Czaplicki Jerzy, *24 IV 1902 Warszawa, †19 IV 1992 Warszawa, polski śpiewak (baryton). Kształcił się w konserwatorium warszawskim, a od 1923 – dzięki uzyskanemu stypendium – we Włoszech u N. Gontaruk i E. Ventury. W 1928 zadebiutował w Vigevano (k. Mediolanu) zastępując chorego śpiewaka z zespołu La Scali w Pajacach Leoncavalla i Rycerskości wieśniaczej Mascagniego; śpiewał następnie w Bergamo, Piacenzy, Wenecji i Mediolanie. Od 1931 był solistą Opery Warszawskiej, gdzie śpiewał m.in. w Fauście Gounoda, Afrykance Meyerbeera, Pajacach Leoncavalla, Iris Mascagniego i Don Carlosie Verdiego. W 1932 zdobył II nagrodę na konkursie śpiewaczym w Wiedniu. Po gościnnych występach w 1937 we Lwowie – dzięki entuzjastycznej rekomendacji A. Didura – zaangażowany został do opery w Chicago, gdzie zadebiutował na inaugurującym nowy sezon przedstawieniu Aidy Verdiego z Giglim jako partnerem; pozostał w zespole tej opery do 1944, podziwiany zwłaszcza za role Scarpii w Tosce Pucciniego i Jagona w Otellu Verdiego. Od 1946 przez trzy kolejne sezony śpiewał w operze w San Francisco, głównie repertuar wagnerowski. Po 1950, będąc w pełni sił, zarzucił karierę śpiewaczą. W 1967 powrócił do kraju; w 1971 został kierownikiem wokalnym zespołu Teatru Wielkiego w Warszawie. Po 1971 zakończył działalność artystyczną.
Literatura: W. Panek Kariery i legendy, t. 3, Wrocław 1994; J. Kański Mistrzowie sceny operowej, Kraków 1998.
