Petridis Petros loannu, *23 VII 1892 Nióde (Kapadocja, Turcja), †20 VIII 1978 Ateny, grecki kompozytor. Naukę muzyki rozpoczął w Istambule pod kierunkiem Hegeya, ucznia Liszta (fortepian) i I. Selvellego (harmonia). W 1911 wyjechał do Paryża, gdzie studiował prawo na Sorbonie i nauki polityczne w Ecole Libre des Sciences Politiques oraz przez krótki czas pobierał lekcje kompozycji u A. Wolffa (1914) i A. Roussela (1919). Od 1915 współpracował jako recenzent muzyczny z redakcją amerykańskich, angielskich i greckich czasopism, takich jak: „Musical Times”, „Christian Science Monitor”, „Kathimerini” i „Vima”. W latach 1918–19 pełnił funkcję dyrektora biura prasowego ambasady greckiej w Londynie. Był wykładowcą muzyki greckiej w Kings College w Londynie (1918–19), a także języka greckiego na Sorbonie (1919–21). Od 1922 działał w Atenach oraz w Paryżu. W 1958 został wybrany członkiem Académie des Beaux Arts w Paryżu, zaś w 1959 —Akademii Ateńskiej. Twórczość Petridisa zdradza silne inspiracje grecką muzyką ludową i kulturą bizantyjską. Jego warsztat kompozytorską cechują: modalność, polimodalność, kontrapunkt i ścisłe formy, jak fuga czy wariacje. Domenę twórczości Petridisa stanowią dzieła symfoniczne, np.: Concerto grosso (1929), Suita grecka (1930), Vyzantini thysia (‘bizantyjska ofiara’, 1935), poemat symfoniczny Dighenis Akritas (ok. 1933–39), 5 symfonii, 2 koncerty fortepianowe (1934, 1937), Koncert skrzypcowy (1972) oraz zaginiony Koncert wiolonczelowy (1936). Pisał ponadto muzykę sceniczną, kameralną i pieśni.
