Dołżycki Adam, *24 XII 1886 Lwów, †9 IX 1972 Marktredwitz (Bawaria), polski dyrygent. W latach 1896–1909 kształcił się w konserwatorium we Lwowie pod kierunkiem F. Jackla (skrzypce), S. Niewiadomskiego (teoria) i M. Sołtysa (kompozycja); studiował także historię na uniwersytecie. W latach 1909–13 uzupełniał studia muzyczne w Berlinie u P. Juona i L. Schrattenholza (teoria), H. Bartha (fortepian), M. Brucha i E. Humperdincka (kompozycja), rozwijając tu jednocześnie działalność dyrygencką: prowadził chóry polskie, m.in. chór Polskiego Towarzystwa Śpiewaczego „Harmonia”, występował na koncertach symfonicznych i oratoryjnych, które przeważnie sam organizował (w 1910 wykonał w Berlinie Sonety krymskie Moniuszki). W latach 1913–15 Dołżycki był dyrygentem Teatru Wielkiego w Warszawie i wykładowcą w szkole muzycznej WTM. W latach 1915–18 przebywał w Rosji, dyrygując w Moskwie, Kisłowodsku, Piatigorsku i Baku. W 1919 powrócił do kraju i objął stanowisko dyrektora Opery w Poznaniu. W latach 1922–37 działał w Warszawie jako dyrygent (Teatr Wielki, Filharmonia) i pedagog (w latach 1932–34 prowadził klasę dyrygentury i orkiestrę w konserwatorium). W 1937 był pierwszym dyrygentem Opery Królewskiej w Sofii. Od 1938 dyrygował ponownie w Warszawie, piastując stanowisko dyrektora Opery. W latach okupacji Dołżycki zorganizował i prowadził orkiestrę symfoniczną złożoną z muzyków dawnej Filharmonii (20–35 osób). Koncerty tego zespołu, odbywające się głównie w Kawiarni Lardellego, często z udziałem polskich solistów-instrumentalistów i śpiewaków (także w montażach operowych) – cieszyły się początkowo dużym wzięciem. Później jednak, z powodu ostentacyjnej germanofilskiej postawy Dołżyckiego, były bojkotowane, zarówno przez środowisko muzyczne, jak też publiczność warszawską. Po wojnie Dołżycki osiadł w Tirschenreuth, w Bawarii. Jako kompozytor znany jest jedynie z 3-aktowej opery Krzyżacy (do własnego libretta według H. Sienkiewicza), wystawionej w Poznaniu w 1929. Dołżycki zajmował się także reżyserią operową; w Poznaniu inscenizował m.in. Widma Moniuszki (1921) i Holendra tułacza Wagnera (1922).
