Kawecka Wiktoria, zam. Wielogłowska, *3 III 1875 Warszawa, †22 I 1929 Warszawa, polska śpiewaczka operetkowa (sopran) i aktorka. Kształciła się u B. Dowiakowskiej i H. Majeranowskiej. Debiutowała 14 II 1893 w Wesołej dwójce Millöckera w Teatrze Małym w Warszawie i z miejsca została zaangażowana przez L. Śliwińskiego do Zespołu Teatrów Rządowych. Zrazu powierzano jej jedynie drugorzędne role, mimo to jednak jej talent szybko został dostrzeżony przez krytykę i młoda artystka poczęła otrzymywać większe partie, a kreacje w Narzeczonej na loterii A. Messagera, Gejszy S. Jonesa i Pięknej Galatei F. Suppégo (1898) sprawiły, iż przyznano jej tytuł primadonny. Po otwarciu w 1901 Teatru Nowości w Warszawie weszła w skład tej czołowej polskiej sceny operetkowej. W 1906 kreowała po raz pierwszy tytułową rolę w Wesołej wdówce Lehára, a w 1908 – w Krysi leśniczance Jarna, które to role zaliczono potem do najświetniejszych jej osiągnięć, obok Eurydyki w Orfeuszu w piekle Offenbacha i hrabiny Maricy w operetce Kálmána. W 1910 wyjechała na gościnne występy do Ostendy, a następnie do Petersburga, gdzie pozostała przez 9 lat, śpiewając w teatrze Cristal Palace; gościła również w Moskwie, Kijowie i Odessie oraz nagrywała płyty. W 1919 powróciła do Warszawy, angażując się ponownie do Teatru Nowości. W 1921 otworzyła własny teatr Wodewil, ale po roku zrezygnowała z tego przedsięwzięcia i odeszła ze sceny, sporadycznie tylko dając gościnne występy w Warszawie, na Pomorzu oraz w Wilnie, gdzie z czasem osiadła na stałe.
Kawecka była obdarzona pięknym, mocnym głosem, opanowała też po mistrzowsku sztukę gwizdania (w operetce F. Suppégo Dziesięć cór na wydaniu gwizdała Sicilianę Mascagniego i jeden z mazurków Chopina), a ponadto odznaczała się urodą i elegancją. Przeszła do historii jako jedna z najświetniejszych europejskich gwiazd operetki w dawnym stylu. Pochowana została na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie, w rodzinnym grobie swego męża Bolesława Wielogłowskiego.
