Dolphy [d’olfy] Eric Allan, *20 VI 1928 Los Angeles, †29 VI 1964 Berlin, amerykański multiinstrumentalista (saksofon, klarnet, klarnet basowy, flet) i kompozytor jazzowy. Muzyki uczył się od dziecka. W latach 1957–58 działał na terenie Kalifornii, grając m.in. w zespołach G. Wilsona, Buddy Collette’a, Ch. Mingusa, Chico Hamiltona. W 1958 przeniósł się do Nowego Jorku. Współpracował i nagrywał z Ch. Mingusem (1959/60), G. Russellem (1961), M. Roachem, orkiestrą J. Lewisa i G. Schullera (1962), J. Coltraneem (1961, 1963) i innymi. W ostatnich latach życia często koncertował w Europie, próbując osiedlić się tu na stałe.
Wybitny przedstawiciel jazzowej awangardy poł. lat 60., jeden z inspiratorów i pierwszych kodyfikatorów free jazzu i jeden z najwyżej cenionych wykonawców i improwizatorów muzyki trzeciego nurtu. Dokonał bardzo ważnych odkryć w technice gry na saksofonie i klarnecie basowym (ekstremalne poszerzenie rejestrów, dwudźwięki, flażolety, efekty szmerowe, kolorystyczne, artykulacja itp.).
Literatura: V. Simosko, B. Tepperman E. Dolphy. A Musical Biography and Discography, Waszyngton 1974; U. Reichardt Like a Human Voice. The E. Dolphy Discography, Schmitten 1986; B. Chmura E. Dolphy. Olbrzym w cieniu gigantów, „Jazz Forum” 1988 nr 3.
