Jeske-Choińska Ludmiła, z d. Mikorska, *1849 Małachów (k. Poznania), †2 XI 1898 Warszawa, polska kompozytorka i śpiewaczka. Studiowała śpiew u M. Marchesi (Wiedeń), F. Lampertiego (Mediolan), A. Reviala (Paryż) i J. Stockhausena (Frankfurt) oraz teorię muzyki w konserwatorium w Paryżu, a następnie w Warszawie u M. Zawirskiego, G. Roguskiego, Z. Noskowskiego i A. Münchheimera. Początkowo występowała jako śpiewaczka, później poświęciła się całkowicie pracy kompozytorskiej. W 1893 otrzymała dyplom uznania na wystawie powszechnej w Chicago za utwór orkiestrowy Rusałka oraz za uwertury do dzieł scenicznych, a w 1894 odznakę honorową za kompozycję na wystawie w Antwerpii.
Jeske-Choińska napisała m.in. balladę Rusałka na orkiestrę (wyk. Warszawa 1894), szereg tańców na fortepian, w tym walce Mój luby i cykl walców W siódmym niebie, utwory sceniczne: operetkę Zuch dziewczyna (libretto kompozytorki wg komedii K. Zalewskiego Spudłowali, wyst. Warszawa 1884), operę komiczną Marquis de Créqui (libretto kompozytorki i M. Mycielskiego wg komedii Un colonel d’autrefois, wyst. 1892 Warszawa) oraz pieśni na głos z fortepianem, w tym: Zalotna, Słowiczek, Do miłości, Pożegnanie żołnierza, Tyś moja, Naiwna, Kowal. Jest autorką powieści Muzykanci (Warszawa 1884). Utwory Jeske-Choińskiej — skierowane do szerokiego kręgu odbiorców — były dość popularne za życia kompozytorki i przyjmowane życzliwie (zwłaszcza utwory sceniczne) przez ówczesną krytykę; cechuje je inwencja melodyczna, prostota faktury i harmoniki. W pieśniach dominuje budowa zwrotkowa, pojawiają się też elementy zdobnictwa (koloratura). Miniatury fortepianowe i pieśni były wykonywane na koncertach estradowych i wydawane w dodatkach do czasopism („Echo Muzyczne, Teatralne i Artystyczne”, „Wędrowiec”) oraz jako samodzielne druki, głównie w Warszawie i we Lwowie.
Literatura: „Echo Muzyczne, Teatralne i Artystyczne” z 5 XI 1898 (nekrolog).
