Dunicz, Jan Józef

Dunicz Jan Józef, *3 V 1910 Lwów, †3 IV 1945 Dora (k. Nordhausen), polski muzykolog. Kształcił się we Lwowie; w 1930 ukończył konserwatorium (skrzypce); od 1928 studiował na Uniwersytecie Jana Kochanowskiego muzykologię u A. Chybińskiego (1932 dyplom, maszynopis rozprawy Studium o polonezie na podstawie zbiorów O. Kolberga w Bibliotece Uniwersyteckiej w Poznaniu) i polonistykę (1933 dyplom, rozprawa Muzyka w poezji polskiej XVI–XVIII wieku zaginęła). W czasie studiów podjął pracę w Zakładzie Muzykologii jako bibliotekarz i asystent-wolontariusz, w latach 1934–39 był tamże starszym asystentem (m.in. wykładał akustykę muzyczną). W 1937 uzyskał doktorat na podstawie dysertacji o A. Jarzębskim. Od 1936 był recenzentem „Muzyki Polskiej”, gdzie zamieszczał sprawozdania z życia muzycznego we Lwowie. Pisał też audycje dla lwowskiego radia. 1 VII 1939 przeniósł się do Warszawy i objął stanowisko referenta Wydziału Szkolnictwa Muzycznego w Departamencie Sztuki Ministerstwa Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego. Okupację przebył we wsi Budy Grabskie k. Skierniewic i w Warszawie, zajęty tajnym nauczaniem. Kilkakrotnie odwiedził Lwów, przewożąc do Warszawy pieśni partyzanckie opracowane przez lwowskich kompozytorów. W 1944 pracował nad rozprawą o utworach kameralnych Chopina (niedokończona, zaginęła). W IV 1944 został aresztowany przez gestapo, osadzony na Pawiaku, w VII 1944 wywieziony do obozu koncentracyjnego w Rogoźnicy (Gross-Rosen), w III 1945 ewakuowany do obozu w Dorze, gdzie zmarł na 8 dni przed wyzwoleniem przez wojska amerykańskie.

Dziełem życia Dunicza jest książka o A. Jarzębskim, pierwsza tej miary monografia kompozytora staropolskiego i jedno z wybitnych osiągnięć polskiej muzykologii w okresie międzywojennym. Sformułowana w niej ocena twórczości Jarzębskiego do dziś nie straciła na aktualności.

Literatura: A. Chybiński Dr J.J. Dunicz (1910–1945), „Ruch Muzyczny” 1948 nr 8.