Wiesiołłowski Wojciech, pseud. Woytek Lowski, *11 X 1939 Brześć n. Bugiem, †24 XI 1995 Warszawa, polski tancerz i pedagog. W 1956 ukończył Państwową Średnią Szkołę Baletową w Warszawie, gdzie uczył go L. Wójcikowski. W latach 1956–58 był tancerzem, w 1958–66 solistą zespołu baletowego Teatru Wielkiego w Warszawie; w latach 1961–63 przebywał w Leningradzie na stypendium w Szkole Baletowej im. A.J. Waganowej, gdzie doskonalił swoje umiejętności taneczne u A. Puszkina oraz studiował pedagogikę tańca. W 1964 zdobył srebrny medal na Międzynarodowym Konkursie Baletowym w Warnie. Za namową M. Béjarta wyjechał do Brukseli, gdzie w latach 1966–71 był solistą zespołu Ballet du XXe siècle. W latach 1971–73 tańczył w Ballet National de Marseille R. Petita, w 1973–79 był pierwszym tancerzem Boston Ballet Company. W 1979 z powodu kontuzji zakończył karierę sceniczną, a rozpoczął pełną sukcesów karierę pedagogiczną; w latach 1979–82 pełnił funkcję pedagoga zespołów baletowych czołowych teatrów operowych, m.in. w Paryżu, Rzymie, Berlinie, Hamburgu, Bazylei, Londynie, Rio de Janeiro, Warszawie. W latach 1982–84 był baletmistrzem w American Ballet Theatre, w 1984–88 pełnił tę samą funkcję w Koninklijk Ballet van Vlaanderen w Antwerpii, a od 1988 w London Festival Ballet (obecnie English National Ballet). Ogólnopolski Konkurs Tańca w Gdańsku w 1997 przyjął imię Wiesiołłowskiego, a od 2005 nagrodą w konkursie jest statuetka Wiesiołłowski autorstwa G. Jerszowa.
Role – Faun (Popołudnie fauna, muzyka C. Debussy, choreografia L. Wójcikowski wg W. Niżyńskiego, Warszawa 1958); tytułowa w Mazepie (muzyka T. Szeligowski, choreografia S. Miszczyk, Warszawa 1958); Zygfryd (Jezioro łabędzie, muzyka P. Czajkowski, choreografia R. Kuzniecowa, Warszawa 1966); w choreografii M. Béjarta: Tybalt (Roméo et Juliette, do muzyki H. Berlioza, Bruksela 1966, Warszawa 1970), tytułowa w Le Cygne (do ludowej muzyki hind., Warszawa 1966), Solista (Actus tragicus, do muzyki J.S. Bacha i F. Schirrena, Bruksela 1969), Solista (La lettera amorosa, do muzyki C. Monteverdiego, Royan 1969); Basilio (Don Kichot, muzyka A. Minkus, choreografia A. Cziczinadze, Warszawa 1969); Solista (Les quatre fils Aymon II, do muzyki F. Schirrena i ludowej muzyki XV i XVI w., choreografia P. Bortoluzzi i L. Massine, Awinion 1969); Ptak (Allumez les étoiles, do muzyki D. Szostakowicza, S. Prokofiewa, M. Musorgskiego i ludowych melodii gruz., choreografia R. Petit, Marsylia 1972); tytułowa oraz Duch ojca w Hamlecie (do muzyki D. Szostakowicza, choreografia L. Monréal, Boston 1975); tytułowa w Synu marnotrawnym (muzyka S. Prokofiew, choreografia G. Balanchine, Boston 1976); Pastor (Fall River Legend, muzyka M. Gould, choreografia A. de Mille, Boston 1976); Książę Désiré (Śpiąca Królewna, muzyka P. Czajkowski, choreografia L. Monréal, Boston 1976).
Wiesiołłowski był jednym z najwybitniejszych tancerzy polskich XX w. Znany z zegarmistrzowskiej wręcz precyzji tańca oraz wyjątkowej elegancji ruchu i wspaniałego aktorstwa, był doskonałym wykonawcą zarówno ról w technice tańca klasycznego, jak i nowoczesnego. Stworzył własny, niepowtarzalny system nauczania tańca klasycznego oparty na syntezie elementów zaczerpniętych ze szkoły rosyjskiej, francuskiej, amerykańskiej i angielskiej, ceniony przez tancerzy całego świata, m.in. M. Barysznikowa, N. Makarową, G. Kirkland, A. Dowella i S. Guillem. Zasady swojego systemu Wiesiołłowski zawarł w pracy O nauczaniu tańca klasycznego (Warszawa 1993, wyd. ang. The Art of Teaching Classical Ballet, Londyn 1998).
Sylwetce i działalności Wiesiołłowskiego zostały poświęcone filmy dokumentalne: Tańczy Wojciech Wiesiołłowski (reż. G. Lasota, 1970, zawiera fragm. ról solowych Wiesiołłowskiego tańczonych w Ballet du XXe siècle M. Béjarta) oraz Nie lubię lustra (reż. Z. Dzięgiel, 1994).
Literatura: T. Wysocka Dzieje baletu, Warszawa 1970.
