Aimeric de Péguilhan [emer´ik de pƐgili´an], Peguillam, *ok. 1170 Tuluza, †ok. 1230, prowansalski trubadur. Pochodził z rodziny kupca sukiennika, wywodzącej się prawdopodobnie z Péguilhan (okolice Saint-Gaudens). Początkowo był w służbie Raimona V w Tuluzie, a następnie prowadził życie wędrownego śpiewaka, przebywając głównie na dworach hiszpańskich (Alfonsa VIII kastylijskiego i Piotra II aragońskiego) i włoskich (d’Este, Montferrat oraz Malaspina). Zyskał też względy cesarzy niemieckich, Henryka VI i Fryderyka II, którym dedykował pieśni pochwalne. Aimeric de Péguilhan rozpowszechnił kult pieśni lirycznej poza granicami Prowansji. Pozostawił 53 pieśni, z których 6 zachowało się z notacją muzyczną. Odznaczają się one różnorodnością struktury wersyfikacyjnej i regularnym następstwem rymów. Pod względem ukształtowania muzycznego przeważa oda continua (wyjątek stanowi 1 canzona oraz descort Qui la ve, en ditz), na której wzorowali się inni trubadurzy.
Literatura: W.P Schepard, F. M. Chambers The Poems of Aimeric de Péguilhan, Evaston 1950; F. Gennrich Der musikalische Nachlass der Troubadours, 3 t., Darmstadt 1958–65; J. Boutière, A.H. Schutz Biographies des troubadours, Paryż 1964; J. Maillard Anthologie de chants de troubadours, Nicea 1967; J.H.O. Maillard „Descort, que me veux-tu?”, „Cahiers de civilisation médiévale” XXV, 1982
