Bronarski Ludwik, *13 IV 1890 Lwów, †9 XI 1975 Fryburg (Szwajcaria), polski muzykolog i pianista. W latach 1909–13 odbywał studia muzykologiczne u G. Adlera, R. Wallaschka i M. Dietza na uniwersytecie w Wiedniu, równocześnie studiował kontrapunkt, kompozycję i instrumentację u H. Grädenera oraz grę na fortepianie u T. Leszetyckiego. W 1914 osiadł we Fryburgu i kontynuował studia muzykologiczne u P. Wagnera. W 1919 na podstawie dysertacji Die Lieder der heiligen Hildegard otrzymał stopień doktora. W 1926 złożył we Fryburgu licencjat z prawa. W latach 1919–23 współpracował z redakcją Publications encyclopédiques sur la Pologne oraz brał czynny udział jako autor i tłumacz w przygotowaniu pracy zbiorowej Pologne 1919–1939 (Neuchâtel). W latach 1945–67 był profesorem klasy fortepianu w konserwatorium we Fryburgu. Bronarski wygłaszał odczyty o Chopinie i Paderewskim w Bernie, Fryburgu, Genewie i Neuchatel. W 1948 został członkiem-korespondentem Wydziału Filozofii oraz członkiem Komisji Muzykologicznej PAU, ponadto był członkiem TIFC, ZKP oraz członkiem honorowym Chopin-Gesellschaft w Wiedniu.
Prace Bronarskiego skupiają się na twórczości Chopina. Stanowią one istotny etap w rozwoju chopinologii. Najważniejsza z nich to Harmonika Chopina, jedyna dotychczas monografia omawiająca ten współczynnik dzieła muzycznego w twórczości Chopina; autor w encyklopedyczny sposób przedstawia typy akordów i ich połączenia. Bronarski sformułował pojęcie tzw. akordu chopinowskiego, który miał być wg niego współbrzmieniem specyficznym dla muzyki Chopina; harmonikę rozpatruje w sposób abstrakcyjny, niezależnie od innych współczynników dzieła, w oderwaniu od realnego brzmienia. Harmonika Chopina, niewystarczająca już z punktu widzenia współczesnej nauki, stanowiła w swoim czasie istotny krok naprzód w rozwoju badań nad twórczością Chopina, będąc równocześnie podsumowaniem pewnego etapu tych badań.
Opracowane przez Bronarskiego wydanie dzieł Chopina posiada charakter praktyczny, oparte jest jednak na znacznie szerszej podstawie źródłowej (autografy, kopie, pierwodruki) niż poprzednie wydania i zawiera komentarz źródłowy jego autorstwa. Znajdują się w nim korektury tekstu kompozytora, wynikające z przyjętych przez Bronarskiego założeń teoretycznych (system harmoniczny L. Thuillego), niewystarczających dla interpretacji muzyki okresu romantyzmu.
Prace:
Die Lieder der heiligen Hildegard, Zurych 1922
Die Quadripartita figura in der mittelalterlichen Musiktheorie, w: Festschrift P. Wagner, Lipsk 1926
W sprawie wydania pośmiertnych dzieł F. Chopina, „Kwartalnik Muzyczny” 1928 nr 1
Stosunek Schumanna do twórczości Chopina, „Kwartalnik Muzyczny” 1929 nr 3, 4
O kilku reminiscencjach u Chopina, „Kwartalnik Muzyczny” 1929 nr 5
Pierwszy akord „Sonaty b-moll” Chopina, „Kwartalnik Muzyczny” 1930 nr 8
Akord chopinowski, „Kwartalnik Muzyczny” 1931 nr 12–13
Nowe chopiniana, „Kwartalnik Muzyczny” 1931 nr 12–13
Kilka uwag o basso ostinato w ogóle, a u Chopina w szczególności, „Kwartalnik Muzyczny” 1932 nr 16
W sprawie nowego wydania dzieł Chopina, „Muzyka Polska” 1934 nr 3
Harmonika Chopina, Warszawa 1935
Le folklore dans la musique de Chopin, „Nova et Vetera” 1940 nr 1–2
La derniére Mazourka de Chopin, „Vie-Art-Cité” 1941 nr 7–8
Études sur Chopin, Lozanna t. 1 1944, 2. wyd. 1947, t. 2 1946, 2. wyd. 1948
Chopin et l’Italie, Lozanna 1947
Dwa nieznane utwory Chopina, „Kwartalnik Muzyczny” 1948 nr 21–22
Mazurek Chopina poświęcony E. Gaillard, „Kwartalnik Muzyczny” 1948 nr 21–22
Sekstola w muzyce Chopina, „Kwartalnik Muzyczny” 1949 nr 26–27
Kilka uwag o obiegniku w utworach Chopina, w: Księga pamiątkowa ku czci profesora A. Chybińskiego, Kraków 1950
Chopin, Cherubini et le contrepoint, «Annales Chopin» II, 1957
Le Rondo de Chopin pour deux pianos, „Chopin-Jahrbtich”, Wiedeń 1963
Szkice chopinowskie, Kraków 1961 (wybór prac z Études sur Chopin i Chopin et l’Italie)
Les élèves de Chopin, «Annales Chopin» VI, 1961–64
ponadto liczne artykuły, publikowane m.in. w „Bulletin du Conservatoire de Fribourg”
redakcja:
F. Chopin Dzieła wszystkie (z J. Paderewskim i J. Tarczyńskim, później samodzielnie), 21 t., Kraków 1949–61
