Blondel de Nesle

Blondel de Nesle [bląd´el d^e n´e:l], *ok. 1155 Nesle (depart. Somme), †ok. 1200, pikardyjski truwer. Utrzymywał przyjacielskie kontakty ze współcześnie żyjącymi truwerami Gace’em Brulé i Cononem de Béthune. Wobec braku bliższych wiadomości o jego życiu błędnie łączono z nim legendę o minstrelu Ryszarda Lwie Serce, również imieniem Blondel. Utwory Blondela de Nesle, z których za­chowało się ogółem 24 pieśni, poświęconych wyłącznie tematyce miłosnej, mają często regularną budowę canzo. Były one w śred­niowieczu wysoko cenione i niezmiernie po­pularne. Zachowały się w wielu odpisach i wersjach; szeroko wykorzystywano je w licz­nych kontrafakturach, m.in. w Miracles de Notre Dame Gautiera de Coinci, oraz w kompozycjach wielogłosowych, np. w conductus Waltera de Chatillon Ver pacis aperit, skomponowanym w 1179 z okazji koronacji Filipa II w Reims, i w 2 motetach wyko­rzystujących melodię pieśni L’amours dont sui epris. Utwory Blondela de Nesle służyły również za wzór niemieckim minnesingerom. Ulrich von Gutenberg oparł pieśń Ich hôrte wol ein merlîkin singen na melodii i tekście Bien doit chanter qui fine Amors adreche. Blondel de Nesle uważany jest za jednego z najwybitniejszych przed­stawicieli pierwszej generacji truwerów.

Literatura: P. Tarbé Les oeuvres de Blondel de Nesle, «Collections des poètes de Champagne antérieurs au XVI^e siècle» XIX, Reims, 1862; L. Wiese Die Lieder des Blondel de Nesle, „Gesellschaft für romanische Literatur” V, Drezno 1904; H. Husmann Zur Rhytmik des Trouvèregesanges, „Die Musikforschung” V, 1952; U. Aarburg Ein Beispiel zur mittelalterlichen Kompositionstechnik. Die Chanson R. 1545 von Blondel de Nesle und ihre mehrstimmigen Vertonungen, „Archiv für Musikwissenschaft” XV, 1958; J. Maillard Anthologie de chants de trouvères, Paryż 1967; H. van der Werf The Chansons of the Troubadours and Trouvères, Utrecht 1972.