Biernacki, Michał Marian

Biernacki Michał Marian, *24 IX 1855 Lublin, †18 V 1936 Warszawa, polski teoretyk muzyki, kompozytor i wiolonczelista. Kształcił się w Instytucie Muzycznym w Warszawie u W. Żeleńskiego (kompozycja), G. Roguskiego (teoria) i J. Goebelta (wiolonczela). Studia ukończył w 1877. W latach 1878–79 był wiolonczelistą w Teatrze Wielkim, od 1880 do 1896 zajmował stanowisko dyrektora Towarzystwa Muzycznego im. S. Moniuszki w Stanisławowie. Po powrocie do Warszawy pracował w latach 1897–1900 jako stały sprawozdawca muzyczny w „Echu Muzycznym, Teatralnym i Artystycznym”. Jednocześnie rozpoczął działalność pedagogiczną: od 1897 do 1924 wykładał teorię w Instytucie Muzycznym (późniejszym konserwatorium); w latach 1898–1912 uczył śpiewu chóralnego i w latach 1903–33 zasad muzyki, harmonii i fortepianu dodatkowego w Szkole Muzycznej Warszawskiego Towarzystwa Muzycznego (przemianowanej w 1919 na Wyższą Szkołę Muzyczną im. F. Chopina); od 1898 uczył teorii muzyki i prowadził chór w Instytucie Aleksandryjsko-Maryjskim Wychowania Panien, w latach 1897–1906 dyrygował chórem mieszanym w Warszawskim Towarzystwie Muzycznym, w latach 1910–14 w Towarzystwie Miłośników Śpiewu Chóralnego przy warszawskim kościele ewangelicko-augsburskim Św. Trójcy. W latach 1898–1907 i 1919–33 należał do zarządu Warszawskiego Towarzystwa Muzycznego, w latach 1902–05 był dyrektorem muzycznym Warszawskiego Towarzystwa Muzycznego. Rozwijał także działalność kompozytorską, zdobywając nagrody na konkursach muzycznych w Brukseli, Pesaro, Warszawie, Krakowie i Lwowie.

Literatura: F. Starczewski Śp. Michał Marian Biernacki, „Muzyka Polska” Warszawa 1936 nr 4.