Eeden [ʹɛ:den] Jan, Jean Baptiste van den, *26 XII 1842 Gandawa, †4 IV 1917 Mons (zach. Belgia), belgijski kompozytor. Studiował w konserwatorium w Gandawie u C. Miry’ego i w Brukseli u F.-J. Fétisa. W 1869 otrzymał Prix de Rome za kantatę Faust’s laatste Nacht. Dla pogłębienia studiów odbył następnie 4-letnią podróż po Francji, Niemczech, Austrii i Włoszech. W 1878 objął stanowisko dyrektora szkoły muzycznej w Mons, przekształconej w 1884 w konserwatorium.
Eeden ulegał początkowo wpływom Wagnera, później także weryzmu, ostatecznie jednak wypracował własny styl. Poprzez zastosowanie flamandzkich tekstów, opracowań zgodnie z wymogami prozodii, oraz sięganie do tematyki historycznej Eeden stał się – obok P. Benoit i J. Blocxa – jednym z czołowych twórców szkoły narodowej w muzyce flamandzkiej 2. poł. XIX wieku.
Literatura: M. Delsaux Jan van den Eeden, Mons 1925.
Jacob van Artevelde, oratorium, 1865
Jacoba van Beieren, oratorium, 1865
Het laatste oordel (‘sąd ostateczny’), oratorium, 1867
Messe en ré, utwór religijny, 1873
Brutus, oratorium, 1874
Suite d’orchestre en mi bémol, 1874
De Geuzenstrijd der XVIe eeuw, poemat symfoniczny, 1876
En mer, oratorium, 1886
Roland de Lassus , oratorium, 1894
Numance, opera, wyst. Antwerpia 1898
Rhéna, opera, wyst. Bruksela 1912
Anima Christi, utwór religijny
De Wind (‘wiatr’), kantata
Faust’s laatste Nacht (‘ostatnia noc Fausta’), kantata
Het Woud (‘las’), kantata
Judith ou La siège de Béthulie, scena dramatyczna na głosy solowe i orkiestrę
Pater Noster , utwór religijny
liczne utwory chóralne i pieśni solowe
liczne utwory kameralne, fortepianowe i organowe
