Blasis [blˊazis] Carlo de, *4 XI 1795 Neapol, †15 I 1878 Cernobbio (pn. Włochy), syn kompozytora Francesca Antonia, włoski tancerz, pedagog i choreograf. Uczeń P. Gardela. W latach 1816–37 występował na scenach Paryża, Londynu i w teatrach włoskich. Stale pracował w mediolańskiej La Scali pod kierunkiem S. Vigana jako pierwszy tancerz, od 1819 również jako choreograf. W 1837 objął dyrekcję szkoły baletowej przy teatrze La Scala. W wyniku przeprowadzonej przez niego reformy programu i metod nauczania szkoła ta, p.n. Imperial-Regia Accademia di Ballo, była przez kilkadziesiąt lat głównie ośrodkiem kształcenia tancerzy europejskich. Po opuszczeniu akademii w 1851 kontynuował działalność pedagogiczną we własnej szkole, później pracował jako choreograf i pedagog w wielu miastach europejskich, m.in. w latach 1856–57 w Warszawie, w 1857–58 w Lizbonie, w 1859–60 Paryżu, w 1860–63 w Moskwie. Ogłosił dwie rozprawy: Traité elémentaire théorique et pratique de l’art de la danse (Paryż 1820) i The Code of Terpsichore (Londyn 1828), w których uporządkował i skodyfikował dotychczasowe osiągnięcia baletu oraz stworzył podstawy nowoczesnego systemu szkolenia tancerzy. Jego prace teoretyczne tłumaczono na wiele języków.
