podróży do Hiszpanii, kiedy to razem z nim został aresztowany. W 1640 Elert należał do poselstwa w sprawie uwolnienia królewicza; upamiętnił się podstępem, jakim uzyskał u kardynała Richelieu widzenie z więźniem. Elert działał w kapeli królewskiej do śmierci, przede wszystkim jako wiolista. W 1641 przyjął obywatelstwo krakowskie i ożenił się z Marią Elżbietą, córką krakowskiego drukarza Piotrowczyka. W 1643 uzyskał od króla przywilej na prowadzenie drukarni w Warszawie. Wydał w niej m.in. teksty 2 ostatnich drammi per musica, wykonywanych na scenie królewskiej, niektóre pisma M. Scacchiego oraz panegiryk Paolo Piazzy La Fama Reale overo Il Principe Trionfante… (1647), który długo przez historyków nieznających oryginału uważany był mylnie za dzieło samego Elerta i traktowany jako tekst pierwszego polskiego dramma per musica. M. Scacchi zamieścił 3-głosowy kanon Elerta w Cribrum musicum (1643).
Literatura: A. Szweykowska Legenda o operze P. Elerta „La Fama Reale”, „Muzyka” 1970 nr 2; B. Przybyszewska-Jarmińska Muzyczne dwory polskich Wazów, Warszawa 2007.
