Catalani [ka~] Angelica, *10 V 1780 Senigallia, †12 VI 1849 Paryż, włoska śpiewaczka (sopran). Debiutowała w 1795 w Wenecji w operze Lodoïska J.S. Mayra i przez 30 lat stanowiła największą atrakcję wielkich europejskich estrad i scen operowych (niektórzy nazywali nawet ten okres „erą Catalani”), imponując zwłaszcza fenomenalną techniką koloraturową. Uczennica słynnego kastrata G. Crescentiniego, jako pierwsza przełamała na terenie włoskiego państwa kościelnego monopol kastratów na śpiewanie głównych partii sopranowych w operach. Wielbiono ją zwłaszcza w Londynie i w Paryżu (m.in. za mistrzowską rolę Ifigenii), gdzie w latach 1814–17 prowadziła Théâtre des Italiens. W 1818 rozstała się ze sceną operową, lecz nadal występowała z ogromnym powodzeniem na koncertach. W latach 1819–20 odwiedziła Warszawę, Lwów, Krzemieniec, Wilno i Kraków (zachował się złoty zegarek ofiarowany przez nią 10-letniemu Chopinowi w uznaniu dla jego talentu). W 1828 koncertowała jeszcze w Londynie, imponując znakomitą formą głosową; wkrótce jednak wycofała się całkowicie z czynnego życia koncertowego. W swej willi we Florencji założyła bezpłatną szkołę śpiewu dla utalentowanej, a niezamożnej młodzieży.
