Gruchawka to instrument muzyczny z grupy idiofonów uderzanych, z której dźwięk wydobywany jest poprzez potrząsanie. Wewnątrz korpusu, w tym przypadku glinianego, umieszczano źródło dźwięku w postaci kamyczków, nasion itp. Jako zabytek archeologiczny w Polsce gruchawka łączona jest z kulturą łużycką (około 1300 - około 500 r. p.n.e.) datowaną na środkową i późną epokę brązu. Inne egzemplarze tego typu grzechotki łączone są z okresem wczesnego średniowiecza (np. opisywana tu forma guzkowata) - około 50 takich przedmiotów odkryto w obrębie obszaru wczesnośredniowiecznej Polski. Są to formy gliniane, także o szkliwionych powierzchniach.