De Silva Andreas, *między 1475 a 1480, †po 1530 (?), hiszpański (?) kompozytor. W 1513 skomponował motet z okazji elekcji Leona X, a w latach 1519–20 określany był jako „cantor et compositor” kapeli papieskiej oraz „cantor secretus” prywatnej kaplicy papieża w Rzymie. Najpóźniej XII 1522 przeniósł się do Mantui. Wydaje się, że do końca lat 20. XVI w. przebywał we Włoszech.
Z początkiem 2. poł. XVI w. De Silva uważany był za jednego z najwybitniejszych następców Josquina des Prés, a opinię tę podtrzymuje literatura dzisiejsza. W jego twórczości obserwuje się uproszczenie struktury kompozycji i budowy linii melodycznej, troskę o dobrą deklamację tekstu, a przede wszystkim silną ekspresję uzyskiwaną zarówno środkami melodycznymi, jak doborem współbrzmień.
Literatura: W. Kirsch A. De Silva, ein Meister aus der ersten Hälfte des 16. Jahrhunderts, „Anuario musical” II, 1965; W Kirsch Die Motetten des A. De Silva. Studien zur Geschichte der Motette im 16. Jahrhundert, Tutzing 1977.
Kompozycje
5 mszy 4-głosowych i jedna 7-głosowa w druku zbiorowym, Wenecja 1521 i w rkp. (m.in. Rzym, Modena)
motety: jeden 3-głosowy, szesnaście 4-głosowych (i 5 o autorstwie wątpliwym), osiem 5-głosowych i trzy 6-głosowe we włoskich, francuskich, niemieckich drukach zbiorowych z lat 1514–49 i w rkp. (m.in. Rzym, Bolonia)
chanson 4-głosowa w rkp. w Bolonii
Edycje
Opera omnia, wyd. W. Kirsch, «Corpus Mensurabilis Musicae» XLIX, Rzym 1970–77, t. 1: 17 motetów 4-głosowych i jeden 3-głosowy, t. 2: motety 5- i 6-głosowe, t. 3: msze, 4 motety 4-głosowe i chanson
1 motet w Treize livres de motets parus chez Pierre Attaingnant en 1534 et 1535, Paryż i Monako 1934–63, t. 3, wyd. A. Smijers
2 motety w Selections from Bologna, Civico Museo Bibliografico Musicale, MS Q20, wyd. R. Sherr, «Sixteenth-Century Motet», Nowy Jork-Londyn 1990
