Długosz Józef, *ok. 1779 lub 1782, †27 IX 1853 Warszawa, polski budowniczy fortepianów. Od ok. 1820 prowadził pracownię stolarską i wytwórnię fortepianów w Warszawie. W latach 1824–27 był podskarbim, a od 1827 do 1833 starszym cechu stolarzy w Warszawie. W 1824 uzyskał 5-letni patent na eolipantaleon (połączenie fortepianu z eolimelodiconem F. Brunnera). Instrument ten zyskał pochwałę na wystawie przemysłowej w 1825 w Warszawie. Zdaniem współczesnych brzmiał lepiej niż konkurencyjny melodicordion Brunnera. Koncertował na nim m.in. w 1825 w konserwatorium w Warszawie Chopin, który skomponował prawdopodobnie specjalnie na ten instrument 2 utwory (zaginione). Nieliczne eolipantaleony, które trafiły do salonów, zostały już na początku lat 30. XIX w. wyparte przez physharmonikę. Jeszcze ok. 1835 Długosz prosił Chopina, za pośrednictwem jego ojca, o rozreklamowanie eolipantaleonu w Paryżu. W zbiorach Muzeum Instrumentów Muzycznych w Poznaniu znajduje się fortepian skrzydłowy Długosza z lat 20. XIX wieku.
Literatura: B. Vogel Instrumenty muzyczne w kulturze Królestwa Polskiego, Kraków 1980; B. Vogel Fortepian polski, «Historia Muzyki Polskiej» X, Warszawa 1995.
