Pinkert, Pinkiert, Regina, *1869 Warszawa, †28 V 1931 Mediolan, polska śpiewaczka (sopran). Uczyła się śpiewu u T. Mikulskiego w Warszawie, tam też debiutowała w 1886 rolą królowej Małgorzaty w Hugonotach G. Meyerbeera. W 1887 (po 3 przedstawieniach) została zaangażowana do zespołu operowego Warszawskich Teatrów Rządowych i do 1889 wystąpiła w 14 operach (m.in. jako Gilda w Rigoletcie G. Verdiego, tytułowa Marta w operze F. Flotowa) oraz na koncertach w Warszawie (m.in. 1887 z P. Sarasatem), Łodzi (1886–88) i Krynicy (1889). Następnie udała się do Mediolanu z zamiarem dalszych studiów, ale już na początku 1890 występowała w Portugalii i 1891 w Covent Gardarden Theatre, rozpoczynając światową karierę. W sezonie 1892/93 występowała z wielkim powodzeniem we Włoszech: w Mediolanie w Teatro Filodrammatici (m.in. Rozyna w Cyruliku sewilskim G. Rossiniego i Zerlina we Fra Diavolo D.F.E. Aubera), w Genui w Teatro Carlo Felice (m.in. w Rigoletcie), w Pesaro (w Cyruliku sewilskim), Palermo i w Rzymie w Teatro Costanzi (Amina w Lunatyczce V. Belliniego i Rozyna). Sukcesy Pinkert uczczono wydaniem w Mediolanie broszury, zawierającej jej portrety oraz znakomite recenzje jej wykonań z włoskich gazet. W następnych latach Pinkert występowała w Bukareszcie (1893), Madrycie (m.in. Adina w Napoju miłosnym G. Donizettiego, Teatro Real 1894/95), Monte Carlo, Turynie (tytułowa partia w Łucji z Lammermoor Donizettiego, Amina, Teatro Regio 1895) i Buenos Aires (Teatro Colón 1895). W sezonie 1896/97 śpiewała partię Elwiry w Purytanach V. Belliniego w Teatro Argentina w Rzymie, a w 1897 z wielkim powodzeniem (10-krotnie) w La Scali w Mediolanie, gdzie następnie wystąpiła jako Amina w Lunatyczce Belliniego, w premierowym przedstawieniu Il Signor di Pourceaugnac A. Franchettiego (1897) oraz jako Adina w słynnym wznowieniu Napoju miłosnego pod batutą A. Toscaniniego (17 III 1900), mając za partnera E. Carusa w roli Nemorina. W 1901 wzięła udział w koncercie dobroczynnym w Paryżu na rzecz wdowy po A. Thomasie, wykonując scenę obłędu Ofelii z jego opery Hamlet. W 1906 w Nowym Jorku śpiewała na koncercie uświetniającym otwarcie gmachu Manhattan Opera House (partia Elwiry z Hugonotów). W latach 1905–06 dokonała nagrań (arie i fragmenty operowe, m.in. z A. Boncim) dla mediolańskiej wytwórni płytowej Fonotipia. Pinkert przyjeżdżała kilkakrotnie do Polski na gościnne występy; śpiewała w Teatrze Wielkim w Warszawie (1902, 1903/04, 1904/05), w Krakowie (1902) i Lwowie (1906/07). W1910 wycofała się ze sceny i działalności koncertowej, poświęcając się pracy pedagogicznej w Mediolanie. Głos Pinkert, uznany za jeden z najpiękniejszych sopranów liryczno-koloraturowych, w połączeniu z doskonałą techniką i umiejętnościami aktorskimi, stawiał ją w rzędzie najwybitniejszych śpiewaczek operowych epoki.
