Denis-Słoniewska Franciszka, *4 I 1907 Borysław, †4 V 1992 Warszawa, polska śpiewaczka (mezzosopran). Mając 14 lat, zaczęła występować z zespołem Towarzystwa Śpiewaczego Bojan, a nieco później z wędrownym ukraińskim teatrem J. Stadnika; prawdopodobnie w 1929 została zaangażowana do chóru Teatru Wielkiego we Lwowie, gdzie wykonywała także małe partie solowe (Marta w Fauście Ch. Gounoda, Marcelina w Cyruliku sewilskim G. Rossiniego); równocześnie dyrektor konserwatorium we Lwowie A. Sołtys przyjął Denis-Słoniewską na bezpłatne studia śpiewacze. W 1938 Denis-Słoniewska zwyciężyła w Ogólnopolskim Konkursie Stypendystów MWRiOP, a w 1939 ukończyła konserwatorium, śpiewając na dyplomowym egzaminie tytułową partię w Carmen Bizeta. W czasie wojny śpiewała w operze we Lwowie, uruchomionej przez władze radzieckie. Wiosną 1945 przybyła jako repatriantka do Katowic i wstąpiła do zespołu tworzącej się Opery Śląskiej, gdzie odnosiła sukcesy przede wszystkim w rolach Carmen oraz Amneris w Aidzie Verdiego. W 1948 przeniosła się do opery w Poznaniu, a w 1949 została solistką opery w Warszawie, pozostając tu przez 20 lat, do czasu przejścia na emeryturę. Największe kreacje Denis-Słoniewskiej to Wdowa w Goplanie W. Żeleńskiego, Ortruda w Lohengrinie Wagnera oraz Azucena w Trubadurze Verdiego. Podziwiano jej głos o niezwykłej mocy brzmienia, rozległej skali i ciemnej barwie, jak też siłę ekspresji scenicznej.
