Bellincioni [~cz΄o:ni] Gemma, *17 VIII 1864 Monza, †24 IV 1950 Roccabelvedere (k. Neapolu), córka Cesarego Bellincioniego (bas buffo), włoska śpiewaczka (sopran).
Studiowała w Mediolanie, debiutowała w 1879 w Neapolu w operze Il segreto della duchessa G. Dell’Oreficego. Brała udział w prawykonaniach oper werystycznych, kreując m.in. rolę Santuzzy w Rycerskości wieśniaczej P. Mascagniego (Rzym 1890) i Fedory w Fedorze U. Giordana (Mediolan 1898, z E. Carusem jako partnerem); śpiewała partię tytułową na włoskiej premierze Salome R. Straussa. Gościła w wielu krajach Europy (m.in. w Polsce – w Warszawie) i Ameryki Południowej.
Podziwiano ją za walory głosowe, a bardziej jeszcze za talent dramatyczny. Poślubiła swego nauczyciela i wielokrotnego partnera, tenora R. Stagno. W 1911 zrezygnowała ze sceny i poświęciła się pracy pedagogicznej.
Po I wojnie światowej występowała w filmie, była też reżyserem i producentem filmowym. Opublikowała podręcznik Scuola di canto (Paryż 1912) i pamiętniki Io e il palcoscenico… (Mediolan 1920). Nieliczne nagrania Bellincioni na płytach firm G & T i Pathe-Marconi pochodzą z lat 1903–06.
Literatura: B. Stagno-Bellincioni Roberto Stagno e Gemma Bellincioni intimi, Florencja 1943.
